Wandelingetje

 Onder mijn linkerarm houd ik mijn kruk tegen mijn zij geklemd. Sinds 18 juni stiefel ik de trappen in het smalle portiek zo af: voetje voor voetje. Eerst mijn rechtervoet op een betonnen traptrede. Dan trek ik mijn linkervoet  met gescheurde enkelband bij. Dat gaat zo zes trappen naar beneden. Elke trap telt acht treden. ‘Langzame’ treden; ze staan extra ver uit elkaar. Vermoedelijk kostte het de bouwers minder beton.

Met mijn rechterhand houd ik mij vast aan de blauwe trapleuning. Aan de linkerkant de bruine bakstenen muur. Het zorgt voor een altijd donker portiek, of de zon nou schijnt of niet. Een leuning ontbreekt aan de muur. Met mijn pols die aan het herstellen is van een breuk, zou ik die toch niet kunnen grijpen.   

Na dagen van hitte, regent het buiten zachtjes. De temperatuur is flink gedaald. Ik zet mijn capuchon van mijn groene winterjas op– lekker warm - en loop naar het trottoir. Tussen de portieken van de flats van vier lagen liggen kleine grasveldjes met een rij struiken. Die zijn blij met de regen van vandaag.

Naar links, de donkerbruine straatstenen over en dan rechts de hoek om. Links een lange, lage portiekflat die er hetzelfde uitziet als het gebouw waarin ik woon. Vier woonlagen en gebroken wit geverfd. Rechts het leegstaande, lage pand dat vroeger dienst deed als school, later als kinderopvang en daarna als opvanglocatie voor ‘probleemtieners’. Het staat al jaren te verpauperen. Het plantsoen eromheen wordt allang verwaarloosd.

Ik vrees dat ik te laat kom en zet mijn beste beentje voor. Even op tempo lopen. Het is stil in de straatjes, alleen het neerzetten van mijn kruk is hoorbaar. Tik, tik.

De weg die als een ader door dit deel van de wijk slingert, is rustig. Ik kan het asfalt zo oversteken. Langs de toko, ze zijn nog geen eten aan het opwarmen, de lucht ruikt alleen naar natte stenen, richting de Chinees en dan linksaf. Onder het donkere, overkapte deel en over de parkeerplaats tussen het winkelcentrumpje tik ik mij een weg naar de fysiotherapeut.

De praktijk is al zichtbaar, maar door de struiken en het ontbreken van een doorgangetje, moet ik om het flatgebouw heen. Tien minuten voor tijd druk ik op de bel.

 

These days of August

Sitting in my house

Sirene of the ambulance

Wheels of cars in the streets close by 

my house 

make the asphalt come alive

Mopeds and more cars

Crows are cawing in the early darkened sky

Mews are keeping their silence;

they're the first to wake up tomorrow

The wheel is rolling towards Wintertime

Slowly now

Time is almost standing still

Summerheat

will be blown away by summerstorm

tomorrow

The walls of my house 

are doing their best to keep the heat within

Open doors let the sounds of outside

come inside let the heat of inside

go outside

Summertime at the end of August

is looking back on Summerheat

is looking forward to shorter days

Summertime at the end of August

is rolling slowly

So slowly

Let's go slow

these days of August

Love to quarantaine

 My country is scared 

for his country

And his country is scared

for my country

I wonder if he'd quarantaine with me

I would love to quarantaine with him

Hatsjoe

Hatsjoe! Hatsjoooe! Haaaaatsjoe!

Een buurman zit buiten hartstochtelijk te niezen.

En nog eens. Hatsjsssjjjoooe!

Waar ik een jaar geleden op zijn hoogst alleen gedacht zou hebben: Die heeft in de hittegolf natuurlijk bezweet in zijn halfblootje rondgelopen en is daardoor verkouden geworden, als ik er al een gedachte over gehad zou hebben, denk ik nu: Lekker dan. Zou hij? 

Je weet het niet. Je weet het maar nooit. Elke nies is verdacht. Elk hoestje ook. Net zoals elke aanraking. 

