donderdag 28 januari 2016

Bangmakerij aan de deur

De zware energie neemt deze dagen af. We gaan richting nieuwe maan. Heerlijk, dat betekent soepeler energie. Ik hoop dat mijn nek en schouders ook wat soepeler worden. Na een verkeerde beweging tijdens het opdrukken dat ik eind vorige week weer wilde invoeren, sloeg 'het' erin. Zondag probeerde ik de pijn eruit te joggen. Dat lukte niet. Wel kreeg ik spierpijn, want ik had al eeuwen niet meer hardgelopen. Ik wacht nog een paar dagen en dan moet de pijn zijn verdwenen. Ik vertrouw erop dat de soepeler energie die in de lucht komt, daarbij helpt. Maar van enige soepelheid kan ik nu nog niet spreken.

Wat ook niet erg soepel verliep, was een verkooppraatje van iemand die beveilligingsapparatuur aan de man wilde brengen. Hij belde aan het einde van de middag aan. Een verkoper van ergens in de 30. Hij zag er goed uit, groette leuk, maar de naam van het bedrijf waarvoor hij werkte ben ik kwijt. Jammer. Hij vroeg of ik wel op de hoogte was van het aantal inbraken in de buurt. Ik wist er een op te noemen. Hij natuurlijk veel meer. Dus eng.

Ja, ja. Eerst uitvogelen of je met bange mensen te maken hebt. Is dat niet zo? Dan is de volgende stap de mensen op alle gevaren te wijzen. 'Overal wordt ingebroken,' stelde hij. 'Ja,' zei ik. 'Dat klopt, overal kan worden ingebroken.' Nu werd het tijd de bangmaakstrategie toe te passen.Want in al mijn eerlijkheid had ik ook gezegd dat ik mij wel veilig voel. Daarop kwam een aantal 'Stel dat... Wat zou u doen?'-vragen. Tsja. 'Ik weet pas hoe ik reageer als de situatie zich voordoet,' zei ik. 'Dat ben ik niet met u eens,' zei hij. Oh?
Een praatje volgde, over dat mensen wèl van tevoren kunnen aanvoelen hoe ze reageren. Dat mensen daarin anders zijn dan dieren. Die man moet zijn werk ook maar uitvoeren, dacht ik. En ik liet hem maar praten. Dat viel hem op. Hij moest mijn onverdeelde aandacht hebben, hij moest mij meekrijgen. Een moeilijke baan heeft deze man.

Messen

Hij maakte het verhaal nog een tikkeltje enger. 'Stel nou dat er 's nachts ineens een paar mannen met messen om uw bed staan.' Nou ja, meneer! Wat afschuwelijk. Dat had hij moeten weten. Ik gaf toe dat ik van tevoren al zou weten dat ik daar wel erg van zou schrikken. Hij leek blij met mijn antwoord en glimlachte. De eerste schrikgedachte was in mijn hoofd geland, hij had de aandacht.
Ik merkte nog op dat dit soort dingen nou eenmaal gebeuren. Je weet nooit wanneer, je weet nooit waar, maar het is niet tegen te houden. Kwestie van pech of geluk. En ik voegde eraan toe dat ik de mensen die met messen een woning binnenvallen om de bewoners te beroven, gek vind. Daar nam het gesprek een vreemde wending.

Bijzonder fel hield de verkoper een pleidooi voor messentrekkende rovers, leek wel. Hij stelde dat deze criminelen helemaal niet gek zijn. 'Ze hebben een doel,' zei hij krachtig. Oh ja, mensen met een doel kunnen niet gek zijn. Een discussie. Daar had ik geen zin in. Dus ik concludeerde maar snel (ja, ik liet hem zijn werk doen, maar dat hoefde nou ook weer niet uren te duren): Wij zijn het hier niet over eens. Nee, inderdaad, dat was ook zo.

