Grasmaan

Grasmaan. Dat is de Volle Maan die zich nu aan het opbouwen is. Over drie dagen, op dinsdag 2 juni, is ze perfect vol. 

Grasmaan is de maan die tussen Beltane en de midzomerzonnewende (Litha) in valt. Het is de maan die middenin de periode van Groei & Bloei valt. 

Alles wat eerder is uitgezet, is gegroeid en heeft zich ontwikkeld.

Het staat in zijn volle kracht. 

Besteed aandacht aan datgene wat is uitgezet en tot ontwikkeling is gekomen.Geniet er ook van. 

Wat verdwijnen moest om de groei te bevorderen, is verdwenen. En dus kan je nu rustig kijken naar datgene wat er is en daar blij om zijn.

De boom bij deze maan is de meidoorn

Engelen

Hoe een koude, buiige dag een magische avond bij zich droeg.

Hoewel we al diep in Beltaine-tijd zitten, tijd van Bloei, diepe lente en felle kleuren, wil het temperament van het vroege voorjaar zich niet laten temperen. Serieuze, vroeg-maartse buien trokken vandaag in volle glorie over het land. Het weer was onbestendig typisch Hollands: dan weer zonnig, dan toch grijs. De wind loeide om het huis en viel daarna weer stil. Wolken schoven uiteen, vormden daarna weer een front. Enfin, Morrigan is geen weervrouw, maar dit is een schets van de dag. Die eigenlijk dus meer in maart thuishoort dan aan het einde van de lieflijke maand mei.

Morrigan had voor vanavond met een vriendin afgesproken in de stad. Voor een gezellig glaasje.Op het plein was een muziekfestival aan de gang. Sommige artiesten hadden geluk en verzamelden veel publiek omdat het droog was. Pechvogels stonden voor de meedogenloze plensbuien te spelen. Publiek verdween op die momenten in de omliggende café's. In een van die cafeetjes hadden we afgesproken.

Dolle pret

Mijn vriendin zat er al. Er kwam spontaan nog een gezellige ziel bij ons zitten die mijn vriendin al kende. Morrigan leerde hem kennen als pianist/gitarist. Met ons drieën hadden we dolle pret. Kopjes thee en koffie van de pianist voor ons vlogen over tafel. Tot de dj kwam en de muziek op zo'n volume zette dat de kelen zeer deden bij het praten. Dat was het teken dat we verkassen moesten. De muzikant ging zijn weg, mijn vriendin en ik gingen naar een volgende gelegenheid. Voor een laatste drankje waarna de terugtocht naar huis werd aanvaard.

Het regende niet, nee, de hemel had de sluizen opengezet. Geschrokken van de komst van de Niagara Falls boven de stad, bleven we even onder de luifel van het café staan. Eventjes wachten, dan zou de bui vanzelf wel overtrekken.
....
....Dachten we.
....
.....
Maar nee. Het regende pijpenstelen en dat bleef zo.

Paraplu

'Zullen we dan maar?' Geen afdakjes in de smalle straat. Maar ja. Dus daar gingen we. In gestrekte draf naar het plein waar mijn gezelschap haar fiets had geparkeerd. En waarvandaan Morrigan nog even verder moest. Want Morrigan was met het Openbaar Vervoer. Doorweekt riepen we nog een woord van afscheid naar elkaar en kon ik mijn gehaaste gefladder door de regen voortzetten.

De tramhalte die ik normaal gesproken had genomen was dicht. Wegens werkzaamheden. Jammer, want het betrof een fijne ondergrondse tramstop. Mijn sprint duurde voort. (gratis conditietraining met dank aan de natuur).
Maar wat zag ik daar? Op enkele meters afstand wandelde daar een Man met Paraplu. Grote Paraplu. Morrigan was paraplu-loos. Even de sprint inhouden.
'Mag ik even meelopen?'
Een allervriendelijkst 'ja, hoor' was het antwoord dat als muziek tussen de regendruppels klonk.
'Ik moet hier naar rechts, maar jij moet zeker rechtdoor?' vroeg de vriendelijke wandelaar.
Dat had hij goed begrepen.
'Dan loop ik nog wel even een stukje mee.'
Tegen zo'n aanbod in zo'n situatie moet je nooit protesteren.