Deurklink

Aanraking van een persoon, aanraking van een deurklink, aanraking van een dier? Als iemand een cavia heeft geaaid met zijn coronahanden, blijft de corona dan in de caviavacht wachten om over te springen op mijn hand? Dat zal heus. Aanraking van het toetsenbord. Gelukkig ben ik de enige die hier op schrijft. In de boekhandel mag je boeken alleen aanraken als je ze koopt. Goeie verkooptruc. 

Ademen. Is ook gevaarlijk. Voor je het weet blaast iemand zijn besmette aerosolen over je uit.

Het hele leven is nu gevaarlijk. Beter niet reizen, want corona in het buitenland is blijkbaar erger dan de nationaal aanwezige corona. Dat denken niet alleen wij. Dat denken alle landen. Iedereen is bang voor iedereen. Angst geeft stress. En dat is goed voor bijvoorbeeld de tabaksindustrie. 

Roken

De tabaksindustrie draaide 10 procent meer omzet. Van de ene longziekte naar de andere, denk ik dan. Of misschien dubbel: ik zie regelmatig een dame zitten op een bankje in de winkelstraat. Altijd moet ik even lachen als ik haar zie: Haar rollator staat voor, soms vlak naast haar. Haar lichtblauwe mondkapje heeft ze even naar beneden geschoven. Het hangt onder haar kin. Zo kan ze tenminste de sigaret aan haar lippen zetten. Ze ademt in en blaast rustigjes weer uit. Meestal praat ze met mensen om haar heen. Die krijgen dan zowel de uitgeademde rook als haar aerosolen in hun haar geblazen. Niet rechtstreeks, zo fatsoenlijk is zij wel. maar ja, rook gaat nou eenmaal niet in een strakke, rechte lijn naar voren. Het dwarrelt wat en daalt dan in de omgeving neer. 

De omstandigheden nodigen zeker uit tot roken. Hoe vaak ik in het voorjaar heb overwogen weer eens een pakje kingsize sigaretten te kopen. Het gaat om het idee van leven in beperkingen. Het idee dat je niet kunt gaan en staan waar je wilt. Ongeacht of je echt plannen hebt om te reizen of niet. Als je wilt, mag je niet. Dat irriteert tot op het bot. 

Waarom zou ik dan weer willen roken? Voor een roker is de sigaret zijn beste vriend. Hij kalmeert, is dicht bij je, je geeft de filter kleine kusjes bij elk trekje dat je neemt. 

Maar ik heb mezelf beheerst. En heb geen pakje aangeschaft. Hoorde laatst wel de prijs van een pakje sigaretten. Dat lag tegen de 10 euro aan. Schandalig. Rokers zouden geld toe moeten krijgen omdat ze meewerken aan de oplossing van het probleem van de overbevolking van de wereld. Daar wordt al jaren over geklaagd. 'Hoe moeten we straks alle monden voeden?' 

Problemen

Overbevolking zorgt ook voor gigantische milieuproblemen. Meer C02-uitstoot, om maar iets te noemen. 

Daarnaast is de wereld steeds sneller geworden. En dat veroorzaakt problemen zoals eenzaamheid. Want door alle drukte is het moeilijk ruime tijd en aandacht voor elkaar te hebben.

We klagen er al jaren over. Massaal. En overal ter wereld. Leiders zouden het 'zich zorgen maken' noemen. Wie zich zorgen maakt, klaagt. 

Opgeroepen

Misschien hebben we het coronavirus met ons geklaag over overbevolking, tijdgebrek en milieuproblemen zelf wel opgeroepen. Want we klagen wel, maar vinden geen oplossingen. En als er oplossingen worden gevonden, worden ze niet uitgevoerd. want: moeilijk, moeilijk. Zo zit het hele systeem van samenleven niet elkaar. In de westerse wereld van nu. 

De natuur zal misschien wel gedacht hebben: Als zij het zelf niet oplossen, dan grijp ik zelf wel in. En de natuur komt altijd met rigoureuze maatregelen. Waar wij nu wanhopig tegenin gaan. 

Als we winnen, kunnen we weer lekker door met ons leven. En eerlijk is eerlijk. Daar hoop ik op. Dat we gewoon weer vrij zijn om te gaan en staan waar we willen, met wie we willen, met hoeveel we willen en hoe lang we willen. 

