Toevallig

 fietste ik naar 'mijn' slijter voor een rood wijntje. Op mijn stalen ros dacht ik eraan hoe leuk het zou zijn weer eens op een paard te zitten. Ik houd van paarden en heb tot een tijdje terug veel paard gereden. Kort flitste er een plaatje door mijn gedachten, zat ik even niet meer op mijn fietszadel, maar in het zadel op een paardenrug. Het beeld duurde een seconde, ik glimlachte en trapte vrolijk verder op de magical way.

Afstappen voor het zebrapad, de drukke weg oversteken met de fiets aan de hand, een klein stukje nog naar de winkel waar ik mijn fiets standaard bij een fietsbeugel neerzet. Als ik naar de fietsbeugel loop, zie ik daar... 

Toevallig. Of niet. The magical way:

Hij komt net uit de supermarkt naast de slijter. Zijn boodschappentassen op de grond. Hij wil zijn fiets van het slot doen. Ik lach en spreek zijn voor- en achternaam uit. Hij kijkt op en een brede lach verschijnt op zijn gezicht. Hij laat zijn fiets en boodschappen even staan en loopt naar me toe. 

Mijn oude paardrij-instructeur. 

Hartelijke begroeting. Een seconde een vraag, een korte omhelzing volgt. Het mag, ik ben net dubbel gevaccineerd en gezien zijn leeftijd neem ik aan hij ook, we staan buiten en zijn geen van beiden verkouden. Ik vind het verantwoord. Daarna stappen we naar achter en we halen kort wat herinneringen op. Hij geeft nog een paar uurtjes per week les vertelt hij. 

Over een paar weken zit Morrigan weer te paard.  

Eerst even wat conditie opbouwen.

 

Alsof er niets aan de hand is

Hoewel iedereen moe is van Het Virus en vooral De Maatregelen, hebben we ons toch aan de maatregelen te houden om Braziliaanse toestanden te voorkomen. 

Ik behoor tot de categorie mensen die wel gelooft in het virus en de gevaren ervan. En ik wil me wel houden aan de veiligheidsmaateregelen, Hoe vervelend soms ook. Omdat ik geloof in de effecten ervan. Ook geloof ik in groepswerking.

En dan een simpeler variant: Regels zijn er om je aan te houden. Anders werkt een maatschappij niet.

Dus ik doe mijn best om me aan de regels te houden. Hygiëne voorop. Altijd, nu een beetje extra. Houd afstand. In de winkel graag zelfs. Dat mag van mij altijd wel. 

Ja, dat mondkapje. Eerlijk is eerlijk, ik heb er een hekel aan en het zal voor mij nooit wennen. Ondanks mijn afkeer ervan, draag ik hem als ik een supermarkt binnenstap. En daar verbaas en erger ik mij keer op keer. 

Supermarktbezoek

Van de week had ik zin om een paar supermarktbezoekers eens stevig aan te pakken. Telde ik in een half uurtje vijf klanten zonder mondkap op. Twee vrouwen van rond de 30, een obese vrouw - risicogroep - van ergens achter in de 50, een vrouw van achter in de 80 zo niet ergens in de 90 en nóg een stokoude bejaarde vrouw in haar 80-er jaren. Juist de groep die het meest kwetsbaar zijn. Voor wie telkens werd opgeroepen solidair met hen te zijn. Juist daarom heb ik me dus aan die twee oudjes het meest geërgerd. De groep voor wie we het in eerste instantie allemaal moesten doen, solidair zijn. Maar zelf liepen ze zonder mondkap door de winkel. En nee, ik geloof niet dat ze dementerend waren. 

Mijn bloed kookte. Ik had zin om ze even flink de waarheid te vertellen. Dat ze een mondkapje bij de ingang konden kopen als ze die waren vergeten. Dat het behoorlijk asociaal is om door te lopen zonder een om te hebben. En dat de maatregelen voor een belangrijk deel voor hen zijn genomen. 

En die jongere vrouwen? Ja, daar had ik ook wel iets tegen willen zeggen. Maar ik hield mij in. Corrigeerde mijzelf in gedachten. Ik werk niet in die supermarkt. En ik ben ook niet getraind als veiligheidsmedewerker of agent. 