Hij wilde mij nog graag even zeggen dat een mes op andermans keel zetten moreel misschien niet verantwoord is, maar, 'Iedereen kan een mes op andermans keel zetten.' Huh? Ik murmelde nog iets van dat ik zoiets niet zou kunnen. Hij wel, zei hij. Ik trok mijn wenkbrauwen op. Hij verduidelijkte dat wanneer iemand een van zijn kinderen iets zou aandoen, hij zichzelf heel goed in staat achtte die persoon een mes op de keel te zetten. 'Oh ja, maar dat is iets heel anders,' zei ik, opgelucht dat hij niet voor bezittingen mensen in hun woning zou overvallen. Daarna vroeg hij wat ik over militairen dacht. Die gebruiken immers ook geweld. Om ander geweld te stoppen, was zijn gedachtengang. Ik raakte het spoor volkomen bijster. Waar wilde hij naar toe?
Deze man belde aan met de openingszin dat ik ergens (ik weet nog steeds niet wat ik precies had moeten doen) aan kon meedoen en dan beveiligingsapparatuur gratis kon krijgen. Nu hadden we het over messentrekkende gekken gehad en was het gesprek aanbeland op het onderwerp militairen.

Ik zei dat hij geen appels (messentrekkende overvallers) met peren (militairen) moest vergelijken. Waarop hij in al zijn wijsheid zei dat hij appels met appels vergeleek. Hij heeft wel een punt als hij het over militairen in creepy dictaturen en andere griezelstaten heeft. Maar hij bedoelde te zeggen dat Westerse militairen met gebruik van geweld goed werk verrichten in het Midden-Oosten (hij verwees naar de strijd tegen IS). Ik gaf aan dat het onderwerp te groot was om zo even te bespreken. Natuurlijk kwamen we er niet uit.
Hij wilde zeggen dat geweld soms ook een goede zaak dient. Maar ik wilde zeggen dat van geen een gewapende overvaller is te zeggen dat zijn geweld een goede zaak dient. De verkoper gaf het gelukkig ook op en kwam weer terug op waarvoor hij eigenlijk gekomen was. Maar voordat hij terugkwam op zijn oorspronkelijke doel, trok hij zelf al de conclusie dat ik nog niet toe ben aan de beveiligingsapparatuur.

Hoe weinig ik hoef te doen om mensen overstuur te maken. Het is een net ontdekte gave. Hoop ik alleen dat hij mijn huisnummer niet zo aandachtig bestudeerde om mij met een paar vriendjes met blikkerende messen in mijn bed te verrassen.


zondag 24 januari 2016

Inside

These days of frost and frozen earth,
Of little clouds that you breath out
And fingers feel like sticks of ice
I keep my soul inside
           
                 *
Even when the frost has gone
And fog has come instead
And coldness changed in watercold
I keep my soul inside
                 *
Let it be alone, 
inside the magical way  
because
These days my soul is longing
For new things yet to come
                *
My soul needs a little while
And slowly it will unfold,
When time is perfectly ready
It will bloom and will show
New flowers in different colours
                 *
In Imbolc-time the pale and tiny ones,
Later on some more pronounced

But in these days of fog and frost 
My soul just needs to stay inside

zaterdag 23 januari 2016

IJsmaan

IJsmaan. Deze volle maan bracht afgelopen week heel wat kou met zich mee. Morgen is zij op haar volst. En na morgen zullen de temperaturen weer wat oplopen. Nee, dit is geen weerbericht. 

In deze periode is de aarde verschrikkelijk koud. Maar binnenin blijft het warm. Plannen, leven, ze broeien. Op het vuur van de passie. Verborgen in het binnenste. Luister naar wat ze zeggen op de kracht van IJsmaan. En ga dan over tot je eerste actie.
Dit is de tijd van het jaar waarin de natuur ontwaakt. Van roerloos stil naar beweging. Dit jaar zat de beweging er al eerder in dan normaal. De afgelopen week kwam aan die beweging weer even een eind dankzij het winterweer. Vanaf Volle Maan zal je de drang naar actie net zoals de natuur, weer helemaal gaan voelen.
Boom van de IJsmaan: de lijsterbes, boom van dood en wedergeboorte.

vrijdag 22 januari 2016

Met stomheid geslagen

De dagen naar Volle Maan toe brengen altijd een zware energie met zich mee, Daaraan werd Morrigan vandaag dubbel herinnerd. Maar één reminder moet me echt van het hart, omdat het me werkelijk kwetste. 

‘Ik wilde al met je praten. Je had laatst bij ons aangebeld,’ zei ze, mijn Nigeriaanse buurvrouw toen ze mij vanmorgen op straat zag. 
‘Oh,’dacht ik, ‘wil ze een afspreken?’ Ik bevestigde dat ik een paar weken geleden had aangebeld.  
‘Je vroeg mijn man of hij de deur wel voor je wilde openhouden.’ Ook dat kon ik beamen. Het klopte helemaal.

