Magisch Moment

Miniscule beweging. Magisch moment. Hoe een seconde oneindig kan zijn. De Magical Way.

Je keek niet in mijn richting

Toen ik in de supermarkt liep

Je keek gewoon recht voor je uit,

Onder die koude supermarktverlichting

Ik keek naar jou,

Met je donkerblauwe, stoffen pet

En je donkerblauwe jas van wol

Ik vroeg mij af:

Ben je vrij of ben je bezet?

Je keek niet in mijn richting

Toen ik in de supermarkt liep

Je keek gewoon recht voor je uit

Onder die koude supermarktverlichting

Waardeerde jouw gezicht

Met je lichte wolvenogen

Ik waardeerde je loopje ook

Sterker, raakte een beetje van de kook

Oordopjes in je oren

Zodat je me niet zou horen

als ik je vragen zou

Of je met mij koffiedrinken wou

Je keek niet in mijn richting

Jij het ene gangpad in en ik het andere uit

Zo draaiden we in het rond

Ik was er al veel te lang, maar

Dat interesseerde me geen fluit

Bij het groenteneiland, heel gezond

Kruisten onze wegen elkaar dan

Mijn aangezichtsspiertjes krulden,

Ze bewogen rond mijn mond

Een terughoudender glimlach had ik nog nooit gegeven

Mijn hart lichtte op toen ik merkte 

dat jij het had gezien

En mijn grimas beantwoordde 

met een mooie glimlach en

een blik van vreemde herkenning bovendien

Onvergetelijk aanzoek

Hij wilde haar een verzoek doen

Een heel belangrijk verzoek doen

Dus kroop hij in een bakje          

Van een hoge hoogwerker,

Gehuurd bij een bedrijf

Een onvergetelijk aanzoek zou hij doen,

Dat stond buiten kijf

Omhoog ging hij, over een rijtje huizen heen

Koude lucht op zijn wangen, dat voelde wel gemeen

Maar plotseling, wat gebeurde er nou?

De zware wagen raakte uit balans en,

Ja, het was echt waar,

Kantelde opzij en het logge voertuig viel zomaar

Opzij, en verder, en bleef liggen, op zijn kant

Hij wilde haar een verzoek doen

Een heel belangrijk verzoek doen

Dus kroop hij in een bakje          

Van een hoogwerker,

Gehuurd bij een bedrijf

Hij zou een onvergetelijk aanzoek doen,

Dat stond buiten kijf

De daken van de huizen, die spleten spontaan in twee

Er vielen geen gewonden

-         -  Gelukkig - golfde 't door de straat

Maar wat voor hem belangrijk was:

Zijn vriendin,

Zij zei geen nee

Op zijn verzoek, dat belangrijke verzoek

Waarbij hij haar ten huwelijk vroeg.

Samen gingen ze naar Parijs, de stad van Romantiek

Drie families konden ’s avonds hun huizen niet in

Onbekend, hoe het stel zich voelde 

in de lichtjesstad van liefde, terwijl drie families hun huizen zagen breken

Trok het stel zich er niets van aan, of zag zij in die breuk een teken?

Hij wilde haar een verzoek doen

Een heel belangrijk verzoek doen

Dus kroop hij in een bakje          

Van een hoogwerker,

Gehuurd bij een bedrijf

Hij zou een onvergetelijk aanzoek doen,

Dat stond buiten kijf

Heethoofd of ijskonijn?

Decemberwind raast over het land.  Ze gilt en giert erover.  Af en toe laat ze een hagelbui vallen. Morrigans buurvrouw hoest zich de longen uit haar lijf, alsof ze staat te kokhalzen soms, zo erg. We gaan nu echt naar midwinter toe. Na tot nu toe een milde herfst – 9 november was het zelfs nog terrassenweer – laat de natuur nu blijken dat we toch echt in de donkere tijd zitten. Een tijd van ‘naar binnen’. Van naar binnen gekeerd, van inkeer, van rust, overdenking. De buurvrouw blijft in elk geval zoveel mogelijk binnen.