Buschauffeur

Daar kwam de bus net aanrijden. Die kon ik ook nemen, in plaats van de tram. Binnen een tel had ik besloten dat ik voor deze bus ging. Want meneer Paraplu moest dadelijk toch ècht rechtsaf slaan om op de plek van zijn bestemming te komen. En de bus liet zich zien, de tram niet.

Ik bedankte de vriendelijke meneer voor de wandeling onder zijn paraplu, sprintte over het fietspad naar de bushalte en sprong als een halfverzopen kat zo de bus in. Op dàt moment schoot mij te binnen dat mijn ov-chipkaart, het vervoersbewijs dat telkens moet worden opgeladen met zoveel mogelijk euro's, leeg was.
'Oh, die is leeg', dacht ik hardop. Mijn pasjeshouder stopte ik verslagen terug in mijn tas en grabbelde naar mijn portemonnee om een los buskaartje te kopen.
'Gaat zitten dan.' Het waren de woorden van de jonge, breedlachende buschauffeur. De hemel zong! Morrigan herkende in hem de spirit van onuitgesproken verbondenheid, uitgedrukt in een vorm van van pure vriendelijkheid: een vrij busritje. Ik werd overspoeld, niet door regen deze keer, maar door dankbaarheid. Die sprak ik uit en met een net zo brede lach als hij op zijn gezicht had, liep ik door. Bij 'mijn' halte zwaaiden de chauffeur en Morrigan nog uitbundig naar elkaar. Het voelde alsof hij mij persoonlijk naar huis had gebracht. Het werd een bijzondere avond waarop ik in elk geval vier engelen heb ontmoet: mijn afspraak, de pianist/giatrist, de man met de Paraplu en last but not least de buschauffeur.
De wereld zit vol met engelen. Als je ze maar opmerkt wanneer ze zich laten zien.    

Ultieme vrijheid

Wie achter op een motor zit en het stuur uit handen geeft, kan niets anders dan zich volledig overgeven. En volledige overgave is pas leuk als je degene met het stuur in handen vertrouwt. Als er van vertrouwen geen sprake is, dan is het stuur uit handen geven een ware nachtmerrie. Dan verandert overgave in onderworpenheid. Maar achterop een motor zitten is bedoeld als plezier. 

Morrigan had het geluk de motorrijder die ze nèt had leren kennen wèl het vertrouwen te kunnen geven. Zomaar. Er zat geen gedachte tussen toen ik achterop zijn motor plaatsnam. Ik ging er gewoon op gevoel vanuit dat hij verantwoordelijk rijden kon. Die gedachtenloze actie was ook een geluk, want een stemmetje als 'bij wie zit ik eigenlijk achterop, kan hij wel veilig rijden?' had alle plezier weggenomen en veranderd in een nachtmerrie.

Dus daar gingen we, de motorrijder die ik die dag leerde kennen en ik.
Opletten bij het optrekken, meegaan in de bochten, lachen om de snelheid en dan dat heerlijke gevoel van vrijheid, van in de buitenlucht vliegen, als een vogel zo vrij.

Koffie langs het strand, de zoete geur van hooi in het land.
Je praat wat met elkaar als het even kan.
En mijn eerder aanname, dat hij verantwoord motorrijden kon, bleek gewoon te kloppen.

Motorrijders groeten elkaar allemaal.
Ze trekken korte stukjes met elkaar op vanaf het verkeerslicht als dat van rood op groen springt.
Even kijken hoe snel ze kunnen ten opzichte van elkaar. En elkaar dan weer loslaten.

Morrigan was blij. Blij met dat gevoel van vrijheid en verbondenheid, van genieten en vertrouwen.
Dat heerlijke gevoel van totale overgave en aan het einde van de dag de zon in je gezicht te voelen was ronduit zalig.

