maandag 29 december 2014

Let's float in blue wintersky

Love, love, love
It’s love we’re expecting you and
I and I and you, love,
You like my words
I love your smile
So take me with you
At least for a while

Love to hear you
Talk  
Why don’t we go for a
Walk

In pale, distant wintersun
Under heavenly blue, blue sky
Love, love, love
You, and you and I

Give me a sign, love, give me a sigh
So I know we can take off, love
Together in blue, blue sky

Floating in our cosmic bubble
Where no one else comes near
Let us float together
And be each other’s darling, dear

Through time and space we’ll drift away
We will only hear
The cosmic rhythms of our hearts
And winterair will cheer

That’s where I want to be
With You and I and I and you, love
So give me a sign love, give me sigh
And we’ll take off, love,
in blue, blue wintersky




zondag 21 december 2014

Yule

Tijd van donkere dagen,
De kortste dag is Yule
De winterzonnewende brengt
De belofte van weldra terugkerend licht
Dat doet hij elk jaar.

In de koude dagen
Kruipen elementen bij elkaar
Om zich te gaan verbinden
En iets moois te worden, straks in het nieuwe jaar.
Arianrodh, godin die in de kosmos woont
Slingert haar spinnewiel straks aan
Zij weeft het web met zilveren draden
Die ons spirits aanzetten tot hele nieuwe daden.

De draden die er al voor je waren
Kan je opeten of bewaren
Het is maar net je graag wilt
Opeten is niet erg, nee, want weet
Je krijgt nieuwe draden en het jaarwiel staat niet stil.

Groei mee met de jonge koning Eik,
die koning Hulst overwon
en nieuw licht komt brengen
hij straalt zoals de zon.





zaterdag 20 december 2014

Magical Way of Art: Hemelhuisjes

Wie zich bezighoudt met pure kunst, kunst die vanuit het hart ontstaat, is bezig met magie. Je werkt nauw samen met het universum dat je leidt. Woorden, beelden, bewegingen, akkoorden, melodieën, ritmen komen gewoon naar mensen toe. Wie zijn hart volgt is bezig met magie. Zo hoorde Redbone-drummer Pete de Poe (zie hier zijn verhaal op dit blog) de roep van de drums, Adam Ant de roep van de muziek (Adams verhaal) en performing. Masja Pakvis hoort de roep van de beeldende kunst en luistert daar goed naar.

Masja houdt zich al sinds haar jeugd bezig met kunst: schilderen, objecten  maken, fotografie.  Ze verhuisde in juni 2012 naar Cagnes sur Mer in Zuid-Frankrijk. Ze ging erheen als schilder/beeldend kunstenaar en kwam dankzij haar nieuwe omgeving weer terug op haar basis: tekenen, beweging en verbinden. Ze maakt er verschillende projecten, maar haar hemelhuisjes bleken een magisch project te vormen. 
De hemelhuisjes bleken meer symboliek te bevatten dan de kunstenares van tevoren had bedacht (foto: Masja Pakvis)

Masja maakte 21 huisjes zonder onderkant van eigen geschept papier. De huisjes hangen aan een draadje die weer aan een plafond of stellage worden bevestigd.  Aan elk zwevend huisje hangt een laddertje, maar dat komt nèt niet bij de voordeur van het huisje. Wie binnen zit, kijkt vanuit het huisje op de ladder en kan de klimmer zien. Een ander kan wel naar boven klimmen, maar komt nèt niet in het huisje. Het laddertje houdt vlak voor de voordeur op.  “Als ik naar het werk kijk, is het net of ik het overlijden van mijn vader voelde aankomen,’’ zegt Pakvis. Nadat Masja haar project had afgerond, zou haar vader niet lang meer leven. Hij overleed in de herfst. Iets wat ze niet had zien aankomen. Ze wist wel dat hij ziek was, maar had nooit verwacht dat het einde van zijn leven zo snel zou komen. “We zijn met haast naar ons ouderlijk huis gekomen toen we te horen kregen dat het niet goed ging,’’ zegt de kunstenares. “We hadden niet gedacht dat het allemaal zo snel zou gaan.’’