Morrigan moet er even op uit. De grote, digitale thermometer op de muur van een winkelpand geeft 7 graden aan. Eigenlijk valt die temperatuur nog wel mee. Maar de wind snijdt. 

Een jongetje in dunne trainingsbroek en shirt – wel met lange mouwen – en vestje, voetbalt op een pleintje. Aan de overkant loopt een man met een dikke winterjas aan. Verschil moet er wezen. Maar dan... 

In de winkelstraat ziet Morrigan iets wat met dit weer buiten op straat echt niet valt te verwachten. Een ijsje! Een Cornetto-achtig ijsje! Echt waar. Morrigan ziet eerst het ijsje voorbijkomen en daarna de mens. Verbazingwekkend, huiveringwekkend  om een mens een ijsje te zien eten met dit weer. Ze is een jaar of 48, draagt een donkerblauwe, gewatteerde winterjas. Sjaal om haar keel en ze heeft sluik, blond haar tot ongeveer schouderhoogte. Bij haar gezicht is het haar in een pony geknipt. Als bij een jong meisje. Met ferme pas loopt ze door de winkelstraat. En ze is uniek. Want:

Ze eet een ijsje

Een ijskoud ijsje

Terwijl een ijzige decemberwind

in hoge tonen naargeestig door de straten zingt.

Een ijskoud meisje,

met dat ijsje,

dat met blote handen

een hoorntje omvat

En met haar tanden

In dat ijsje bijt, de schat.

Is zij nou een heethoofd, of een ijskonijn? Het is in elk geval niet helemaal natuurlijk, een ijsje op straat eten terwijl er een hagelbui op komst is. Het is zoiets als hete chocolademelk drinken op een tropische zomerdag.  

Your're so

You're energetic, so magnetic
Beautiful
You are
obliging, mesmerizing
Making me fantasizing
about you and me, and me and you, and all the things we'd do, just takes two to make one
from you and me makes three
You're so energetic, so magnetic

Morrigan

On warground she stood
grey and grim
Watching the ruins,
smoky and simmering
on deep black ground
Bodies were laying
no life could be found

She saw this in her vision
but couldn't provoke
the stopping of cruel killing
like if it was a kind of a joke

The ravens were flying
Across the bluegrey sky
as they'd always do
when somebody dies

Ravens, her company and friends
'cause as a Morrigan
she'd always know the end

She fought against destiny,
and against bad luck
She fought real sincerely
but got unfortunately stuck
on battlefields lasting forever

While she was fighting for peace that'd never
become common property in
this big wide world
A main human sin

The ravens were flying
like they'd always do
when somebody dies
and tell Morrigan who...

Perfect dream

I dreamt of you, the other night

We were together, talking

Amongst people waiting for your show

But you spent time with me, walking

'Don’t expect me to fall in love’, you said

Oh no,

I responded,

Knew I was lying, whilst dreaming 

But my answer given was right

After my ‘no’ you grabbed me, real tight

And you took me dancing                                                                        

Fast, fast fast

Along the line, people watched

And we danced, danced, danced

You lead me so strongly, I couldn’t feel the floor

It was all fast forward, in one direction

Stage was waiting

Where you would give your show

‘We ‘ll jump on that stage, that’s what you’ve got to know.’

‘I can not do it,’ is what I thought

but you already got that mindset

So you just took me right with you,

In a dazzling flight we flew on that stage

And there I stood, thinking:

Never thought I could do this

What strange delight,

Felt like utter bliss

It was a

Perfect dream

Magical way of Music (1)

“Zie je bij het volgende concert van Adam,” zei Eddy in september tegen mij. De eigenaar van een platenzaakje op de Londense markt Camden Lock en ik wisten toen nog niet dat mijn favoriete artiest Adam Ant eind november vier concerten op rij zou geven. Dat deed mijn favoriete artiest dus wel. Het voelde als magie. 

Voor mijn verjaardag kreeg ik een kaartje. Een kaartje voor de laatste show uit deze serie van vier concerten van Adam Ant in Islington Assembly Hall, nu precies twee weken geleden. Ik was heel blij met dit cadeau. Dus ik ging naar Adams 'Dirk wears white Sox' show toe. 