Boog

Ik ben met een extra grote boog om deze figuren heen gelopen en heb het later gemeld bij de caissière. Die reageerde eerst met de opmerking dat zij nog geen klant zonder mondkapje had gezien. Ik wees dat ze even achterom moest kijken. Daar zette de veel te dikke vijftiger haar boodschappen net op de loopband. Ik zei erbij dat ik er zo nog vier anderen had gezien. Een van de dertigers had haar mondkapje tot onder haar kin getrokken, iets wat ik vaker zie bij mensen. Kunnen ze hem lekker schijnheilig weer omhoog doen als ze in de rij gaan staan.  

De caissière keek over haar andere schouder. Staat er niemand bij de ingang? Nee, er stond niemand bij de ingang om op te letten. Ze waarschuwde haar collega's. Dat er toch iemand moest surveilleren. En dat vind ik nou te treurig voor woorden. Dat wij als volwassen mensen een oppas in de super nodig hebben. Alsof we na al die tijd nog niet weten wat de bedoeling is. Echt hoor. Om te janken.   

Lak en wijzen

Het zijn maar een paar voorbeelden van hoe mensen lak aan de regels hebben. En wijzen naar de overheid dat die niets doet. Wel erg simplistisch. Als mensen laten zien dat ze zich aan de basisregels houden, is er natuurlijk veel meer mogelijk zolang het vaccineren nog niet rond is (en ja, dat is een rampenplan, maar wij als samenleving kunnen ook gewoon iets doen, namelijk zelf verantwoordelijkheid nemen en meewerken). Daarvan ben ik heilig overtuigd. Maar ja. Dat middelvingergedrag zorgt ervoor het aantal besmettingen blijft oplopen en dat de boel extra lang dicht blijft. Tot mijn grote ergernis. 

Nieuwe maan

 De Nieuwe Maan komt er weer aan. Als je donderdag 11 februari naar de hemel kijkt, zal je haar niet vinden. De nieuwe maan is donker. 

De nieuwe maan brengt een soepele energie met zich mee. Ze laat energie los, schoont het systeem op en laat ruimte ontstaan voor nieuwe plannen. Deze kan je in de periode van de nieuwe maan uitzetten. Als je geen nieuwe plannen hebt, is er ruimte om nieuwe energie te blazen in de dingen waarmee je al bezig was. 

Na nieuwe maan bouwt de energie zich weer op. De plannen die je tijdens nieuwe maan uitzet, winnen tot Volle Maan aan kracht. 

Eerst dus hebben we te maken met een afnemende energie. Minder naar buiten, meer naar binnen gekeerd kan je in het donker - steek een kaarsje aan -  rustig voor jezelf gaan zitten en alles wat opkomt toelaten. Wat je wilt uitzetten voor de komende cyclus, neem je mee. De rest laat je (uiteraard) los.

Zeker weten. Of niet?

 Ik weet zeker

Heel erg zeker

Dat wat ik schrijf

Aan hem

Goed aankomt in zijn hoofd

Ik weet zeker

Heel erg zeker

Dat hij precies begrijpt

Wat ik bedoel

Want ik weet zeker

Heel erg zeker

Dat hij mer zijn gevoel

Op dezelfde frequentie zit

Dus ik schrijf en druk op 'Verzend'

En kijk of hij  al antwoordt

Ik weet niet zeker,

Niet zo heel erg zeker

Of dat wat ik schreef

Goed aan kwam in zijn hoofd

Ik weet niet zeker,

Nee, niet zo zeker

Of hij het leuk vond wat hij las

Het is zo stil

Het blijft zo leeg

Stel nou, dat het anders was?

Dat hij toch niet snapt

Niet helemaal

Begrijpt wat ik bedoel?

Mijn maag draait om

De temperatuur stijgt

Want wat nou als?

Heb ik het dan verpest?

Een uurtje later, en nog een uur,

De volgende dag

In de ochtend, een bericht!