De hemelhuisjes hebben nu een diepere betekenis gekregen voor de kunstenares. “Ik kan wel zeggen dat ze me nu veel troost bieden. Ik heb er zelfs een bij mijn vader in de kist gelegd. Mijn moeder heeft er een bij zijn foto gehangen. Voor die tijd hing er al een bij de foto van mijn opa, de vader van mijn moeder.’’

Verbondenheid

Verbondenheid in alle mogelijke vormen. Dat is het thema dat Masja als een rode draad door haar werk weeft. Letterlijk en figuurlijk. In haar kunst verbindt ze verschillende materialen met elkaar. Daarbij verbindt zij de werken ook nog eens met elkaar. “Eigenlijk ben ik weer terug naar de draadjes, naar het verbinden. Op de kunstacademie in Den Haag, die ik in 1996 afrondde, begon ik met textiel. Draadjes dus, die de verbinding vormen tussen alles wat er is.’’
De kunstenares gelooft in de verbinding tussen hemel en aarde, dat alles in het universum met elkaar is verbonden. Hoewel verbondenheid het hoofdthema vormt voor haar kunst, is vergankelijkheid een andere bron van inspiratie die wel weer samenhangt met verbondenheid. “Vergankelijkheid is een onderwerp waar iedereen mee te maken krijgt. Je kunt het van verschillende kanten belichten. Ik woon in een vissersdorpje en daar zag ik op het strand van die oude, kleine, houten vissersbootjes liggen. Ze waren aan het vergaan. Ik vond ze heel mooi, want ze benadrukten de schoonheid van het ouder worden. Mensen worden natuurlijk ook ouder. In Zuid-Frankrijk zie je veel mensen die plastische chirurgie ondergaan om jong te blijven. Helpt plastische chirurgie? Het is wel een andere manier om naar vergankelijkheid te kijken. In beide gevallen draait het wel om vergankelijkheid.’’  
Ze besloot de vergankelijkheid van het bestaan ook te belichten in een project met vissersbootjes van papier. “Een bootje heeft zelfs geen bodem meer en verliest zijn vorm als vissersbootje, maar heeft nog wel de sfeer van een vissersbootje.’’
Vergankelijkheid. Verlies van vorm betekent nog geen verlies van ziel. (foto: Masja Pakvis)


Masja wil mensen graag laten meegenieten van haar rijkdom. “En die zit in de schoonheid van het hier op aarde mogen zijn. Daar wil ik graag iets voor terugdoen.’’



vrijdag 19 december 2014

De laatste donkere dagen

Het Keltisch jaarwiel staat nu bijna helemaal stil. Er zit in deze dagen weinig tot geen beweging in. Maar de Yule-tijd staat voor de deur. De krachtdag van Yule valt op 21 december. Zondag  is de winterzonnewende, de kortste dag van het jaar waarna we over het dode punt heen raken. Het wiel gaat keren.

Met Yule wordt de terugkeer, de geboorte, van het licht gevierd. We laten de donkere dagen van de diepe herfst achter ons. De dagen worden langer. In het begin zal dat onopgemerkt blijven, omdat het maar langzaam gaat. Natuurlijke groei gaat nou eenmaal langzaam, maar gestaag. 
Yule is de fase waarin plannen worden gevormd. Het is de tijd waarin je je bedenkt wat je straks wilt gaan uitzetten, straks wilt gaan zaaien.

Arianrodh

Arianrodh is de godin die relaties weeft en elementen met elkaar verbindt. Zij bewoont haar kasteel in de kosmos en geeft 21 december een nieuwe slinger aan haar spinnewiel. Zij zet het wiel weer in beweging. In het Keltisch Jaarwiel geeft Arianrodh een slinger aan haar spinnewiel. Zij weeft de patronen van relaties, verbindt mensen en elementen met elkaar. Voor de een is het web sneller geweven dan voor een ander. Voor iedereen weeft ze een ander patroon.













