Ik fietste voorbij
En ik zag jou
Zitten,
op het kleine terras,
vlak langs de straatkant
Kijken naar mij
Ik keek terug naar jou,
Jij keek eens extra naar mij
'Dag, mevrouw',
is wat jij zei
Mijn hart sprong op,
Ik glimlachte,
van vrolijkheid
Keek nog eens naar jou,
Jij keek naar mij
En toen waren die paar seconden
voorbij
dinsdag 31 mei 2016
woensdag 25 mei 2016
Touch
Do you like to be touched
Touched in your heart?
Or would you rather build a fence
to avoid a real touch?
Touch can be dangerous
Touch can be frightning
'Don't get too close, I might get hurt'
Thinking of the past, thinking of the future
But touch can be wonderful
And touch can mean enlightning
Think of that song,
or think of that painting
Do you dare to feel,
feel for real?
Or rather not, and change into steel?
Not getting touched
is a way of security, too
What suits you best
a No or a Yes?
Touched in your heart?
Or would you rather build a fence
to avoid a real touch?
Touch can be dangerous
Touch can be frightning
'Don't get too close, I might get hurt'
Thinking of the past, thinking of the future
But touch can be wonderful
And touch can mean enlightning
Think of that song,
or think of that painting
Do you dare to feel,
feel for real?
Or rather not, and change into steel?
Not getting touched
is a way of security, too
What suits you best
a No or a Yes?
zondag 22 mei 2016
Wandeling
Mijn remedie tegen de negatieve energie van vandaag is wandelen. Het weer is niet optimaal. De lucht dreigend grijs, mini-spatjes regen, maar: de wind blies niet zo hard als afgelopen week. En ach, die paar druppeltjes waar je niet echt nat van wordt. Een gok is het om zonder paraplu te gaan, want je weet maar nooit hoe wijd de Godin de douchekraan gaat openzetten. Morrigan gokt het erop en ook met douche had ik nog heerlijk gevonden.
Dus ik zet koers richting kust. In de duinen aangekomen hoor ik in de verte het geruis van de zee. De vogels fluiten altijd zó enthousiast in mei. En het zijn er altijd zoveel.
Ik begin te wandelen, eerst een stukje naar het noorden. Bij een strandopgang kijk ik naar het westen en geniet van het uitzicht op de zee die naadloos aansluit en overgaat in de lucht.
Een fotograaf vertelde mij eens dat zijn zoontje van 3 hem verbaasde. Bij een dergelijke lucht wees het jongetje naar zee en zei: 'Kijk papa, daar vliegt een boot.'
Papa twijfelde even en dacht dat hij zijn kind in een blijkbaar vreemde bui een en ander verkeerd had uitgelegd. Namelijk dat vliegtuigen vliegen en boten varen. Maar hij keek nog eens goed en zag ineens wat zijn zoontje bedoelde.
Wie op een grijzige dag over zee kijkt, en ver weg een boot ziet, ziet een boot vliegen. Want de zee en lucht vloeien in elkaar over, de afscheiding tussen zee en lucht is niet zo scherp, waardoor benden boven lijkt.
Morrigan zag dus in de verte drie tankers als Zeppelins in de lucht hangen.
Door de duinen loop ik terug naar het zuiden, ruik de heerlijke lucht. Alles ruikt altijd extra lekker als het een klein beetje regent. Of als het net heeft geregend. Uiteindelijk kom ik bij de kleine boulevard, loop daar een stukje rond en wandel dan richting het oosten, om weer naar huis te gaan.
Maar nu voel ik mij pas weer helemaal in harmonie met de natuur, weer helemaal een met het universum en verbonden met mijn omgeving. Om die verbondenheid wat steviger te verankeren, besluit ik nog wat langer door de duinen te lopen. In een duinpan zoek ik naar de vos die ik hier wel eens heb gezien. Maar meneer Vos in de Duin houdt zich schuil vanavond. Ik klim een steile duin op, kijk over het prachtige, rustige landschap uit, loop zachtjes weer naar beneden en als ik voel dat ik mij weer echt heb verbonden, keer ik weer terug naar huis.
Dus ik zet koers richting kust. In de duinen aangekomen hoor ik in de verte het geruis van de zee. De vogels fluiten altijd zó enthousiast in mei. En het zijn er altijd zoveel.