'Eerlijk delen'

Alleen hoop ik ook dat er dan minder wordt geklaagd. Want eten is er heus voor iedereen. milieuproblemen zijn echt op te lossen. En tijd valt altijd te maken. Het vereist alleen dat alle 'rupsjes nooit genoeg 'op de wereld een stapje terug doen. Een vakantie minder. Iets minder vaak uit eten, want dan eet je toch altijd teveel. Minder water verspillen in te grote badkuipen of privé-zwembaden. De vaatwasser minder vaak aanzetten. Misschien iets kleiner wonen? En zo valt er best veel te verzinnen, zonder hun levens onaangenaam te maken, naar wel op een manier waardoor alles wat eerlijker wordt verdeeld. Maar ja, of die bereidheid er is? Ik vrees met grote vreze.

 

Been a long time since

Been a long time since
I walked the magical way

Along the road
lost some dear people
They followed their magical way
in another dimension

miss them on earth

Been a long time since
I walked the magical way

We all walked up against road-closures
Locked up
In ourselves

Now it lasts longer,
we're halfway there

But where it happened, I don't know
Suddenly nobody was there anymore
No voices, no touch, no talk
Living in a gravetomb
Is pretty dark

How to find the magical way
I don't know
As rules won't let me go

Been a long time since
I've walked the magical way

Volle Maan van november

De Bloedmaan van november bouwt zich op. Haar energie is krachtig en versterkt je emoties.

Hij raakt me in mijn ziel, telkens weer.
Ben ik dan nooit voorbereid? Ik zou het toch moeten weten dat hij dat doet. Extra gevoelig ben ik voor hem. Altijd geweest. Voordat ik hem leerde kennen, was ik al gevoelig voor hem.

Als hij eerlijk vertelt dat hij zich ontzettend eenzaam voelt in de aanloopperiode naar de Kerst, kan ik met hem meevoelen. Ik vraag nog hoe dat nou kan.
Hij vertelt over wat hij heeft gekend. En hoe dat is weggevallen. Zijn vaderschap. Hij is nog wel een vader, maar de kinderen zijn groot geworden. Ze zijn de deur uit. Net zoals zijn vrouw. En daarna zijn vriendin. En het huis waarin hij woonde is ook verleden tijd. En met Kerst wordt juist het gelukkige gezinsleven benadrukt. Dat is het wrede van de kerstperiode. Wie geen rijk of helemaal geen gezins- of familieleven heeft, voelt dat dan het sterkst. Het doet mijn tweelingziel voelen dat hij nu alleen is, terwijl hij altijd liefde om zich heen heeft gehad. Dat geeft een desolaat gevoel en is blij als die periode achter de rug is.

En daarbij vindt hij de periode naar de Kerst moeilijk, omdat hij familiedruk voelt.
Ik heb hem een schuilplaats aangeboden.
Maar ik denk dat hij blijft waar hij is en de druk aanvaardt. En het gemis net zo. Elk jaar opnieuw. Tot hij een nieuwe relatie heeft. En daar word ik melancholisch van. Want waarom zou hij die niet aangaan met zijn tweelingziel? Hij werd gisteren wakker met de kleuren waarin ik hem een paar jaar geleden al zag. En waarmee ik hem heb geschilderd. Oranje en goud.
Vanavond vraag ik naar hem, bij de Volle Maan van november.

Volle Maan: energie die zich opbouwt. Is de maan vol, dan is de energie het zwaarst. In november staat de energie in het teken van het loslaten. Zoals de bomen hun bladeren loslaten, zo kunnen mensen hun overtollige emotionele ballast loslaten. Als je wilt. Geeft het aan de kosmos. Daarna neemt de maan weer af. Lichter kan je verder. Als je dat zou willen.
De positieve kant van de Volle Maan is dat deze helderheid geeft. In een meditatie kan die gemakkelijker binnenkomen. Daarom is het uiteindelijke altijd een fijne volle maan!