De godin heerst samen met de jonge, stralende koning Eik, de jonge koning die op 21 december het gevecht met de oude koning Hulst aangaat en dit wint. Jong wint van oud met de winterzonnewende. Koning Eik zal tot de volgende zonnewende, op 21 juni, heersen. Hij is de koning van het licht. 








maandag 15 december 2014

Longing for

I long for you, 
long for you 
all the time
While I don't belong to you, 
not to you,
but to humankind
It's just my nature of
love, or is it lust?
That I long for you,
long for you
every day
Because there's something sweet in you,
True in you,
that deeply gentle way
which pulls me right to you,
straight to you
In a magical way

De donkere dagen voor Yule

Het jaarwiel loopt op zijn eind, komt bijna tot stilstand. Er gebeurt weinig. Het is donker en het wordt nog steeds donkerder. Nog geen weekje, zes dagen om precies te zijn en dan keert het wiel weer. Maar nu... Rust. Ter voorbereiding op de lengende dagen en de nieuwe, jonge energie die daarmee loskomt.

zaterdag 13 december 2014

Miniscule beweging. Magisch moment. Hoe een seconde oneindig kan zijn. De Magical Way.

Je keek niet in mijn richting
Toen ik in de supermarkt liep
Je keek gewoon recht voor je uit,
Onder die koude supermarktverlichting

Ik keek naar jou,
Met je donkerblauwe, stoffen pet
En je donkerblauwe jas van wol
Ik vroeg mij af:
Ben je vrij of ben je bezet?

Je keek niet in mijn richting
Toen ik in de supermarkt liep
Je keek gewoon recht voor je uit
Onder die koude supermarktverlichting

Waardeerde jouw gezicht
Met je lichte wolvenogen
Ik waardeerde je loopje ook
Sterker, raakte een beetje van de kook

Oordopjes in je oren
Zodat je me niet zou horen
als ik je vragen zou
Of je met mij koffiedrinken wou

Je keek niet in mijn richting
Jij het ene gangpad in en ik het andere uit
Zo draaiden we in het rond
Ik was er al veel te lang, maar
Dat interesseerde me geen fluit

Bij het groenteneiland, heel gezond
Kruisten onze wegen elkaar dan
Mijn aangezichtsspiertjes krulden,
Ze bewogen rond mijn mond
Een terughoudender glimlach had ik nog nooit gegeven

Mijn hart lichtte op toen ik merkte 
dat jij het had gezien
En mijn grimas beantwoordde 
met een mooie glimlach en
een blik van vreemde herkenning bovendien






Onvergetelijk aanzoek

Hij wilde haar een verzoek doen
Een heel belangrijk verzoek doen
Dus kroop hij in een bakje          
Van een hoge hoogwerker,
Gehuurd bij een bedrijf
Een onvergetelijk aanzoek zou hij doen,
Dat stond buiten kijf

Omhoog ging hij, over een rijtje huizen heen
Koude lucht op zijn wangen, dat voelde wel gemeen
Maar plotseling, wat gebeurde er nou?
De zware wagen raakte uit balans en,
Ja, het was echt waar,
Kantelde opzij en het logge voertuig viel zomaar
Opzij, en verder, en bleef liggen, op zijn kant

Hij wilde haar een verzoek doen
Een heel belangrijk verzoek doen
Dus kroop hij in een bakje          
Van een hoogwerker,
Gehuurd bij een bedrijf
Hij zou een onvergetelijk aanzoek doen,
Dat stond buiten kijf

De daken van de huizen, die spleten spontaan in twee
Er vielen geen gewonden
-         -  Gelukkig - golfde 't door de straat
Maar wat voor hem belangrijk was:
Zijn vriendin,
Zij zei geen nee
Op zijn verzoek, dat belangrijke verzoek
Waarbij hij haar ten huwelijk vroeg.

Samen gingen ze naar Parijs, de stad van Romantiek
Drie families konden ’s avonds hun huizen niet in
Onbekend, hoe het stel zich voelde 
in de lichtjesstad van liefde, terwijl drie families hun huizen zagen breken
Trok het stel zich er niets van aan, of zag zij in die breuk een teken?

Hij wilde haar een verzoek doen
Een heel belangrijk verzoek doen
Dus kroop hij in een bakje          
Van een hoogwerker,
Gehuurd bij een bedrijf
Hij zou een onvergetelijk aanzoek doen,
Dat stond buiten kijf




donderdag 11 december 2014

Heethoofd of ijskonijn?