Wat wilde het toeval? Op de septemberdag dat ik Eddy tegenkwam, ontmoette ik ook Lyn Boorer. Toen nog niet wetende dat de wederhelft van de bekende Londense gitarist Boz Boorer (speelt met onder andere Morrisey, werkte samen met Adam Ant)  zelf ook in een band speelde. De contrabas blijkt al drie decennia haar instrument. Lyn speelt in de band ‘Viva le Pink’.  En juist deze vrolijke rockabilly-band stond op de dag waarvoor Morrigan een kaartje had in het voorprogramma van Adam Ant. Het gaf mij het  gevoel dat mijn vrienden op het podium stonden in die sfeervolle zaal in art–deco stijl uit 1930 aan Upper Street.

Een bescheiden rij stelt zich op voor de nog gesloten deuren van de zaal in Noord-Londen. Eddy zie ik niet. Misschien is hij al naar een van de drie eerder optredens geweest. In de rij sta ik naast Paul, een man die in de buurt opgroeide, maar nu als keurig getrouwd man in Norfolk woont. Speciaal voor dit concert in zo’n intieme zaal, mòest hij even terug naar zijn oude buurt, zegt hij. “Ik ging al naar Adams concerten voordat hij doorbrak bij het grote publiek,’’ vertrouwt hij mij toe. “Ik zag hem in clubs als de Marquee en andere kleine zalen. Een leuke tijd. Tegenwoordig is alles een beetje…tam.’’ Morrigan knikt instemmend. “Dit concert laat me weer  jong voelen,’’ zegt de sympathieke blonde vijftiger (ja, hij is blond en niet grijs). Hoeft zijn vrouw zich eigenlijk niet meer jong te voelen? Waar is zij? “Mijn vrouw houdt niet van zijn muziek. Ze is meer van Rod Stewart enzo,’’ klinkt het een beetje beteuterd. Beetje tam voor deze man, die ouwe Rod. Dus moest hij wel alleen naar Adam.

Dat mag de pret niet drukken. We hebben geluk, de hele dag regende het pijpestelen, of zoals Adam het zingt in ‘Day I met God ‘ ‘it was pissing with rain’. Een uur voordat de zaal open gaat houdt de constante regenval op. En het blijft droog. Deuren open,  concertbezoekers die op ‘guestlist’staan mogen als eerste naar binnen. En dan volgt de rest.

Mooi, zacht, dik tapijt op de vloer.Stijlvolle trappen. Lange gang naar garderobe en toilet die zich onder het gebouw bevinden. Het theater uit 1930 is prachtig. Met een ouderwets balkonnetje, een geïmproviseerde bar, een plek waar oud en nieuw elkaar ontmoeten: de zaal sloot in de jaren ’80, maar werd na jaren gerestaureerd. De heropening was vier jaar geleden. Dat er een rockconcert wordt gehouden schijnt uitzonderlijk te zijn. De verantwoordelijken zouden bang zijn voor chaotische taferelen. Maar Adam is beroemd, een fijne prater en waarschijnlijk een geliefd persoon bij het bestuur, dus krijgt hij toestemming zijn concert in deze sfeervolle zaal te  geven.

Het voorprogramma begint. Twee bands: Viva le Pink en the Caezars moeten het publiek opwarmen voor Adam. “Somebody there?” vraagt Lyn Boorer in de microfoon als zangeres Missy le Pink enthousiast roept dat we allemaal voor Adam zijn gekomen, maar de zaal geen krimp geeft. Hoe goed de band ook speelt, het publiek reageert nogal koel op de muzikale band. Adam zit in de hoofden van de toeschouwers. 

Magical way of Music (2)

Roadies op het podium. De man met de mooie bos grijs haar draagt een North Sea Jazz- shirt, uit welk jaar is Morrigan vergeten (op de shirts staat altijd het jaartal, als aandenken voor festivalbezoekers). Hij was ook op het Haagse Parkpop in 2012 om de microfoons, de drums en andere muziekapparatuur te testen en klaar te zetten, herinnert Morrigan zich. Patti Smith klinkt door de speakers. Het is donker in de zaal. De roadies verdwijnen, de speakers zwijgen, het licht gaat uit. De zaal is stil en wacht op iets magisch.

