Hatsjoe! Hatsjoooe! Haaaaatsjoe!
Een buurman zit buiten hartstochtelijk te niezen.
En nog eens. Hatsjsssjjjoooe!
Waar ik een jaar geleden op zijn hoogst alleen gedacht zou hebben: Die heeft in de hittegolf natuurlijk bezweet in zijn halfblootje rondgelopen en is daardoor verkouden geworden, als ik er al een gedachte over gehad zou hebben, denk ik nu: Lekker dan. Zou hij?
Je weet het niet. Je weet het maar nooit. Elke nies is verdacht. Elk hoestje ook. Net zoals elke aanraking.
Deurklink
Aanraking van een persoon, aanraking van een deurklink, aanraking van een dier? Als iemand een cavia heeft geaaid met zijn coronahanden, blijft de corona dan in de caviavacht wachten om over te springen op mijn hand? Dat zal heus. Aanraking van het toetsenbord. Gelukkig ben ik de enige die hier op schrijft. In de boekhandel mag je boeken alleen aanraken als je ze koopt. Goeie verkooptruc.
Ademen. Is ook gevaarlijk. Voor je het weet blaast iemand zijn besmette aerosolen over je uit.
Het hele leven is nu gevaarlijk. Beter niet reizen, want corona in het buitenland is blijkbaar erger dan de nationaal aanwezige corona. Dat denken niet alleen wij. Dat denken alle landen. Iedereen is bang voor iedereen. Angst geeft stress. En dat is goed voor bijvoorbeeld de tabaksindustrie.
Roken
De tabaksindustrie draaide 10 procent meer omzet. Van de ene longziekte naar de andere, denk ik dan. Of misschien dubbel: ik zie regelmatig een dame zitten op een bankje in de winkelstraat. Altijd moet ik even lachen als ik haar zie: Haar rollator staat voor, soms vlak naast haar. Haar lichtblauwe mondkapje heeft ze even naar beneden geschoven. Het hangt onder haar kin. Zo kan ze tenminste de sigaret aan haar lippen zetten. Ze ademt in en blaast rustigjes weer uit. Meestal praat ze met mensen om haar heen. Die krijgen dan zowel de uitgeademde rook als haar aerosolen in hun haar geblazen. Niet rechtstreeks, zo fatsoenlijk is zij wel. maar ja, rook gaat nou eenmaal niet in een strakke, rechte lijn naar voren. Het dwarrelt wat en daalt dan in de omgeving neer.
De omstandigheden nodigen zeker uit tot roken. Hoe vaak ik in het voorjaar heb overwogen weer eens een pakje kingsize sigaretten te kopen. Het gaat om het idee van leven in beperkingen. Het idee dat je niet kunt gaan en staan waar je wilt. Ongeacht of je echt plannen hebt om te reizen of niet. Als je wilt, mag je niet. Dat irriteert tot op het bot.
Waarom zou ik dan weer willen roken? Voor een roker is de sigaret zijn beste vriend. Hij kalmeert, is dicht bij je, je geeft de filter kleine kusjes bij elk trekje dat je neemt.
Maar ik heb mezelf beheerst. En heb geen pakje aangeschaft. Hoorde laatst wel de prijs van een pakje sigaretten. Dat lag tegen de 10 euro aan. Schandalig. Rokers zouden geld toe moeten krijgen omdat ze meewerken aan de oplossing van het probleem van de overbevolking van de wereld. Daar wordt al jaren over geklaagd. 'Hoe moeten we straks alle monden voeden?'
Problemen
Overbevolking zorgt ook voor gigantische milieuproblemen. Meer C02-uitstoot, om maar iets te noemen.
Daarnaast is de wereld steeds sneller geworden. En dat veroorzaakt problemen zoals eenzaamheid. Want door alle drukte is het moeilijk ruime tijd en aandacht voor elkaar te hebben.
We klagen er al jaren over. Massaal. En overal ter wereld. Leiders zouden het 'zich zorgen maken' noemen. Wie zich zorgen maakt, klaagt.
Opgeroepen
Misschien hebben we het coronavirus met ons geklaag over overbevolking, tijdgebrek en milieuproblemen zelf wel opgeroepen. Want we klagen wel, maar vinden geen oplossingen. En als er oplossingen worden gevonden, worden ze niet uitgevoerd. want: moeilijk, moeilijk. Zo zit het hele systeem van samenleven niet elkaar. In de westerse wereld van nu.
De natuur zal misschien wel gedacht hebben: Als zij het zelf niet oplossen, dan grijp ik zelf wel in. En de natuur komt altijd met rigoureuze maatregelen. Waar wij nu wanhopig tegenin gaan.
Als we winnen, kunnen we weer lekker door met ons leven. En eerlijk is eerlijk. Daar hoop ik op. Dat we gewoon weer vrij zijn om te gaan en staan waar we willen, met wie we willen, met hoeveel we willen en hoe lang we willen.
'Eerlijk delen'
Alleen hoop ik ook dat er dan minder wordt geklaagd. Want eten is er heus voor iedereen. milieuproblemen zijn echt op te lossen. En tijd valt altijd te maken. Het vereist alleen dat alle 'rupsjes nooit genoeg 'op de wereld een stapje terug doen. Een vakantie minder. Iets minder vaak uit eten, want dan eet je toch altijd teveel. Minder water verspillen in te grote badkuipen of privé-zwembaden. De vaatwasser minder vaak aanzetten. Misschien iets kleiner wonen? En zo valt er best veel te verzinnen, zonder hun levens onaangenaam te maken, naar wel op een manier waardoor alles wat eerlijker wordt verdeeld. Maar ja, of die bereidheid er is? Ik vrees met grote vreze.