Decemberwind raast over het land.  Ze gilt en giert erover.  Af en toe laat ze een hagelbui vallen. Morrigans buurvrouw hoest zich de longen uit haar lijf, alsof ze staat te kokhalzen soms, zo erg. We gaan nu echt naar midwinter toe. Na tot nu toe een milde herfst – 9 november was het zelfs nog terrassenweer – laat de natuur nu blijken dat we toch echt in de donkere tijd zitten. Een tijd van ‘naar binnen’. Van naar binnen gekeerd, van inkeer, van rust, overdenking. De buurvrouw blijft in elk geval zoveel mogelijk binnen.

Morrigan moet er even op uit. De grote, digitale thermometer op de muur van een winkelpand geeft 7 graden aan. Eigenlijk valt die temperatuur nog wel mee. Maar de wind snijdt. 
Een jongetje in dunne trainingsbroek en shirt – wel met lange mouwen – en vestje, voetbalt op een pleintje. Aan de overkant loopt een man met een dikke winterjas aan. Verschil moet er wezen. Maar dan... 

In de winkelstraat ziet Morrigan iets wat met dit weer buiten op straat echt niet valt te verwachten. Een ijsje! Een Cornetto-achtig ijsje! Echt waar. Morrigan ziet eerst het ijsje voorbijkomen en daarna de mens. Verbazingwekkend, huiveringwekkend  om een mens een ijsje te zien eten met dit weer. Ze is een jaar of 48, draagt een donkerblauwe, gewatteerde winterjas. Sjaal om haar keel en ze heeft sluik, blond haar tot ongeveer schouderhoogte. Bij haar gezicht is het haar in een pony geknipt. Als bij een jong meisje. Met ferme pas loopt ze door de winkelstraat. En ze is uniek. Want:

Ze eet een ijsje
Een ijskoud ijsje
Terwijl een ijzige decemberwind
in hoge tonen naargeestig door de straten zingt.

Een ijskoud meisje,
met dat ijsje,
dat met blote handen
een hoorntje omvat
En met haar tanden
In dat ijsje bijt, de schat.

Is zij nou een heethoofd, of een ijskonijn? Het is in elk geval niet helemaal natuurlijk, een ijsje op straat eten terwijl er een hagelbui op komst is. Het is zoiets als hete chocolademelk drinken op een tropische zomerdag.  


dinsdag 9 december 2014

Your're so



You're energetic, so magnetic
Beautiful
You are
obliging, mesmerizing
Making me fantasizing
about you and me, and me and you, and all the things we'd do, just takes two to make one
from you and me makes three
You're so energetic, so magnetic

Morrigan

On warground she stood
grey and grim
Watching the ruins,
smoky and simmering
on deep black ground
Bodies were laying
no life could be found

She saw this in her vision
but couldn't provoke
the stopping of cruel killing
like if it was a kind of a joke

The ravens were flying
Across the bluegrey sky
as they'd always do
when somebody dies

Ravens, her company and friends
'cause as a Morrigan
she'd always know the end

She fought against destiny,
and against bad luck
She fought real sincerely
but got unfortunately stuck
on battlefields lasting forever

While she was fighting for peace that'd never
become common property in
this big wide world
A main human sin

The ravens were flying
like they'd always do
when somebody dies
and tell Morrigan who...



zondag 7 december 2014

Perfect dream

I dreamt of you, the other night
We were together, talking
Amongst people waiting for your show
But you spent time with me, walking

'Don’t expect me to fall in love’, you said

Oh no,
I responded,
Knew I was lying, whilst dreaming 

But my answer given was right
After my ‘no’ you grabbed me, real tight
And you took me dancing                                                                        


Fast, fast fast
Along the line, people watched
And we danced, danced, danced
You lead me so strongly, I couldn’t feel the floor
It was all fast forward, in one direction

Stage was waiting
Where you would give your show
‘We ‘ll jump on that stage, that’s what you’ve got to know.’
‘I can not do it,’ is what I thought
but you already got that mindset

So you just took me right with you,
In a dazzling flight we flew on that stage
And there I stood, thinking:
Never thought I could do this
What strange delight,
Felt like utter bliss

It was a
Perfect dream



Magical way of Music (1)

“Zie je bij het volgende concert van Adam,” zei Eddy in september tegen mij. De eigenaar van een platenzaakje op de Londense markt Camden Lock en ik wisten toen nog niet dat mijn favoriete artiest Adam Ant eind november vier concerten op rij zou geven. Dat deed mijn favoriete artiest dus wel. Het voelde als magie. 