Ik belde aan, omdat zij op de begane grond wonen. Bovendien vond ik hen aardig. De buren naast hen groeten amper en maken duidelijk dat contact ongewenst is. Maar met deze buren maakte ik altijd een praatje. Haar kinderen vind ik schattig. Dus aan hem of haar (wie er ook maar open zou doen) wilde ik vragen eventjes de portiekdeur voor mij open te houden. De haak waarmee je de deur kunt vastzetten, ontbrak. Dat was al een tijdje weg en ik vergat telkens er melding van te maken. Geen van de buren had zich bedacht actie te ondernemen. Het gevolg van het ontbrekende haakje was dat ik mijn fiets niet uit de kelder naar buiten kon krijgen. Kwestie van zeer beperkte  ruimte en een zeer steil gootje waardoor je je fiets omhoog moet duwen. 

De man deed open. Ik meende twijfel te bespeuren toen ik mijn vraag stelde, maar toen hij zijn zoontje van 6 of 7 (denk ik) zei dat hij de deur mocht openhouden, dacht ik: ‘oké, hij wil zijn kind leren dat je een ander gewoon kunt helpen.’ Ik had het jongetje nog bedankt.

Belediging

Máár, dit was helemaal fout, zo maakte mijn buurvrouw mij duidelijk. Het was een belédiging voor haar man dat ik hem had gevraagd de deur voor mij, alleenstaande vrouw, open te houden. Zij stond onder de douche en kon er niet bij, maar toen ze hoorde over mijn ‘actie’ was zij ook beledigd en kwáád, zei ze.
Stomverbaasd was ik. 
‘Waarom?’ 
In niet mis te verstane woorden maakte zij mij duidelijk dat ‘it’ niet past in hun Afrikaanse cultuur. Mijn verbazing steeg. Ik ken heel wat Afrikaanse mensen, maar nog nooit had ik ervan gehoord dat een man een vrouw niet mocht helpen. Maar goed, omdat zij dat zo stellig beweerde, bewoog ik met haar mee en probeerde tot drie keer aan toe duidelijk te maken dat ik alleen om hulp had gevraagd (ja, en wat voor hulp, kwestie van 2 seconden). Zij zei dat ze wist dat ik geen kwaad in de zin. Nou oké, eind goed al goed, dacht ik.

Helaas, ze bleef erbij  dat het in Afrika niet de gewoonte was als vrouw een man om hulp te vragen, een belediging is het. Waarop ik haar duidelijk maakte dat wij hier in Nederland wonen en dat het hier volstrekt normaal is om bij buren aan te bellen. Ik merkte dat ik driftig begon te worden. Zij bleef herhalen dat dit in ‘our culture’ werkelijk niet kon. Ik mocht aanbellen als ik langs wilde komen, maar onder geen beding mag ik in de toekomst meer om hulp vragen. Daarvoor moet ik in het vervolg maar bij een andere buur aanbellen. Discussie gesloten, dat was voor mij wel duidelijk. 

Dus zei ik dat ik niet meer zou aanbellen (daar heb ik ook werkelijk geen zin meer in) voor hulp.  Daar leek ze tevreden mee, draaide zich om, liep weg en zonder om te kijken wenste ze mij ‘a nice day’ .
Met stomheid geslagen. Ik zal ook niet meer tegen haar spreken. Aanbellen zal ik uit mijn hoofd laten. Haar missie is volbracht. Morrigan is verdrietig. Gelukkig is er eerder deze week op mijn verzoek een nieuwe haak geplaatst. Ik hoop dat de portiekbewoners deze niet  kapottrekken.

maandag 18 januari 2016

'Australië op blote voeten'

Morrigan kreeg een tijd geleden het boek ‘Australië op blote voeten’ te leen. Geen nieuw boek, integendeel, de druk die ik las stamt uit 1995, maar is daarom niet minder boeiend. De Amerikaanse Marlo Morgan (…) beschrijft hierin een walkabout: een lange voettocht die Aboriginals maken, zonder vooropgezet plan.  Een magical way door de outback van Australië.