Ik begin te wandelen, eerst een stukje naar het noorden. Bij een strandopgang kijk ik naar het westen en geniet van het uitzicht op de zee die naadloos aansluit en overgaat in de lucht.
Een fotograaf vertelde mij eens dat zijn zoontje van 3 hem verbaasde. Bij een dergelijke lucht wees het jongetje naar zee en zei: 'Kijk papa, daar vliegt een boot.'
Papa twijfelde even en dacht dat hij zijn kind in een blijkbaar vreemde bui een en ander verkeerd had uitgelegd. Namelijk dat vliegtuigen vliegen en boten varen. Maar hij keek nog eens goed en zag ineens wat zijn zoontje bedoelde.
Wie op een grijzige dag over zee kijkt, en ver weg een boot ziet, ziet een boot vliegen. Want de zee en lucht vloeien in elkaar over, de afscheiding tussen zee en lucht is niet zo scherp, waardoor benden boven lijkt.
Morrigan zag dus in de verte drie tankers als Zeppelins in de lucht hangen.
Door de duinen loop ik terug naar het zuiden, ruik de heerlijke lucht. Alles ruikt altijd extra lekker als het een klein beetje regent. Of als het net heeft geregend. Uiteindelijk kom ik bij de kleine boulevard, loop daar een stukje rond en wandel dan richting het oosten, om weer naar huis te gaan.
Maar nu voel ik mij pas weer helemaal in harmonie met de natuur, weer helemaal een met het universum en verbonden met mijn omgeving. Om die verbondenheid wat steviger te verankeren, besluit ik nog wat langer door de duinen te lopen. In een duinpan zoek ik naar de vos die ik hier wel eens heb gezien. Maar meneer Vos in de Duin houdt zich schuil vanavond. Ik klim een steile duin op, kijk over het prachtige, rustige landschap uit, loop zachtjes weer naar beneden en als ik voel dat ik mij weer echt heb verbonden, keer ik weer terug naar huis.
Negatieve energie
Het is weer Volle Maan geweest, gisteravond heb ik er nog even op gezeten. De energie is weer zwaar en voor mij nog steeds voelbaar. En vreselijk maar waar, Morrigan heeft werkelijk de smoor in. Nee, dit is geen leuk stukje, dus als je er geen zin hebt, klik je hem maar snel weg.
Er is een negatieve energie waarvan ik hoop dat die mij snel zal verlaten. Waar gaat het om?
De vreselijke benedenburen die eerder al aangaven boos en beledigd te zijn nadat ik aanbelde voor hulp - de Nigeriaanse buurvrouw vertelde mij dat ik nooit had mogen aanbellen om hulp aan haar man te vragen, want dat zou in Afrika not done zijn -, zetten sinds afgelopen week de kinderfietsjes van hun zoon en dochter in de kleine gemeenschappelijke ruimte onder de brievenbussen van het portiek. Wie een fiets of iets anders groots uit de kelder naar boven wil brengen, kan er niet of amper langs, afhankelijk van hoe de fietsjes staan opgesteld. De fietsjes staan pal onder het bord waarop onder meer is aangegeven dat het niet de bedoeling is dat er allerlei eigendommen van bewoners in gemeenschappelijke ruimten worden uitgestald.
Omdat ik niet meer on speaking terms met het gezin ben - zij hebben duidelijk aangegeven geen contact meer te willen, omdat ik aangaf mij niet te willen aanpassen aan hun Afrikaanse gewoonte - kan ik niet aanbellen. Tenzij ik ruzie wil. De rest van de bewoners heeft blijkbaar ook moeite hen aan te spreken. Niemand doet het. Of het interesseert ze niet, dat kan natuurlijk ook. Eenmaal heeft een andere buurvrouw de betreffende buren trouwens wel aangesproken, op aanhoudende harde muziek. Ook zij kwam ontdaan weer thuis, vertelde zij mij later.
Praten met deze mensen heeft dus geen zin.
Dus dan maar naar de conciërge die vier dagen per week spreekuur houdt. Hij zou wel op verschillende tijdstippen komen kijken, beloofde hij mij. Ik vertrouw de man, maar het akelige is dat de fietsjes er tijdens werkuren nooit staan. Door de weeks gaan de kinderen erop naar school en na schooltijd spelen ze buiten, rond vijven versperren de fietsjes de doorgang pas.