Met opwinding, angst en beven,

Alsof ik een pakje open

Gaat de pijl in het beeldscherm naar het icoontje

En ik lees

Dat hij het leuk vindt wat hij las

Zie je wel,

Ik wist het zeker

Heel erg zeker

Dat hij op een lijn zit

Met mijn gevoel 

Dat hij precies begrijpt

Wat ik bedoel

Mijn hart maakt een sprongetje

Wat een lief cadeautje heeft hij mij

(Niet wetende?) gegeven

Wandelingetje

 Onder mijn linkerarm houd ik mijn kruk tegen mijn zij geklemd. Sinds 18 juni stiefel ik de trappen in het smalle portiek zo af: voetje voor voetje. Eerst mijn rechtervoet op een betonnen traptrede. Dan trek ik mijn linkervoet  met gescheurde enkelband bij. Dat gaat zo zes trappen naar beneden. Elke trap telt acht treden. ‘Langzame’ treden; ze staan extra ver uit elkaar. Vermoedelijk kostte het de bouwers minder beton.

Met mijn rechterhand houd ik mij vast aan de blauwe trapleuning. Aan de linkerkant de bruine bakstenen muur. Het zorgt voor een altijd donker portiek, of de zon nou schijnt of niet. Een leuning ontbreekt aan de muur. Met mijn pols die aan het herstellen is van een breuk, zou ik die toch niet kunnen grijpen.   

Na dagen van hitte, regent het buiten zachtjes. De temperatuur is flink gedaald. Ik zet mijn capuchon van mijn groene winterjas op– lekker warm - en loop naar het trottoir. Tussen de portieken van de flats van vier lagen liggen kleine grasveldjes met een rij struiken. Die zijn blij met de regen van vandaag.

Naar links, de donkerbruine straatstenen over en dan rechts de hoek om. Links een lange, lage portiekflat die er hetzelfde uitziet als het gebouw waarin ik woon. Vier woonlagen en gebroken wit geverfd. Rechts het leegstaande, lage pand dat vroeger dienst deed als school, later als kinderopvang en daarna als opvanglocatie voor ‘probleemtieners’. Het staat al jaren te verpauperen. Het plantsoen eromheen wordt allang verwaarloosd.

Ik vrees dat ik te laat kom en zet mijn beste beentje voor. Even op tempo lopen. Het is stil in de straatjes, alleen het neerzetten van mijn kruk is hoorbaar. Tik, tik.

De weg die als een ader door dit deel van de wijk slingert, is rustig. Ik kan het asfalt zo oversteken. Langs de toko, ze zijn nog geen eten aan het opwarmen, de lucht ruikt alleen naar natte stenen, richting de Chinees en dan linksaf. Onder het donkere, overkapte deel en over de parkeerplaats tussen het winkelcentrumpje tik ik mij een weg naar de fysiotherapeut.

De praktijk is al zichtbaar, maar door de struiken en het ontbreken van een doorgangetje, moet ik om het flatgebouw heen. Tien minuten voor tijd druk ik op de bel.

 

These days of August

Sitting in my house

Sirene of the ambulance

Wheels of cars in the streets close by 

my house 

make the asphalt come alive

Mopeds and more cars

Crows are cawing in the early darkened sky

Mews are keeping their silence;

they're the first to wake up tomorrow

The wheel is rolling towards Wintertime

Slowly now

Time is almost standing still

Summerheat

will be blown away by summerstorm

tomorrow

The walls of my house 

are doing their best to keep the heat within

Open doors let the sounds of outside

come inside let the heat of inside

go outside

Summertime at the end of August

is looking back on Summerheat

is looking forward to shorter days

Summertime at the end of August

is rolling slowly

So slowly

Let's go slow

these days of August

Love to quarantaine

 My country is scared 

for his country

And his country is scared

for my country

I wonder if he'd quarantaine with me

I would love to quarantaine with him

Hatsjoe

Hatsjoe! Hatsjoooe! Haaaaatsjoe!

Een buurman zit buiten hartstochtelijk te niezen.

En nog eens. Hatsjsssjjjoooe!

Waar ik een jaar geleden op zijn hoogst alleen gedacht zou hebben: Die heeft in de hittegolf natuurlijk bezweet in zijn halfblootje rondgelopen en is daardoor verkouden geworden, als ik er al een gedachte over gehad zou hebben, denk ik nu: Lekker dan. Zou hij? 