De walkabout is een traditie van de Aborignals. Ze trekken er met een groep op uit. Dat is zo’n beetje alles wat bekend is op het moment van vertrek. Gewoon gaan. Bestemming? Onbekend. Hoe lang?  Tijd speelt geen enkele rol, het bestaat niet. De meest relaxte mensen hebben tijd. En zo de algemene grap wil, de meest gestreste mensen hebben een horloge. Aboriginals hebben geen horloge. Wel kennis van de natuur en een lijntje met het hogere. Daarover vertelt Morgan. De magical way door de outback is de rode draad in het verhaal.

Fictie

Morgan bezocht Australië verschillende malen. Of ze nou werkelijk een walkabout heeft meegemaakt, of haar verschillende ervaringen heeft samengebracht in het verhaal over de voettocht maakt voor het verhaal eigenlijk niet veel uit. Op internet is te vinden dat ze nooit aan een walkabout heeft deelgenomen, dat de beschreven rituelen niet kloppen, dat belangrijke aspecten van de Aborigine cultuur worden weggelaten. Maar voor in  het boek schreef Morgan al dat het gaat om een fictief boek. Wat geeft het?
Morgan schetst in een adembenemend boek het leven van de Aboriginals, hun wijsheid en hun visie op het leven. Een andere visie en natuurlijk bekeken door de ogen van de Westerse schrijfster. Ze heeft het over een manier van hoe het leven ook kan worden ervaren. Lees het boek als een roman, laat je eigen gedachten erover gaan en kom erachter dat het leven zo anders kan zijn dan wij er met onze moderne Westerse wijsheid van maken.

Sport & Spel

Morgan laat de lezer anders naar ‘gewone’ dingen kijken. Zoals sport en spel. Ze wilde de Aboriginals een spel laten zien ‘…en stelde voor om allemaal op een rij te gaan staan en dan zo snel mogelijk te gaan lopen. Wie het hardst liep zou de winnaar zijn. Ze keken ernstig naar me met hun mooie grote donkere ogen en daarna naar elkaar. Eindelijk zei iemand: ‘Maar als er één wint, hebben alle anderen toch verloren? Is dat leuk?

‘Australië op blote voeten;  laat andere wijsheid zien, toont begrip voor de ‘oermensen’ en hun weigering op te gaan in de Westerse manier van leven. Maar doet ook beseffen dat er kennelijk weinig andere smaken bestaan dan de kapitalistische vorm van leven. Natuurvolken leven in reservaten en de rest gaat vanzelf op in het systeem. Marlo Morgan geeft je een andere perceptie. Morrigan zou dit boek willen aanraden. Voor iedereen die eens heel anders naar het leven wil kijken, door de ogen van een natuurvolk op het zuidelijk halfrond. En bekijk de overeenkomsten met de Keltische 'Ouden', natuurvolk van het noordelijk halfrond.   

zondag 17 januari 2016

De derde zondag van januari


De zon was wakker vandaag. Hij liet ons goed weten dat de donkere dagen van december achter ons liggen. De dagen lengen sinds de winterzonnewende, maar de zon bleef tot nog toe in zijn eigen hemelse winterslaap hangen. Op sommige dagen liet hij zich helemaal niet zien, nog geen glimpje straalde door. Onder de hemel lag een hemelsbrede grijze deken die van geen wijken wist en waar hij heerlijk onder bleef liggen. Overdag moest de verlichting in huis aan om normaal te kunnen zien. En het was al begin januari.

Maar deze ochtend van deze zondag, deze derde zondag van de eerste maand van 2016, kleurde de hemel strakblauw. De thermometer tegen de zijgevel van een flatgebouw gaf 2 graden aan. Een meisje dat zo'n twee jaar op aarde is, werd op een fietsje waaraan een stang vastzat voortgeduwd door, gemakshalve aangenomen, haar vader. De peuter zat heerlijk op haar kinderfietsje - een soort stoeltje met wieltjes eronder, geeuwde even ter ontspanning en trapte dapper voort door de dunne winterlucht. Het zal haar eerste winterse ervaring zijn geweest.

Bij de ingang van het park stapten oudere mensen van hun fiets. De meesten zullen meer dan zestig winters hebben meegemaakt en zagen hoe de grond spiegelde onder de zon. De ouderen hebben geleerd dat glinsterende weggedeelten wel eens spiegelglad kunnen zijn. En op spiegelgladde wegen verhoog je de kans op een valpartij. En ouderen hebben daar helemaal geen zin in. Ze zagen zichzelf al op de grond liggen, met een of meer gebroken beenderen. Dus stapten ze van hun fiets, glibberden naar het gras en kraakten zich een weg door het gras naar het deel waar het asfalt niet meer glinsterde onder de zon. De jongeren op tweewielers fietsten onverstoorbaar door.


