Misschien is het een na-effect van de Volle Maan van gisteren. Misschien is het gewoon een aardse ergernis. Morrigan windt zich op over het bericht dat Nederland veel meer daklozen telt dan tot nog toe bekend was. Vorig jaar en het jaar ervoor was dit óók al het geval.
Werd er eerder niet goed geteld? Of raken steeds meer mensen dakloos?
Beide. Eerder werden mensen van 65-plus zonder dak boven het hoofd niet meegeteld en kinderen ook niet. Die groep erbij getrokken. Later kwamen daar de mensen bij die coachsurfen: bij vrienden of familie verblijven bij gebrek aan een eigen huis. Nu komen daar ook de mensen bij voor wie huisuitzetting dreigt, die kan je natuurlijk al meenemen, want is zo'n besluit genomen, dan wordt dat zelfden teruggedraaid.
Eigenlijk maakt het ook niet uit of er iets aan de telling scheelde. Het gaat erom dat allerlei mensen geen volwaardig dak boven hun hoofd hebben. In een land dat zich tot de rijkste landen van de wereld mag rekenen.
Het dagblad Trouw bericht vandaag over de toename van het aantal daklozen. In Eindhoven hebben negenhonderd kinderen een vader of moeder die dakloos is. In Amsterdam en Den Haag blijkt 1 procent van de inwoners geen eigen adres te hebben.
Gewone mensen
En dat beeld van oude zwerver klopt al heel erg lang niet meer. Gewone mensen die al op alles hebben bezuinigd belanden op straat, met kinderen en al, als 'het moet' (wie verplicht je eigenlijk om mensen daadwerkelijk de straat op te gooien?). Nee, het zijn ook niet alleen (arbeids-) migranten die op straat belanden, alsof dat minder erg is, maar dit terzijde.
Extra risico om dakloos te raken is een relatiebreuk. Meestal willen mensen dan niet meer een huis met elkaar delen. Maar waar vind je een betaalbaar alternatief? Baanverlies of bedrijfsopheffing zijn andere risico's om van 'have' naar 'not have' te gaan.
Energiekosten
Voorbeeld om de ellende te schetsen: Je bezuinigt je gek op energiekosten. Maar wie dit jaar minder stookt, betaalt alsnog een hogere rekening, want de belasting op energie schiet als een raket zo vrolijk omhoog.
Het is voor een groeiende groep mensen ondoenlijk om van een bescheiden inkomen te leven. Ook al koop je geen nieuwe kleding meer, stook je alleen als het vriest - de schimmel heeft overigens vrij spel als je niet stookt, maar goed, corporaties zullen met de vinger naar de huurders wijzen voor slecht gedrag - en ga je nooit uit. Kinderen groeien uit hun kleding en schoenen. Soms slijt je kleding ook en waarom zou je sloeberig over straat moeten gaan? Zodat mensen naar je kunnen wijzen 'kijk, die stakker'? Of erger: je kunnen mijden, omdat je te min bent om mee om te gaan.
Het daklozenprobleem is al heel lang bekend, maar een oplossing wordt steeds niet geboden. Terwijl er heus oplossingen zijn te bedenken.
Zoals je mensen de duimschroeven kunt aandraaien, zijn ze heus weer los te draaien. Je moet het alleen maar willen.
Miljonairs
Tegelijkertijd telt Nederland dit jaar weer meer miljonairs. Dat is dan het blije nieuws. Hartstikke leuk.
Als land lijken we daar jammergenoeg niet echt mee vooruit te gaan. De kloof tussen en arm en rijk wordt steeds Amerikaanser, lees: groter en intenser.
Kijk, als al die miljonairs de armsten die dakloos raken zouden willen helpen...
Ai. Vergeet ik even met mijn poten van de hardwerkende miljonairs af te blijven. Mogen zij alsjeblieft zonder schuldgevoel van hun zo zorgvuldig opgebouwde vermogen genieten? In een villa waar geen daklozenopvang in de buurt mag komen, want o jee. Nee, een daklozenopvang past beter in een toch al arme buurt. Daar valt het minder op. En is makkelijker te regelen voor gemeenten bovendien; bewoners kennen daar de wegen niet om plannen tegen te houden. Die kennis zit natuurlijk bij de welgestelden.
Iedereen lost zijn eigen problemen maar op. Cliché: 'Waar een wil is, is een weg.' Of 'Zachte heelmeesters maken rottende wonden'.
Verwarring
Waarom wordt vriendelijkheid zo vaak verward met domheid? En hoe kan het dat als je geen berekenende, sluwe inborst hebt, je veel eerder aan de zijlijn staat dan wanneer je daar wel over beschikt?
Hoe kan het dat mensen zelfs trots kunnen zijn op hun hardheid? Hardheid is niets om trots op te zijn.
Een oplossing? Die zie ik alleen in een mentaliteitsverandering.
Mag er wat meer zachtheid bij de harde kant van Nederland komen? Dat zou fijn zijn. Betaalbare huizen bouwen voor mensen die minder geld hebben of zelfs een gemiddeld inkomen hebben, kan heus. Moet je alleen met minder winst genoegen nemen...
En rijkdom is er om te delen.