Volledige overgave is ultieme vrijheid.
Wat een geluk om dat te mogen ervaren.
En de motorrijder? Die vertrouwde op zijn motor, gaf zich daaraan over en was de koning van de weg.

It's not about Love

It’s not about love, love

Between you and I

When you call me baby

And make me cry

It’s not about love, love,

Between me and you

When you call me darling

And write about the things you do

It’s not about love, love

When I feel touched

If you say those words, love

So warm and soft

It’s that I discover, my dear, my love

That I feel, darling

I feel for real

That I can feel

That I can feel!

Or is that what's called love, love?

Paradijs in de Polder

Van controller op kantoor naar herder van een kudde

Het lam staat symbool voor vernieuwing. Het schaap symboliseert behoefte aan bescherming en leiderschap. Voor Odile Olfers kwamen deze twee symbolen samen. Zij vernieuwde zichzelf en beschermt nu drie schaapskuddes nadat haar baan bij het ministerie van Defensie kwam te vervallen.

Odile werkte 25 jaar als controller bij Defensie. Haar baan verdween en Odile wist aanvankelijk niet zo goed welke kant haar leven uit zou gaan. Na een jaar opperde een buurman of het herderschap iets voor haar zou zijn. Odile woont buiten en heeft thuis onder meer  vijf schapen. “Maar ik had er nooit aan gedacht om herder te worden,’’ zegt zij. “Het sprak me wel direct aan.’’

De vernieuwing was in gang gezet. Odile zocht een herder, vond er een en vroeg hem of zij met hem mocht meelopen. “Ik weet niets, maar ik wil alles leren, zei ik.’’ De herder deed goede pogingen haar van haar idee af te helpen. Dat is niet gelukt. Odile hoedt nu sinds vorig jaar drie kuddes. Op parttime basis. Zij is razendenthousiast over haar nieuwe werk. “Ik werk drie dagen per week, maar ik wil graag uitbreiden naar vier dagen.’’

Morrigan loopt een dagje mee

Locatie: Noorderplassen, Almere 

De kudde aan de wandel langs de Noorderplassen

De schapen staan dicht bij elkaar, vlak achter de dijk langs de Noorderplassen in Almere. Hier vervullen zij de rol van de 'natuurlijke grasmaaiers'. Nieuwsgierig bekijken ze de voorbijgangers. De dieren zijn rustig, geen geblaat. Het is half negen in de morgen. Odile arriveert met haar twee border collies. Ze is vrolijk. Het regent niet en het is ook niet te heet. “Kom, dan lopen we eerst door de kudde heen.’’ Ze haalt de elektriciteit van het flexibele hek af en laat mij over het draad heen stappen.

Schapen zijn wild. Ze houden er niet van dicht te worden benaderd. Erop afstappen alleen al zorgt voor beweging van de groep. Die natuur gebruiken herders voor het hoeden van een kudde. Voordat een herder met zijn dieren op stap gaat, moet hij natuurlijk wel eerst weten welke schapen mee kunnen en welke niet.

Dus moet hij toch door de kudde heen om te zien welke schapen kreupel lopen. 

“Zachtjes lopen,’’ instrueert Odile. De herderin loopt ook niet rechtstreeks op de dieren af. Met een grote boog en  voorzichtige tred lukt het middenin de kudde te belanden en er doorheen te wandelen. De dieren komen vanzelf in beweging, ze lopen van ons af. Zo kunnen we precies zien hoe ze lopen. 

Badmeestershaak

Twee schapen lopen mank. Daar moet Odile iets aan doen. Ze pakt een lange stok met grijphaak eraan. Dat doet Morrigan aan zwemles denken. De badmeester had vroeger zo’n lange stok met een haak eraan. Die voelde ik regelmatig om mijn nek, als ik op de lange baan op mijn rug niet rechtuit zwom, maar een diagonaal dreigde te maken. Zo’n soort stok heeft een herder bij zich als hij een schaap wil vangen. Odile loopt achter het schaap aan dat uiteraard onraad ruikt en weg wil, maar daar gaat de stok en grijpt de haak om een van de achterpoten. Ze tackelt het schaap met de haak en is er daarna snel bij zodat het niet kan weglopen.