De derde zondag van januari. Een vrouw die haar moeder in rolstoel over de brede parklanen voortduwde. Een vader die met zijn zoontje voetbalde op het grote grasveld. Een hondje dat zijn baasje uitliet. Feest in het park, want de zon scheen. Uitbundig, en dat maakte uitbundig. Het bleef behoorlijk lang licht. Tot de hemel weer zwart kleurde en beschenen werd door een halve, heldere, opkomende maan. 

vrijdag 15 januari 2016

Just a thought

Scared is not close
Scared means far away

Who likes to be scared?


Magical man

Although you were born a real big city boy
And have that way of speaking
You have the ocean in your eyes
And warm tide is moving through your veins
I can feel it pulsing

Although you were surrounded
by big city stones and tarmac all the time
You are made of soft soil, light brown of colour
and skin as smooth as silk
I could feel it gently

Although you are a metropolitan man
You never forgot your nature
From the Elements you are made\
and through soul you are connected
I can feel it strongly

*

Although I was born a small-town girl
And that way of speaking
I have the sunshine in my eyes
And warm tide is moving through my veins
I can feel it pulsing

Although I was surrounded
by stones and some more
I was made of soft soil, light brown of colour
and skin as smooth as silk
You could feel it

We are souls of one big soul and therefore bound together
Through silver thread Arianrodh's been weaving
that gave us chance to meet again
After such a long time, love
It felt like a relief

So glad I met you
Real glad I am
For our meetings so now and then
On our magical way



zaterdag 9 januari 2016

Nieuwe Maan energie

Morgen is het Nieuwe Maan, donkere maan.
Voel hoe soepel de energie deze dagen stroomt.
Laat vanavond of morgen deze energie helemaal door je heen stromen als je gaat mediteren.
Stel je gewoon open en zie wat er komt.
Het zal heerlijk zijn.
Meer zeg ik er niet over.

Morrigan las gisteravond een boek over tweelingzielen.
Het ging over directe, spontane, diepe zielsherkenning tussen man en vrouw. Over parallelle gebeurtenissen in twee levens. Over communicatie tussen tweelingzielen die niet per se fysiek hoeft plaats te vinden.
En hoewel ik al wist dat ik mijn anam cara ken, toch blijft die vraag nog regelmatig door mijn hoofd spoken: is het echt of is het verbeelding? De kosmos wordt wel eens moe van mij, denk ik. Zoveel dingen zie ik helder, maar als het zo dichtbij mijn eigenste eigen komt, dan wil het soms te groot worden voor mijn oog.

Het antwoord liet gelukkig niet lang op zich wachten.
Nadat ik het boek weglegde, zette ik de computer nog even aan.
Ik had hem zien typen. Die gedachte alleen al maakte dat ik mijzelf bestraffend toesprak: verbeeld je nou maar niks.
Maar toen mijn computer aan was, zag ik dat hij 10 minuten ervoor een berichtje had gestuurd.
Om te vertellen dat hij me niet vergeten was.

'En ik ben zo blij dat je me niet vergeten bent, lalalalala, lalalalalala...'

Voor mezelf vraag ik me af hoe vaak hij mij nog bevestigen moet voordat ik mezelf ervan heb overtuigd dat wij elkaar ten diepste kennen. Het is moeilijk te geloven, omdat het zo intens mooi is. Mijn anam cara en ik.


vrijdag 1 januari 2016

Gouden jaar op de magical way

Nieuw jaar, nieuw leven, vandaag zag ik rijen narcissen op de magical way die hun bloemen nog bij zich houden, maar wel hun stelen al boven de grond laten uitkomen. Een klein beetje geel was hier en daar al zichtbaar onder het groene blad dat zich nog om de toekomstige narcissenkopjes had gevouwen.

Een nieuwsgierig pimpelmeesje hipte even aan voor het keukenraam, keek mij een seconde aan en snelde weer weg..

En 2016 begon vanmorgen met gouden zonnestralen. Dat betekent dat 2016 een positief, warm, gouden jaar wordt. Soms moet je een beetje zoeken op de magical way, maar mooi gaat het volgens Morrigan zeker worden.