Voor mijn verjaardag kreeg ik een kaartje. Een kaartje voor de laatste show uit deze serie van vier concerten van Adam Ant in Islington Assembly Hall, nu precies twee weken geleden. Ik was heel blij met dit cadeau. Dus ik ging naar Adams 'Dirk wears white Sox' show toe. 

Wat wilde het toeval? Op de septemberdag dat ik Eddy tegenkwam, ontmoette ik ook Lyn Boorer. Toen nog niet wetende dat de wederhelft van de bekende Londense gitarist Boz Boorer (speelt met onder andere Morrisey, werkte samen met Adam Ant)  zelf ook in een band speelde. De contrabas blijkt al drie decennia haar instrument. Lyn speelt in de band ‘Viva le Pink’.  En juist deze vrolijke rockabilly-band stond op de dag waarvoor Morrigan een kaartje had in het voorprogramma van Adam Ant. Het gaf mij het  gevoel dat mijn vrienden op het podium stonden in die sfeervolle zaal in art–deco stijl uit 1930 aan Upper Street.









Een bescheiden rij stelt zich op voor de nog gesloten deuren van de zaal in Noord-Londen. Eddy zie ik niet. Misschien is hij al naar een van de drie eerder optredens geweest. In de rij sta ik naast Paul, een man die in de buurt opgroeide, maar nu als keurig getrouwd man in Norfolk woont. Speciaal voor dit concert in zo’n intieme zaal, mòest hij even terug naar zijn oude buurt, zegt hij. “Ik ging al naar Adams concerten voordat hij doorbrak bij het grote publiek,’’ vertrouwt hij mij toe. “Ik zag hem in clubs als de Marquee en andere kleine zalen. Een leuke tijd. Tegenwoordig is alles een beetje…tam.’’ Morrigan knikt instemmend. “Dit concert laat me weer  jong voelen,’’ zegt de sympathieke blonde vijftiger (ja, hij is blond en niet grijs). Hoeft zijn vrouw zich eigenlijk niet meer jong te voelen? Waar is zij? “Mijn vrouw houdt niet van zijn muziek. Ze is meer van Rod Stewart enzo,’’ klinkt het een beetje beteuterd. Beetje tam voor deze man, die ouwe Rod. Dus moest hij wel alleen naar Adam.

Dat mag de pret niet drukken. We hebben geluk, de hele dag regende het pijpestelen, of zoals Adam het zingt in ‘Day I met God‘it was pissing with rain’. Een uur voordat de zaal open gaat houdt de constante regenval op. En het blijft droog. Deuren open,  concertbezoekers die op ‘guestlist’staan mogen als eerste naar binnen. En dan volgt de rest.

Mooi, zacht, dik tapijt op de vloer.Stijlvolle trappen. Lange gang naar garderobe en toilet die zich onder het gebouw bevinden. Het theater uit 1930 is prachtig. Met een ouderwets balkonnetje, een geïmproviseerde bar, een plek waar oud en nieuw elkaar ontmoeten: de zaal sloot in de jaren ’80, maar werd na jaren gerestaureerd. De heropening was vier jaar geleden. Dat er een rockconcert wordt gehouden schijnt uitzonderlijk te zijn. De verantwoordelijken zouden bang zijn voor chaotische taferelen. Maar Adam is beroemd, een fijne prater en waarschijnlijk een geliefd persoon bij het bestuur, dus krijgt hij toestemming zijn concert in deze sfeervolle zaal te  geven.

Het voorprogramma begint. Twee bands: Viva le Pink en the Caezars moeten het publiek opwarmen voor Adam. “Somebody there?” vraagt Lyn Boorer in de microfoon als zangeres Missy le Pink enthousiast roept dat we allemaal voor Adam zijn gekomen, maar de zaal geen krimp geeft. Hoe goed de band ook speelt, het publiek reageert nogal koel op de muzikale band. Adam zit in de hoofden van de toeschouwers. 


Magical way of Music (2)

Roadies op het podium. De man met de mooie bos grijs haar draagt een North Sea Jazz- shirt, uit welk jaar is Morrigan vergeten (op de shirts staat altijd het jaartal, als aandenken voor festivalbezoekers). Hij was ook op het Haagse Parkpop in 2012 om de microfoons, de drums en andere muziekapparatuur te testen en klaar te zetten, herinnert Morrigan zich. Patti Smith klinkt door de speakers. Het is donker in de zaal. De roadies verdwijnen, de speakers zwijgen, het licht gaat uit. De zaal is stil en wacht op iets magisch.