Odile behandelt een van de twee manklopende schapen.

Nadat Odile de twee zieke schapen heeft gevangen en behandeld, verplaatsen we de paaltjes van de hekken om zo het graasgebied te vergroten. En dan gaat Hèt gebeuren: de schapen mogen aan de wandel. Eén paaltje wordt zover opzij gezet dat de kudde een opening heeft. De border collie heeft er zin in zo te zien. Ze rent ijverig heen en weer. Als een grote wollen wolk verplaatst de groep schapen zich in een uitermate hoog tempo. ‘Kunnen ze je omver lopen, of gaan ze altijd automatisch om je heen?’ vraag ik mij plotseling af als tientallen schapen wild om mij heen rennen. “Ze kunnen je ook omver lopen’’, luidt het antwoord dat ik niet had willen horen nadat ik mijn vraag had gesteld.

Ik slik even, zorg ervoor dat ik wat steviger op beide benen sta en beweeg me dan uit de kudde, of rennen de schapen zelf voorbij? Na wat geharrewar met schapen die nog achterblijven en niet zien hoe ze uit het omrasterde veld kunnen komen, ferme inspanningen om de border collie in het gareel te krijgen, opniéuw in het gareel te krijgen èn daarin te houden, lukt het Odile de kudde naar de plek te brengen waar de schapen ook nog kunnen grazen. “Dit is genieten,’’ verzucht Odile. “Hier doe je het voor. Moet je horen hoe ze grazen. Dat is toch een prachtig geluid?’’

Vredig klinkt het gepluk van het gras, het zachte gekauw, het gepluk en het gekauw. De hond blijft voortdurend waakzaam onder het voorjaarszonnetje, de herderin ook. Nee, dit is niet te vergelijken met Odiles vorige leven op het ministerie. Dit is hard werken met als beloning púúr natuur.      

Lentestorm

Vóór de storm van vandaag

Resultaat van de wind van vandaag

Hele straten zien vandaag roze en wit van de bloesemblaadjes. De wind blaast, giert en gilt vandaag als een razende. Lentestorm. Hoewel Morrigan wel weet dat de bloesem uiteindelijk moet plaatsmaken, is het toch jammer dat er nu al zoveel mooie kleurige bloesem van de takken wordt geblazen. Het gebeurt ook zo snel. Kijk, als het vandaag niet zo hard had gestormd, was er ook wel wat gevallen, maar geen hele straten vol.

Morrigan wordt getroffen door een melancholische bui. Ik houd van de kleurenpracht van deze bloesems. En ik weet dat alles in cirkels verloopt. Opkomst, bloei en afbraak. Maar het tempo mag van mij nu wel wat langzamer. Ietsje langer genieten van deze mooie bloesem die hele straten kleurt.

Het hoort nu eenmaal bij de natuur. Ik weet het, ik weet het. Maar het neemt mijn melancholie niet weg. En deze bui keert ook elk jaar terug.Want elk jaar denk ik weer: oh, wat jammer dat dat volle roze en wit al zo snel uit de straten verdwijnt. Dan duurt het weer een jaar voordat de straten weer zo zacht zijn.  

Maan van het Ontwaken

Energie bouwt zich op, verder en nog steeds verder totdat morgenvroeg de maan op haar volst is.

Het is de Maan van Ontwaken die zich aan de hemel toont.

Deze Maan van het Ontwaken die bij Beltane hoort, is verbonden met de bloei van de bloemen, het groter worden van de pasgeboren dieren en het groener wordend blad aan de bomen. Dit is de tijd waarin je plannen/projecten meer vorm krijgen.Alles ontwaakt.

Datgene wat moet groeien, eist nu veel energie op. Eigenlijk gaat alle energie op naar dat wat bloeit. Dat betekent dat andere dingen/plannen die eerder ook energie krijgen, dat nu niet meer krijgen. En dus afsterven. Het afsterven is noodzakelijk en dit  wordt  geassocieerd met de donkere kant van de Godin die niet kan ontbreken.