Figuren komen het donkere podium op. Ze nemen hun plaatsen in en dan klinkt de beat. De beat, de beat, de beat. Bas en drum. Gitaar. De Stem. ‘I’ve got a pizzaland complexion’. 

Het publiek juicht. Licht aan. En daar staat hij. Adam Ant. Gekleed in zwart leer, bril, schoenen die mega-pleisters als klitteband over de wreef heen hebben. Het concert is los.

De eerste rij staat als gebiologeerd. Een fotografe neemt foto’s van de fans. Een vrouw die in hetzelfde hotel als Morrigan logeert, staat ook op de eerste rij. Ze heeft haar hele gezicht wit geschminkt en haar ogen zwaar zwart opgemaakt. Haartjes netjes omhoog zoals de punkies dat destijds deden. Ik weet dat zij nu alle vier de concerten heeft gezien. Dezelfde ochtend herkende ik haar van een eerder concert en spraak haar aan. De vrouw was verbaasd dat ik haar herkende zonder haar make-up op. Maar Morrigan heeft een ijzeren geheugen voor gezichten, vooral als ze anders zijn dan anders. Die ochtend vertelde de vrouw dat ze drie concerten van Adam had gezien en dat ze voor deze avond geen kaartje had. Ze zou er toch een gaan kopen voor de laatste show en daar stond ze. Opnieuw gebiologeerd. Voor de vierde avond op rij voelt zij zich weer even jong.

Adam is een brok energie. Hij zingt, hij schreeuwt, hij  danst, hij ligt, hij maakt zich kwaad. Maar al die tijd gedraagt hij zich netjes, vrijwel geen onvertogen woord komt over zijn lippen. "My mum ’s here,''  en hij kijkt naar het balkon. Zijn moeder was naar zijn laatste show gekomen en bleek apetrots op hem te zijn. Tijdens de afterparty zei ze "He still’s got it," hoorde Morrigan een paar dagen later van iemand die op het feestje was en zijn moeder had gesproken.

Adam is in topvorm. Zijn stem is soepel, zijn energie overweldigend, zijn act uitdagend. Met die ingrediënten maakt hij een magische show. Het grootste deel is electrisch, maar voor de afwisseling speelt hij deze keer ook drie akoestische nummers. Morrigan die nu voor de vijfde keer bij een optreden van the Ant is, hoort voor het eerst ‘S.E.X.' en ‘Picasso’ live. De magie zat in het nummer ‘Vampires’, dat Morrigan nog niet eerder had gehoord. Akoestisch uitgevoerd. Met een makkelijke melodie, betoverende gitaar- akkoorden en natuurlijk Adams magische stem, raakte dat nummer mij. ‘Enough is never enough’, is een van de zinnen die door mijn ziel sneed. ‘There’s a lot of vampires out there… hangin out to grab your soul … they don’t live in Transylvania… they don’t live in rock ‘roll….’ waarna het concert elektrisch verder raast en de zaal meeneemt in die energie.

De gitaristen worden één met hun gitaar bij ‘Zerox’ en een concertbezoeker meent dat hij is getransformeerd in een tennisbal. Beter gezegd: skippybal. Morrigan moet één keer haar donkere Morriganblik opzetten en even met haar wijsvinger richting het gezicht wijzen om de skippybal duidelijk te maken dat hij beter een andere kant uit kan stuiteren. Dat doet hij dan ook, waardoor een vrouw die wat meer vooraan staat een onverwachte opdonder krijgt. Beveiliging ziet de skippybal en waarschuwt. Zonder effect. Twee tellen later is de skippybal op mysterieuze wijze verdwenen.

Adam geeft gas op het podium. En dan de allerlaatste toegift. "Omdat het zondag is," kondigt hij aan en Morrigan weet dat ‘Whip in my valise’ eraan komt. Waarom? Vanwege zijn ode aan zijn ‘Sunday Spanker’. En weg flitst hij als het nummer is afgelopen. 

Adam gaf vroeger gehoor aan de Magische roep van Muziek. En hij heeft zijn magical way nooit verlaten. Hij is er even vanaf geduwd, maar gelukkig heeft hij zijn pad weer gevonden.