Je weet het niet. Je weet het maar nooit. Elke nies is verdacht. Elk hoestje ook. Net zoals elke aanraking. 

Deurklink

Aanraking van een persoon, aanraking van een deurklink, aanraking van een dier? Als iemand een cavia heeft geaaid met zijn coronahanden, blijft de corona dan in de caviavacht wachten om over te springen op mijn hand? Dat zal heus. Aanraking van het toetsenbord. Gelukkig ben ik de enige die hier op schrijft. In de boekhandel mag je boeken alleen aanraken als je ze koopt. Goeie verkooptruc. 

Ademen. Is ook gevaarlijk. Voor je het weet blaast iemand zijn besmette aerosolen over je uit.

Het hele leven is nu gevaarlijk. Beter niet reizen, want corona in het buitenland is blijkbaar erger dan de nationaal aanwezige corona. Dat denken niet alleen wij. Dat denken alle landen. Iedereen is bang voor iedereen. Angst geeft stress. En dat is goed voor bijvoorbeeld de tabaksindustrie. 

Roken

De tabaksindustrie draaide 10 procent meer omzet. Van de ene longziekte naar de andere, denk ik dan. Of misschien dubbel: ik zie regelmatig een dame zitten op een bankje in de winkelstraat. Altijd moet ik even lachen als ik haar zie: Haar rollator staat voor, soms vlak naast haar. Haar lichtblauwe mondkapje heeft ze even naar beneden geschoven. Het hangt onder haar kin. Zo kan ze tenminste de sigaret aan haar lippen zetten. Ze ademt in en blaast rustigjes weer uit. Meestal praat ze met mensen om haar heen. Die krijgen dan zowel de uitgeademde rook als haar aerosolen in hun haar geblazen. Niet rechtstreeks, zo fatsoenlijk is zij wel. maar ja, rook gaat nou eenmaal niet in een strakke, rechte lijn naar voren. Het dwarrelt wat en daalt dan in de omgeving neer. 

De omstandigheden nodigen zeker uit tot roken. Hoe vaak ik in het voorjaar heb overwogen weer eens een pakje kingsize sigaretten te kopen. Het gaat om het idee van leven in beperkingen. Het idee dat je niet kunt gaan en staan waar je wilt. Ongeacht of je echt plannen hebt om te reizen of niet. Als je wilt, mag je niet. Dat irriteert tot op het bot. 

Waarom zou ik dan weer willen roken? Voor een roker is de sigaret zijn beste vriend. Hij kalmeert, is dicht bij je, je geeft de filter kleine kusjes bij elk trekje dat je neemt. 

Maar ik heb mezelf beheerst. En heb geen pakje aangeschaft. Hoorde laatst wel de prijs van een pakje sigaretten. Dat lag tegen de 10 euro aan. Schandalig. Rokers zouden geld toe moeten krijgen omdat ze meewerken aan de oplossing van het probleem van de overbevolking van de wereld. Daar wordt al jaren over geklaagd. 'Hoe moeten we straks alle monden voeden?' 

Problemen

Overbevolking zorgt ook voor gigantische milieuproblemen. Meer C02-uitstoot, om maar iets te noemen. 

Daarnaast is de wereld steeds sneller geworden. En dat veroorzaakt problemen zoals eenzaamheid. Want door alle drukte is het moeilijk ruime tijd en aandacht voor elkaar te hebben.

We klagen er al jaren over. Massaal. En overal ter wereld. Leiders zouden het 'zich zorgen maken' noemen. Wie zich zorgen maakt, klaagt. 

Opgeroepen

Misschien hebben we het coronavirus met ons geklaag over overbevolking, tijdgebrek en milieuproblemen zelf wel opgeroepen. Want we klagen wel, maar vinden geen oplossingen. En als er oplossingen worden gevonden, worden ze niet uitgevoerd. want: moeilijk, moeilijk. Zo zit het hele systeem van samenleven niet elkaar. In de westerse wereld van nu. 

De natuur zal misschien wel gedacht hebben: Als zij het zelf niet oplossen, dan grijp ik zelf wel in. En de natuur komt altijd met rigoureuze maatregelen. Waar wij nu wanhopig tegenin gaan. 