Figuren komen het donkere podium op. Ze nemen hun plaatsen in en dan klinkt de beat. De beat, de beat, de beat. Bas en drum. Gitaar. De Stem. ‘I’ve got a pizzaland complexion’. 
Het publiek juicht. Licht aan. En daar staat hij. Adam Ant. Gekleed in zwart leer, bril, schoenen die mega-pleisters als klitteband over de wreef heen hebben. Het concert is los.




De eerste rij staat als gebiologeerd. Een fotografe neemt foto’s van de fans. Een vrouw die in hetzelfde hotel als Morrigan logeert, staat ook op de eerste rij. Ze heeft haar hele gezicht wit geschminkt en haar ogen zwaar zwart opgemaakt. Haartjes netjes omhoog zoals de punkies dat destijds deden. Ik weet dat zij nu alle vier de concerten heeft gezien. Dezelfde ochtend herkende ik haar van een eerder concert en spraak haar aan. De vrouw was verbaasd dat ik haar herkende zonder haar make-up op. Maar Morrigan heeft een ijzeren geheugen voor gezichten, vooral als ze anders zijn dan anders. Die ochtend vertelde de vrouw dat ze drie concerten van Adam had gezien en dat ze voor deze avond geen kaartje had. Ze zou er toch een gaan kopen voor de laatste show en daar stond ze. Opnieuw gebiologeerd. Voor de vierde avond op rij voelt zij zich weer even jong.

Adam is een brok energie. Hij zingt, hij schreeuwt, hij  danst, hij ligt, hij maakt zich kwaad. Maar al die tijd gedraagt hij zich netjes, vrijwel geen onvertogen woord komt over zijn lippen. "My mum ’s here,''  en hij kijkt naar het balkon. Zijn moeder was naar zijn laatste show gekomen en bleek apetrots op hem te zijn. Tijdens de afterparty zei ze "He still’s got it," hoorde Morrigan een paar dagen later van iemand die op het feestje was en zijn moeder had gesproken.

Adam is in topvorm. Zijn stem is soepel, zijn energie overweldigend, zijn act uitdagend. Met die ingrediënten maakt hij een magische show. Het grootste deel is electrisch, maar voor de afwisseling speelt hij deze keer ook drie akoestische nummers. Morrigan die nu voor de vijfde keer bij een optreden van the Ant is, hoort voor het eerst ‘S.E.X.' en ‘Picasso’ live. De magie zat in het nummer ‘Vampires’, dat Morrigan nog niet eerder had gehoord. Akoestisch uitgevoerd. Met een makkelijke melodie, betoverende gitaar- akkoorden en natuurlijk Adams magische stem, raakte dat nummer mij. ‘Enough is never enough’, is een van de zinnen die door mijn ziel sneed. ‘There’s a lot of vampires out there… hangin out to grab your soul … they don’t live in Transylvania… they don’t live in rock ‘roll….waarna het concert elektrisch verder raast en de zaal meeneemt in die energie.

De gitaristen worden één met hun gitaar bij ‘Zerox’ en een concertbezoeker meent dat hij is getransformeerd in een tennisbal. Beter gezegd: skippybal. Morrigan moet één keer haar donkere Morriganblik opzetten en even met haar wijsvinger richting het gezicht wijzen om de skippybal duidelijk te maken dat hij beter een andere kant uit kan stuiteren. Dat doet hij dan ook, waardoor een vrouw die wat meer vooraan staat een onverwachte opdonder krijgt. Beveiliging ziet de skippybal en waarschuwt. Zonder effect. Twee tellen later is de skippybal op mysterieuze wijze verdwenen.

Adam geeft gas op het podium. En dan de allerlaatste toegift. "Omdat het zondag is," kondigt hij aan en Morrigan weet dat ‘Whip in my valise’ eraan komt. Waarom? Vanwege zijn ode aan zijn ‘Sunday Spanker’. En weg flitst hij als het nummer is afgelopen. 