Bloedmaan

Volle Maan dient zich aan. De Bloedmaan van zaterdag staat in het teken van overleven. En dat is op het moment zeker van toepassing op Morrigan. Eerder deze week kwamen verschillende dingen op mijn pad waarvan ik dacht: de strijd met het leven is begonnen.

Soms lijkt het leven je eronder te willen krijgen. Een ontsteking van het tandvlees, gevolgd door een pittige verkoudheid waarop een auto-ongeluk volgde. Hoe akelig kun je je voelen. Morrigan zit nog steeds met een dichte neus (hoewel er nu toch wel wat lucht via de neusgaten naar binnen wil) thuis. De auto staat gedeukt voor de deur. Het tandvlees is gelukkig weer rustig. Dat scheelt.

Waar ik om eerlijk te zijn simpelweg geen rekening mee had gehouden is dat de Bloedmaan eraan komt. Die staat voor overleven. In de letterlijke zin: we staan pal voor de winter. De dagen zijn donker, temperaturen zakken. Nu is de kans groter om ziek te worden dan in de zomertijd. Die zware energie hangt dus gewoon in de lucht.

Veel mensen snotteren en er gebeuren deze week veel rare dingen. Geestelijk ontregelde passagiers die in de trein bij Almelo twee conducteurs aanvallen. Een gek die in Zwolle een Bulgaarse muzikant doodsteekt en daarna een supermarktklant neersteekt. Veel files door ongelukken op de weg, een uitgebroken paard dat wordt doodgereden op een snelweg in Brabant, vogelgriep-epidemie en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan op het thema overleven. En dan gaat het alleen nog om de voorvallen in Nederland. Dit is de letterlijke interpretatie van de energie van Bloedmaan.

De oude volken hadden in deze tijd te maken met voedselschaarste. De laatste oogst was met Samhain binnengehaald. De rest van het voedsel zou bestaan uit vlees. De varkens werden in deze tijd geslacht. Daaraan heeft deze maan haar naam te danken. Het spek werd gezouten om de winter door te komen. Van het bloed werd bloedworst gemaakt. Het vlees werd gerookt.

Ook in de spirituele benadering van de energie van Bloedmaan gaat het om definitief afscheid. Soms gaat het om afscheid van iets of iemand die altijd vanzelfsprekend aanwezig was. Dat zijn de moeilijke eindes van een periode. Het kan ook gaan om een voorbije situatie definitief achter je te laten. De Bloedmaan laat de donkere kant van de Godin zien. Die gaat hand in hand met ouderdom en dood.

Maar ze laat ons ook de essentie zien. Want er blijft altijd iets over waarmee je verder kunt. Al hoeft dat niet altijd gemakkelijk te zijn. De boom die bij Bloedmaan hoort is de vlier.

Na Bloedmaan verandert de zware energie geleidelijk weer in een zachtere energie, waardoor het leven weer soepeler zal stromen. Richting nieuwe maan en richting midwinter, naar het inspirerende vuurfeest Yule.

Devil of the suburbs

Just a young man from the suburbs

Went abroad as a martyr

What a hangman he became

Made poor people live in fear

Claiming he was right

And the world was wrong

He’d never heard

The ugliness in his hate-song

So he kicked

And he killed

And he drilled

Cut throats 

He was the devil of the suburbs

Sowing fear in foreign land

*

His wife, she stood behind him

Like satan dressed in curtains, black

Preaching what he did was good

Sadly she never understood

What she did was a big sin

Condemning the whole world and claiming the land

That did not even belong to them, but to otherone's  hands

*

They had a child, poor kid of three

Travelled with them, to his spooky destiny

Between bombs, between ruins, between hate

He couldn’t help he was born

Out of suburbs devils singing their nasty song

It was the boy’s awful fate

His dad thought 76 maidens would wait

In heaven for him when he’d die

Poor maidens in heaven

*

The devil of the suburbs

He went as a martyr

But what a hangman he was

On foreign land, far from home

Morrigan believes in 
'Do everything you want, but don't  harm anyone.'