De wilg wordt geassocieerd met deze donkere kant van de Godin en hoort bij deze periode.De oude natuurvolken vlochten in deze tijd. (bijvoorbeeld manden van wilgentakken). En dat is dan de andere verklaring waarom de wilg bij deze periode hoort.

De wilg is de boom van deze periode. Deze foto is eerder dit jaar genomen, de wilg heeft nu wel blad.

Rhiannon (3)

De Baby

Natuurlijk wachtte iedereen op de eerste baby van Rhiannon en Paul. Maar er gebeurde niets. Pauls vrienden zeiden hem dat hij maar een andere vrouw moest zoeken. Paul gaf daar geen gehoor aan en bleef bij Rhiannon. Zijn trouw werd beloond, na drie jaar werd er een zoon geboren. Pryderi werd zijn naam. Maar in de nacht van zijn geboorte, toen de verzorgster eventjes niet opletten, werd de baby gestolen.Rhiannon was nog van de wereld na de bevalling en had niet in de gaten wat zich allemaal had afgespeeld. De verzorgster smeerden bloed van een puppy om haar mond en beschuldigden haar er de volgende morgen van haar baby in een vlaag van postnatale depressie te hebben opgegeten. Zo kregen de verzorgsters er in elk geval niet de schuld van dat de baby was verdwenen.

Pauls vrienden zeiden dat hij nu toch echt van deze vrouw af moest. Paul weigerde. Wel werd Rhiannon bestraft. Ze moest elke dag bij de poort van het kasteel staan en de bezoekers vertellen wat er was gebeurd om daarna de bezoekers op haar rug, als een paard, naar het kasteel te dragen.

Na een aantal jaren kwam er verandering in de situatie. Een echtpaar kwam langs. Zij hadden een jongetje bij zich. Het was de zoon van Rhiannon en Paul. Hoe kwamen zij daaraan?

De man hield paarden en had een merrie die elk jaar een veulen kreeg. Dat ene jaar had zij een bijzonder moeilijke bevalling en de man besloot de merrie in huis te laten bevallen. Toen het veulen net op de wereld was zag de man plotseling een arm door het raam komen,  grijpende bewegingen richting het veulen makend. De man bedacht zich geen moment en hakte de arm af. Vervolgens rende hij naar buiten om te kijken van wie deze arm was. Geen spoor te bekennen. Toen hij terugkeerde naar huis, lag er op de drempel een baby.

De man en zijn vrouw besloten de baby groot te brengen. Het groeide snel uit tot een echt ventje en er kwam een dag waarop de man grote gelijkenissen tussen de jongen en Paul zag. Hij hoorde van de straf van Rhiannon en de reden waarom ze die had gekregen. 

De man dacht terug aan de avond waarop hij de baby op zijn drempel vond en combineerde die twee gebeurtenissen. Toen vielen de puzzelstukjes op hun plaats.

De avond waarop hij de baby vond, was namelijk de dag waarop Rhiannon was bevallen. En ook de dag waarop haar baby plotseling was verdwenen. En de avond waarop de man een baby bij zijn voordeur vond. Het stel overlegde en vond dat zij naar Paul en Rhiannon moesten gaan. Rhiannon werd van alle blaam gezuiverd en kon weer waardig in het kasteel wonen. Met Paul en hun zoon Pryderi.

Rhiannon (2)

Het Huwelijk

Paul vroeg Rhiannons vader om haar hand en hij kreeg toestemming. Het werd een drukbezochte huwelijksdag. Voordat de plechtigheid werd voltrokken, spraken alle gasten met elkaar en op een zeker moment werd de bruidegom benaderd door een persoon die hij niet kende. Deze onbekende vroeg of hij één wens mocht doen. Paul zei dat dit kon.