Adam gaf vroeger gehoor aan de Magische roep van Muziek. En hij heeft zijn magical way nooit verlaten. Hij is er even vanaf geduwd, maar gelukkig heeft hij zijn pad weer gevonden.

donderdag 4 december 2014

Bloedmaan

Volle Maan dient zich aan. De Bloedmaan van zaterdag staat in het teken van overleven. En dat is op het moment zeker van toepassing op Morrigan. Eerder deze week kwamen verschillende dingen op mijn pad waarvan ik dacht: de strijd met het leven is begonnen.

Soms lijkt het leven je eronder te willen krijgen. Een ontsteking van het tandvlees, gevolgd door een pittige verkoudheid waarop een auto-ongeluk volgde. Hoe akelig kun je je voelen. Morrigan zit nog steeds met een dichte neus (hoewel er nu toch wel wat lucht via de neusgaten naar binnen wil) thuis. De auto staat gedeukt voor de deur. Het tandvlees is gelukkig weer rustig. Dat scheelt.

Waar ik om eerlijk te zijn simpelweg geen rekening mee had gehouden is dat de Bloedmaan eraan komt. Die staat voor overleven. In de letterlijke zin: we staan pal voor de winter. De dagen zijn donker, temperaturen zakken. Nu is de kans groter om ziek te worden dan in de zomertijd. Die zware energie hangt dus gewoon in de lucht.

Veel mensen snotteren en er gebeuren deze week veel rare dingen. Geestelijk ontregelde passagiers die in de trein bij Almelo twee conducteurs aanvallen. Een gek die in Zwolle een Bulgaarse muzikant doodsteekt en daarna een supermarktklant neersteekt. Veel files door ongelukken op de weg, een uitgebroken paard dat wordt doodgereden op een snelweg in Brabant, vogelgriep-epidemie en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan op het thema overleven. En dan gaat het alleen nog om de voorvallen in Nederland. Dit is de letterlijke interpretatie van de energie van Bloedmaan.

De oude volken hadden in deze tijd te maken met voedselschaarste. De laatste oogst was met Samhain binnengehaald. De rest van het voedsel zou bestaan uit vlees. De varkens werden in deze tijd geslacht. Daaraan heeft deze maan haar naam te danken. Het spek werd gezouten om de winter door te komen. Van het bloed werd bloedworst gemaakt. Het vlees werd gerookt.

Ook in de spirituele benadering van de energie van Bloedmaan gaat het om definitief afscheid. Soms gaat het om afscheid van iets of iemand die altijd vanzelfsprekend aanwezig was. Dat zijn de moeilijke eindes van een periode. Het kan ook gaan om een voorbije situatie definitief achter je te laten. De Bloedmaan laat de donkere kant van de Godin zien. Die gaat hand in hand met ouderdom en dood.

Maar ze laat ons ook de essentie zien. Want er blijft altijd iets over waarmee je verder kunt. Al hoeft dat niet altijd gemakkelijk te zijn. De boom die bij Bloedmaan hoort is de vlier.

Na Bloedmaan verandert de zware energie geleidelijk weer in een zachtere energie, waardoor het leven weer soepeler zal stromen. Richting nieuwe maan en richting midwinter, naar het inspirerende vuurfeest Yule.





woensdag 3 december 2014

Devil of the suburbs

Just a young man from the suburbs
Went abroad as a martyr
What a hangman he became
Made poor people live in fear

Claiming he was right
And the world was wrong
He’d never heard
The ugliness in his hate-song

So he kicked
And he killed
And he drilled
Cut throats 

He was the devil of the suburbs
Sowing fear in foreign land

*

His wife, she stood behind him
Like satan dressed in curtains, black
Preaching what he did was good
Sadly she never understood
What she did was a big sin
Condemning the whole world and claiming the land
That did not even belong to them, but to otherone's  hands

*

They had a child, poor kid of three
Travelled with them, to his spooky destiny
Between bombs, between ruins, between hate
He couldn’t help he was born
Out of suburbs devils singing their nasty song
It was the boy’s awful fate

His dad thought 76 maidens would wait
In heaven for him when he’d die

Poor maidens in heaven

*

The devil of the suburbs
He went as a martyr
But what a hangman he was
On foreign land, far from home


Morrigan believes in 
'Do everything you want, but don't  harm anyone.'