Als we winnen, kunnen we weer lekker door met ons leven. En eerlijk is eerlijk. Daar hoop ik op. Dat we gewoon weer vrij zijn om te gaan en staan waar we willen, met wie we willen, met hoeveel we willen en hoe lang we willen. 

'Eerlijk delen'

Alleen hoop ik ook dat er dan minder wordt geklaagd. Want eten is er heus voor iedereen. milieuproblemen zijn echt op te lossen. En tijd valt altijd te maken. Het vereist alleen dat alle 'rupsjes nooit genoeg 'op de wereld een stapje terug doen. Een vakantie minder. Iets minder vaak uit eten, want dan eet je toch altijd teveel. Minder water verspillen in te grote badkuipen of privé-zwembaden. De vaatwasser minder vaak aanzetten. Misschien iets kleiner wonen? En zo valt er best veel te verzinnen, zonder hun levens onaangenaam te maken, naar wel op een manier waardoor alles wat eerlijker wordt verdeeld. Maar ja, of die bereidheid er is? Ik vrees met grote vreze.

 

Been a long time since

Been a long time since
I walked the magical way

Along the road
lost some dear people
They followed their magical way
in another dimension

miss them on earth

Been a long time since
I walked the magical way

We all walked up against road-closures
Locked up
In ourselves

Now it lasts longer,
we're halfway there

But where it happened, I don't know
Suddenly nobody was there anymore
No voices, no touch, no talk
Living in a gravetomb
Is pretty dark

How to find the magical way
I don't know
As rules won't let me go

Been a long time since
I've walked the magical way

Volle Maan van november

De Bloedmaan van november bouwt zich op. Haar energie is krachtig en versterkt je emoties.

Hij raakt me in mijn ziel, telkens weer.
Ben ik dan nooit voorbereid? Ik zou het toch moeten weten dat hij dat doet. Extra gevoelig ben ik voor hem. Altijd geweest. Voordat ik hem leerde kennen, was ik al gevoelig voor hem.

Als hij eerlijk vertelt dat hij zich ontzettend eenzaam voelt in de aanloopperiode naar de Kerst, kan ik met hem meevoelen. Ik vraag nog hoe dat nou kan.
Hij vertelt over wat hij heeft gekend. En hoe dat is weggevallen. Zijn vaderschap. Hij is nog wel een vader, maar de kinderen zijn groot geworden. Ze zijn de deur uit. Net zoals zijn vrouw. En daarna zijn vriendin. En het huis waarin hij woonde is ook verleden tijd. En met Kerst wordt juist het gelukkige gezinsleven benadrukt. Dat is het wrede van de kerstperiode. Wie geen rijk of helemaal geen gezins- of familieleven heeft, voelt dat dan het sterkst. Het doet mijn tweelingziel voelen dat hij nu alleen is, terwijl hij altijd liefde om zich heen heeft gehad. Dat geeft een desolaat gevoel en is blij als die periode achter de rug is.

En daarbij vindt hij de periode naar de Kerst moeilijk, omdat hij familiedruk voelt.
Ik heb hem een schuilplaats aangeboden.
Maar ik denk dat hij blijft waar hij is en de druk aanvaardt. En het gemis net zo. Elk jaar opnieuw. Tot hij een nieuwe relatie heeft. En daar word ik melancholisch van. Want waarom zou hij die niet aangaan met zijn tweelingziel? Hij werd gisteren wakker met de kleuren waarin ik hem een paar jaar geleden al zag. En waarmee ik hem heb geschilderd. Oranje en goud.
Vanavond vraag ik naar hem, bij de Volle Maan van november.

Volle Maan: energie die zich opbouwt. Is de maan vol, dan is de energie het zwaarst. In november staat de energie in het teken van het loslaten. Zoals de bomen hun bladeren loslaten, zo kunnen mensen hun overtollige emotionele ballast loslaten. Als je wilt. Geeft het aan de kosmos. Daarna neemt de maan weer af. Lichter kan je verder. Als je dat zou willen.
De positieve kant van de Volle Maan is dat deze helderheid geeft. In een meditatie kan die gemakkelijker binnenkomen. Daarom is het uiteindelijke altijd een fijne volle maan!

Morrigan Way