Ik vraag mij toch echt af waarom mensen niet gewoon kunnen doen. Ze hoeven niet met mij te praten. Ik laat hen met rust. Zij passen zich niet aan aan de gewoonten van hier en ik pas mij niet aan aan de gewoonten uit hun Afrikaanse land. Er wordt niets van hen verlangd.
Maar waarom kiezen ze er nou voor om hun spullen in de weg te zetten, in ruimten die voor iedereen gemakkelijk toegankelijk moeten zijn? De fietsjes zijn bovendien zo licht dat je ze zonder moeite even in de kelder kunt neerzetten.
Maar dat zal in Afrika ook wel niet de gewoonte zijn. Daar zullen ze vast alles met elkaar delen. Behalve hulp bieden dan. Voor hulp mag een (alleenstaande?) vrouw alleen een vrouw aanspreken. Want een vrouw die een man om hulp vraagt, tast hem in zijn eer aan. Ja, het is iets waar Morrigan gewoon de smoor over in heeft.
Er is een negatieve energie waarvan ik hoop dat die mij snel zal verlaten. Waar gaat het om?
De vreselijke benedenburen die eerder al aangaven boos en beledigd te zijn nadat ik aanbelde voor hulp - de Nigeriaanse buurvrouw vertelde mij dat ik nooit had mogen aanbellen om hulp aan haar man te vragen, want dat zou in Afrika not done zijn -, zetten sinds afgelopen week de kinderfietsjes van hun zoon en dochter in de kleine gemeenschappelijke ruimte onder de brievenbussen van het portiek. Wie een fiets of iets anders groots uit de kelder naar boven wil brengen, kan er niet of amper langs, afhankelijk van hoe de fietsjes staan opgesteld. De fietsjes staan pal onder het bord waarop onder meer is aangegeven dat het niet de bedoeling is dat er allerlei eigendommen van bewoners in gemeenschappelijke ruimten worden uitgestald.
Omdat ik niet meer on speaking terms met het gezin ben - zij hebben duidelijk aangegeven geen contact meer te willen, omdat ik aangaf mij niet te willen aanpassen aan hun Afrikaanse gewoonte - kan ik niet aanbellen. Tenzij ik ruzie wil. De rest van de bewoners heeft blijkbaar ook moeite hen aan te spreken. Niemand doet het. Of het interesseert ze niet, dat kan natuurlijk ook. Eenmaal heeft een andere buurvrouw de betreffende buren trouwens wel aangesproken, op aanhoudende harde muziek. Ook zij kwam ontdaan weer thuis, vertelde zij mij later.
Praten met deze mensen heeft dus geen zin.
Dus dan maar naar de conciërge die vier dagen per week spreekuur houdt. Hij zou wel op verschillende tijdstippen komen kijken, beloofde hij mij. Ik vertrouw de man, maar het akelige is dat de fietsjes er tijdens werkuren nooit staan. Door de weeks gaan de kinderen erop naar school en na schooltijd spelen ze buiten, rond vijven versperren de fietsjes de doorgang pas.
Ik vraag mij toch echt af waarom mensen niet gewoon kunnen doen. Ze hoeven niet met mij te praten. Ik laat hen met rust. Zij passen zich niet aan aan de gewoonten van hier en ik pas mij niet aan aan de gewoonten uit hun Afrikaanse land. Er wordt niets van hen verlangd.
Maar waarom kiezen ze er nou voor om hun spullen in de weg te zetten, in ruimten die voor iedereen gemakkelijk toegankelijk moeten zijn? De fietsjes zijn bovendien zo licht dat je ze zonder moeite even in de kelder kunt neerzetten.