Precies op dat moment zag Rhiannon wie met haar bruidegom stond te praten. Tot haar grote schrik bleek het haar ex-verloofde te zijn. Nog voordat Rhiannon kon ingrijpen, had haar ex al uitgesproken dat hij met Rhiannon wenste te trouwen. Paul kon dit niet weigeren en exact een jaar later zou het huwelijk tussen Rhiannon en haar ex-verloofde plaats hebben. Het enige dat Rhinanon nog kon doen was Paul een magische buidel en een opdracht meegeven toen hij vertrok.

Precies een jaar later. Op de dag van het huwelijk was het opnieuw een drukte van belang. Voordat de zegen zou worden uitgesproken, kwam er een landloper de zaal in. Hij had geen eten meer en vroeg of hij zijn zak mocht vullen met eten. De bruidegom kon niet weigeren, maar het duurde zo lang voordat die zak gevuld was, dat hij ongeduldig werd. Hij sprong in de zak om alles goed aan te stampen en ook omdat de landloper had gezegd dat de zak pas echt gevuld zou raken als een edelman zijn beide voeten erin had gezet. Op het moment dat de bruidegom in de zak sprong, trok Paul deze snel omhoog en knoopte hem dicht.

Zijn mannen kwamen en stompten op de zak. De gevangene wilde er alleen maar uit, zo riep hij. Waarop de landloper zei dat de man eruit mocht op voorwaarde dat hij geen wraak zou nemen en niet zou trouwen met Rhiannon. De landloper bleek Pauls vermomming te zijn. Hij voerde de list uit die Rhiannon hem het jaar ervoor had opgedragen, om te voorkomen dat zij met de verkeerde man zou trouwen en alsnog met haar ware liefde kon worden verenigd. En dat gebeurde. Maar er zou nog heel wat volgen voordat ze nog lang en gelukkig konden leven.

Rhiannon (1), de Liefde

Het Keltisch Jaarwiel is doorgerold naar Beltane, tijd van bloei. In de natuur en in plannen. In spiritueel opzicht is alles één. Mannelijk en vrouwelijk verenigen zich, de Godin en de Koning van het Land komen samen. In oude rituelen wordt dit uitgebeeld door de hogepriesteres en Herne, koning van het Woud die zich op mei-avond met elkaar verenigen. Het is een periode van vrolijke uitbundigheid en lachende liefde.

   

Rhiannon is de Godin van deze periode. Zij is veranderd van meisje naar jonge vrouw.

In de Keltische mythologie is het verhaal van Rhiannon er een van hindernissen, maar laat ook zien dat echte liefde wacht èn blijft.

Rhiannon leefde in Wales. Ze blonk uit in paardrijden, wat ze elke dag ook deed. Op een dag trok een groep mannen voorbij, zij waren op weg naar het westen van Wales, maar een van van hen, Pwyll (voor ons: Paul) merkte de amazone op en voelde zich magisch tot haar aangetrokken. Hij wilde kennismaken en stuurde een van zijn mannen erop uit om haar aan te spreken.

Rhiannon zag de man aankomen en galoppeerde weg. De man moest die avond zijn baas meedelen dat het helaas niet was gelukt de jonge vrouw aan te spreken. Daarop besloot Paul de volgende dag een snellere man achter Rhiannon aan te sturen. Dat zou helpen. Maar ook hem lukte het niet deze vrouw te benaderen. Ze was nog sneller verdwenen dan de dag ervoor toen ze een man zag naderen. Paul was diep teleurgesteld, maar gaf niet op. Hij besloot de volgende dag dan maar zelf achter dit mysterieuze wezen aan te gaan. Te paard, dat leek hem beter. Rhiannon zag hem aankomen en spoorde onmiddellijk haar paard aan. Ze vetrok in volle galop, Paul ging er snel achteraan, maar zag dat hij haar niet kon bijhouden. Voordat ze zou verdwijnen riep hij uit: “Stop! Want ik houd van jou!’’

Rhiannon hoorde hem en het wonderbaarlijke voltrok zich. Zij hield haar paard in, draaide het een beetje bij en riep uit: “Had dat eerder gezegd! Mijn vader heeft mij beloofd aan een man die ik niet wil trouwen. Wilt u met mij trouwen?’’