Hoewel iedereen moe is van Het Virus en vooral De Maatregelen, hebben we ons toch aan de maatregelen te houden om Braziliaanse toestanden te voorkomen.
Ik behoor tot de categorie mensen die wel gelooft in het virus en de gevaren ervan. En ik wil me wel houden aan de veiligheidsmaateregelen, Hoe vervelend soms ook. Omdat ik geloof in de effecten ervan. Ook geloof ik in groepswerking.
En dan een simpeler variant: Regels zijn er om je aan te houden. Anders werkt een maatschappij niet.
Dus ik doe mijn best om me aan de regels te houden. Hygiëne voorop. Altijd, nu een beetje extra. Houd afstand. In de winkel graag zelfs. Dat mag van mij altijd wel.
Ja, dat mondkapje. Eerlijk is eerlijk, ik heb er een hekel aan en het zal voor mij nooit wennen. Ondanks mijn afkeer ervan, draag ik hem als ik een supermarkt binnenstap. En daar verbaas en erger ik mij keer op keer.
Supermarktbezoek
Van de week had ik zin om een paar supermarktbezoekers eens stevig aan te pakken. Telde ik in een half uurtje vijf klanten zonder mondkap op. Twee vrouwen van rond de 30, een obese vrouw - risicogroep - van ergens achter in de 50, een vrouw van achter in de 80 zo niet ergens in de 90 en nóg een stokoude bejaarde vrouw in haar 80-er jaren. Juist de groep die het meest kwetsbaar zijn. Voor wie telkens werd opgeroepen solidair met hen te zijn. Juist daarom heb ik me dus aan die twee oudjes het meest geërgerd. De groep voor wie we het in eerste instantie allemaal moesten doen, solidair zijn. Maar zelf liepen ze zonder mondkap door de winkel. En nee, ik geloof niet dat ze dementerend waren.
Mijn bloed kookte. Ik had zin om ze even flink de waarheid te vertellen. Dat ze een mondkapje bij de ingang konden kopen als ze die waren vergeten. Dat het behoorlijk asociaal is om door te lopen zonder een om te hebben. En dat de maatregelen voor een belangrijk deel voor hen zijn genomen.
En die jongere vrouwen? Ja, daar had ik ook wel iets tegen willen zeggen. Maar ik hield mij in. Corrigeerde mijzelf in gedachten. Ik werk niet in die supermarkt. En ik ben ook niet getraind als veiligheidsmedewerker of agent.
Boog
Ik ben met een extra grote boog om deze figuren heen gelopen en heb het later gemeld bij de caissière. Die reageerde eerst met de opmerking dat zij nog geen klant zonder mondkapje had gezien. Ik wees dat ze even achterom moest kijken. Daar zette de veel te dikke vijftiger haar boodschappen net op de loopband. Ik zei erbij dat ik er zo nog vier anderen had gezien. Een van de dertigers had haar mondkapje tot onder haar kin getrokken, iets wat ik vaker zie bij mensen. Kunnen ze hem lekker schijnheilig weer omhoog doen als ze in de rij gaan staan.
De caissière keek over haar andere schouder. Staat er niemand bij de ingang? Nee, er stond niemand bij de ingang om op te letten. Ze waarschuwde haar collega's. Dat er toch iemand moest surveilleren. En dat vind ik nou te treurig voor woorden. Dat wij als volwassen mensen een oppas in de super nodig hebben. Alsof we na al die tijd nog niet weten wat de bedoeling is. Echt hoor. Om te janken.
Lak en wijzen
Het zijn maar een paar voorbeelden van hoe mensen lak aan de regels hebben. En wijzen naar de overheid dat die niets doet. Wel erg simplistisch. Als mensen laten zien dat ze zich aan de basisregels houden, is er natuurlijk veel meer mogelijk zolang het vaccineren nog niet rond is (en ja, dat is een rampenplan, maar wij als samenleving kunnen ook gewoon iets doen, namelijk zelf verantwoordelijkheid nemen en meewerken). Daarvan ben ik heilig overtuigd. Maar ja. Dat middelvingergedrag zorgt ervoor het aantal besmettingen blijft oplopen en dat de boel extra lang dicht blijft. Tot mijn grote ergernis.