Maar dat zal in Afrika ook wel niet de gewoonte zijn. Daar zullen ze vast alles met elkaar delen. Behalve hulp bieden dan. Voor hulp mag een (alleenstaande?) vrouw alleen een vrouw aanspreken. Want een vrouw die een man om hulp vraagt, tast hem in zijn eer aan. Ja, het is iets waar Morrigan gewoon de smoor over in heeft.
maandag 16 mei 2016
Rhiannon's near
I can see myself/ Walking/ in the Green fields of Old England/ Long black dress protecting me/ Protection/ and the Raven flies with me/
Blue, blue sky in this month of May
Just befor Full Moon will appear/ I can feel the magic in the air/ Whispering in the sky I can hear/ Rhiannon's cantering/ in this time/ She's near
'Moon will be full of energy/ what is it you like to see flowering?/ Time is now and not tomorrow or the day after, after the day, after the day after the day of days
Walk your magical way'
She says
'Don't forget to take a step/ A step each day you live/ don't think of the results/ It is the way that matters
Sit in full moonlight, 21st of May/ Feel what happens/ feel it for real/ and after you've sat tell
Yourself/ What to do in this time of deep spring and blossoming/ fertility will give you the ability/ to live on the magical way'
And so I walk/ in the green fields of my mind/ every day and every night/ when do I dream? When is it real? What they call Real is a Dream to me/ and what I call real is a dream to them/ Nature knows, Sister Moon knows, Universe knows, Godess knows and Herne, too, for what is real/ So I watch them, listen with care, follow them/ Hoping one day I''l know
dinsdag 10 mei 2016
Het Hek
Morrigan is wat mopperig. Hoe het kan is raadselachtig, zo rond Nieuwe Maan stroomt de energie doorgaans soepel en positief, maar deze keer is het anders. Morrigan heeft zich kapot geërgerd aan de plaatsing van een nieuw hek.
Morrigan liep een rondje buiten, want een dag niet buiten geweest is voor Morrigan ondraaglijk.
Ha, deze zin laat mij bedenken dat ik te weinig buiten ben.
In elk geval liep ik vandaag een stukje buiten. Waar viel mijn oog op?
Een hek. Een hoog hek. Een hek van ijzer. Dikke tralies van meer dan 2 meter schat ik in. En een klinkt met een slot. In de buitenlucht. Geplaatst tussen twee flatgebouwen van drie verdiepingen. Achter het hek ligt een tuin, tussen drie lage flatgebouwen in. En wat staat er op het bord op het hek? 'Tuin uitsluitend toegankelijk voor bewoners.'
Wat een waanzin! hoor ik mezelf hardop uitspreken terwijl ik erlangs wandel en ik bijna kwaad word.
Hoeveel zou het hek hebben gekost, vraag ik mij af.
In plaats van dat idiote geval daar neer te zetten kon de woningbouwcorporatie het gespendeerde geld beter besteden aan het helpen van mensen die in de buurt schimmel in huis hebben. Bijvoorbeeld. Maar dat doen ze niet. Want schimmel in huis moeten de bewoners zelf zien weg te werken. Alsof de bewoners die schimmel zelf in huis hebben gehaald.
Nu weet ik dat de woningen zo oud zijn en zo raar zijn gebouwd, dat schimmelvorming niet door de bewoners komt. Een corporatiemedewerker had zoiets al eens uitgelegd, maar zei er wel ijskoud bij dat de bewoners zelf de schimmel moeten verwijderen. Of besteedt het geld aan woningverbetering. Toch zullen de bewoners van deze woningen ook daar niets van merken. Want daar heeft de corporatie geen geld voor.
Ten tweede getuigt het hek van complete krankzinnigheid, omdat aan de andere kant van de tuin iedereen gewoon in en uit kan lopen. Er is dus maar aan een kant een foeilelijk, hoog en onzinnig hek geplaatst. Aan de kant van de drukkere weg. Alsof er vanaf daar zoveel mensen de zogenaamde tuin in liepen. Morrigan zag er amper een mens lopen.
Waarom mogen 'niet-bewoners' de tuin eigenlijk niet in? De corporatie mocht juist blij zijn als er mensen zouden komen genieten van het kleine stukje groen.
Uiteindelijk weet ik wel waarom het hek er is geplaatst. En de reden is ronduit deprimerend. Het hek staat er, omdat de tuin dan zogenaamd uitsluitend voor bewoners is en dat geeft corporaties het recht er geld voor te rekenen. Dat zit verwerkt in de huurprijs.
Als er geen hek en bordje staan, mogen corporaties de bewoners geen geld voor de tuin in rekening brengen.
Natuurlijk gaat het weer niet om de mensen. Wat kan het die lui van de corporatie uiteindelijk schelen wie er in de tuin komen. Er kwam toch al bijna niemand.Het gaat maar weer om de kas van de instantie. Een investering in het hek levert hen weer duizenden munten op.