Morrigan Way

Grappig (2)

Aan de grote leestafel in de centrale bibliotheek in de stad zitten twee dames als ik aanschuif met mijn tijdschrift. Tegenover mij leest een Hindoestaanse mevrouw op leeftijd, getooid met een paarse soort tulband-achtige creatie op haar hoofd en bril met houden montuur, zachtjes fluisterend het artikel dat zij heeft opengeslagen. Ze lijkt compleet op te gaan in de tekst, de wereld om haar heen doet er even niet toe.

Een meter of 1,5 afstand leest rechts van mij een Marokkaanse mevrouw, gekleed in een beige jas en een zwarte hoofddoek een blad. Op de stoel links van haar staat haar boodschappentas.

Plotseling klinkt er een schel muziekje uit haar tas. Het geluid in de stille ruimte valt op, automatisch kijk ik naar haar en zie haar naar het apparaat grijpen om het geluid uit te zetten. Ik glimlach naar haar. omdat ik het grappig vind; het is een onverwachte gebeurtenis uit het niets. Misschien wat puberaal, maar niet kwetsend. Maar het feit dat ik kijk en ook nog glimlach, wekt haar toorn op.

'Ik zet hem uit,' zegt ze. Ik glimlach en wil zeggen dat het niet geeft. 'Het is reclame, ik kan er niks aan doen dat hij gaat,' blijft zij zich verdedigen. Waarop ik zeg dat ik er niks van zeg, dat het ok is. 'Ja, maar je kijkt me aan,' zegt zij. Waarop ik vraag of dat niet mag. Zij verwijt mij dat ik haar op een boze manier aankeek. Een wonderlijke observatie. Ik was aan het glimlachen. Ze wordt steeds bozer. Ik laat haar weten dat ik haar reactie niet begrijp. 'Ik ga weer lezen,' zegt ze beledigd en buigt zich opzichtig over het tijdschrift. Een goed idee.

Even later staat ze op en loopt weg. De Hindoestaanse mevrouw blijkt het tafereel al fluisterend te hebben gevolgd. 'Wat een raar mens,' zegt ze. Ik zeg dat ik haar agressieve reactie niet leuk vond en me nog ongemakkelijk had gevoeld ook. 'Ze zal wel niet goed in haar vel zitten,' zegt zij. 'En die beltoon had ze veranderd. Voordat jij hier kwam. Je had haar moeten zien hoe ze opstond en wegging. Heel beledigd.'

Ik vind het grappig dat de fluisterende mevrouw toch niet zo in zichzelf was gekeerd als wel leek. Als ik later opsta en wegga, leest ze alweer fluisterend in haar blad. Ik wens haar een fijne avond. Zij wenst mij hetzelfde. En leest weer verder. Fluisterend, als in zichzelf gekeerd.

Hot

Just the day before it was getting hot
he called me up
the hottest man I 've ever known.

He broke up with his new ladyfriend
Who made him jealous like a tigercat.
I even said that was a good sign,
jealousy comes together with love sometimes
But he thought differently
Which is better
As Elvis sang: 'We can't go on together
with suspicious minds'

And now I think
Why can't he see
that him and me
are perfect together?

I try not to be hot
on this hottest man I've ever known
Because I have been there before

And now the sun is shining
as hot as he shines...

Grappig

Eergisteren zat ik in de bus en achter mij zaten twee vriendinnen.
Eentje was echt heel grappig.
Met die typische stadse allochtonenstraattaaltongval zei ze lachend-giechelend aan haar vriendin:

'Ik ben heel grappig, maar niemand lacht.'

Haar eigen schaterlach volgt.
Ze zag niet hoe grappig ik haar vond.

Wisselvallig

Winter en zomer strijden om hun plaats
Zonlicht volop, maar waar is de warmte?

De Noordenwind blaast hard
De zon straalt terug
Winterjas aan
De Japanse kers bloeit

In de bibliotheek
geeft een man taalles aan een vluchteling
Wisselvallig
Hij legt uit wat dat betekent
'Als het droog is en daar toch regent'
'Twijfelen', zegt de vluchteling

En buiten twijfelt het weer
Blijft het droog, of gaat het regenen?
De zon schijnt, er vallen wat spetters

En de Noordenwind blaast hard
De regenwolken drijven weg
In de verte zweven de nieuwe wolken

Wisselvallig