Morrigan is mopperig. Met de jaren verdwijnt het sociale aspect in de samenleving steeds meer. De leut gaat eruit. Alles moet nog gladder, nog 'effectiever', zakelijker en de bottom line zal altijd geld zijn. In het voordeel van instanties uiteraard.
Volgens mij boeken we met ons allen geen vooruitgang, maar achteruitgang. In plaats van meer verbondenheid zorgt deze maatschappij voor het tegengestelde. In mijn ogen is dat een degradatie.
Maar Morrigan is dan ook geen academische denker die bij de groepjes beslissers hoort.
Morrigan liep een rondje buiten, want een dag niet buiten geweest is voor Morrigan ondraaglijk.
Ha, deze zin laat mij bedenken dat ik te weinig buiten ben.
In elk geval liep ik vandaag een stukje buiten. Waar viel mijn oog op?
Een hek. Een hoog hek. Een hek van ijzer. Dikke tralies van meer dan 2 meter schat ik in. En een klinkt met een slot. In de buitenlucht. Geplaatst tussen twee flatgebouwen van drie verdiepingen. Achter het hek ligt een tuin, tussen drie lage flatgebouwen in. En wat staat er op het bord op het hek? 'Tuin uitsluitend toegankelijk voor bewoners.'
Wat een waanzin! hoor ik mezelf hardop uitspreken terwijl ik erlangs wandel en ik bijna kwaad word.
Hoeveel zou het hek hebben gekost, vraag ik mij af.
In plaats van dat idiote geval daar neer te zetten kon de woningbouwcorporatie het gespendeerde geld beter besteden aan het helpen van mensen die in de buurt schimmel in huis hebben. Bijvoorbeeld. Maar dat doen ze niet. Want schimmel in huis moeten de bewoners zelf zien weg te werken. Alsof de bewoners die schimmel zelf in huis hebben gehaald.
Nu weet ik dat de woningen zo oud zijn en zo raar zijn gebouwd, dat schimmelvorming niet door de bewoners komt. Een corporatiemedewerker had zoiets al eens uitgelegd, maar zei er wel ijskoud bij dat de bewoners zelf de schimmel moeten verwijderen. Of besteedt het geld aan woningverbetering. Toch zullen de bewoners van deze woningen ook daar niets van merken. Want daar heeft de corporatie geen geld voor.
Ten tweede getuigt het hek van complete krankzinnigheid, omdat aan de andere kant van de tuin iedereen gewoon in en uit kan lopen. Er is dus maar aan een kant een foeilelijk, hoog en onzinnig hek geplaatst. Aan de kant van de drukkere weg. Alsof er vanaf daar zoveel mensen de zogenaamde tuin in liepen. Morrigan zag er amper een mens lopen.
Waarom mogen 'niet-bewoners' de tuin eigenlijk niet in? De corporatie mocht juist blij zijn als er mensen zouden komen genieten van het kleine stukje groen.
Uiteindelijk weet ik wel waarom het hek er is geplaatst. En de reden is ronduit deprimerend. Het hek staat er, omdat de tuin dan zogenaamd uitsluitend voor bewoners is en dat geeft corporaties het recht er geld voor te rekenen. Dat zit verwerkt in de huurprijs.
Als er geen hek en bordje staan, mogen corporaties de bewoners geen geld voor de tuin in rekening brengen.
Natuurlijk gaat het weer niet om de mensen. Wat kan het die lui van de corporatie uiteindelijk schelen wie er in de tuin komen. Er kwam toch al bijna niemand.Het gaat maar weer om de kas van de instantie. Een investering in het hek levert hen weer duizenden munten op.
Morrigan is mopperig. Met de jaren verdwijnt het sociale aspect in de samenleving steeds meer. De leut gaat eruit. Alles moet nog gladder, nog 'effectiever', zakelijker en de bottom line zal altijd geld zijn. In het voordeel van instanties uiteraard.
Volgens mij boeken we met ons allen geen vooruitgang, maar achteruitgang. In plaats van meer verbondenheid zorgt deze maatschappij voor het tegengestelde. In mijn ogen is dat een degradatie.
Maar Morrigan is dan ook geen academische denker die bij de groepjes beslissers hoort.
Abonneren op:
Posts (Atom)