Verder dan dit kan je niet van de magical way afstaan.
Twee mannen in een Citroën, zwart van kleur, met
kalasjnikovs, hoe komen ze eraan, snelden zich naar de redactie van een
satirisch blad, middenin Parijs, stad van de Liefde.
Twaalf kritische zielen het zwijgen opgelegd.
De vermoorde medewerkers van Charlie Hebdo zullen hun aanvallers de
rest van hun leven blijven achtervolgen, in hun hoofden, op hun netvlies, in
hun poriën zullen de daders hun slachtoffers voor altijd blijven zien, horen,
voelen en ze zullen hun slachtoffers voor altijd blijven horen joelen.
Twaalf doden en ‘Allah Akbar’.
Maak kennis met de gekken die zich fundamentalisten noemen.
In de naam van Allah.
Ik geloof er niets van, dat ze uit naam van religie hun
gruweldaad begingen. Ze misbruikten hun religie om hun gruweldaad te begaan. Naar verluidt zouden twee van de plegers ook al in Syrië hebben gevochten en een derde hebben betrokken in hun bloedige plan.
Duizenden gingen de straat op, in verschillende steden om
hun stem te laten horen, een stem voor vrede. Een stem voor vrijheid. En ik
vind ook: ‘Doe wat je wilt, zolang je er een ander niet mee schaadt.’
Morrigan is in shock. In shock, omdat deze vorm van
achterlijke terreurellende - vandaag dacht ik: 'alwéér?!' steeds verder reikt, steeds vaker om zich
heengrijpt en wordt uitgevoerd door ongeleide projectielen, zo niet complete
randdebielen, die er alleen op uit zijn de democratie te ontwrichten, willen
dat wij - het Westen - zwichten voor hun imbeciele hersenkronkels. Het heeft niets te maken
met een oosterse religie of een serieuze visie, of met een romantische illusie.
Het gaat om een stelletje gefrustreerde gekken die door hun akelige laksigheid/ ik wed dat ze op school de laatste klas niet haalden/ en hun cijfers bleven
steken op een drie/ ze moesten keihard over Mohammeds knie/ in hun miserabele
leventjes niets bereiken, en nu willen ze graag dat de rest van de Westerse
wereld zal bezwijken voor hun compleet ontwrichtende daden waarmee ze alleen maar
mensen schaden. Ik weet niet of met deze mensen te praten valt en dat maakt het juist zo eng.
Deze fanaten zitten op alle fronten zo verstopt, dat ze compleet doof zijn voor hun
eigen natuurlijke harteklop, daarom kunnen ze mensenlevens zo afgrijselijk
gewetenloos hard verstoren. Vergallen, verpesten, alles wat niet op de magical
way thuishoort, dat zijn zij.
Ja ‘zij’, terwijl ik juist zo’n voorstander ben van ‘wij’.
Maar deze sujetten zijn zo ver afgescheiden van de wereld en het universum met
alle leven, dat zij geen ‘wij’ meer voelen. Geen open blik, geen respect, geen gevoel, alles is geen bij deze anti-figuren.En ze hebben nog niet eens door dat een aanslag hun ongetwijfeld gefrustreerde leven echt niet vooruit zal helpen. En nee, ze zullen er ook geen lekker gevoel aan overhouden. Dat gevoel van overwinning dat ze vast zullen hebben gevoeld na de aanslag, was maar van korte duur. Er zal voor hen niets wezenlijks veranderen.
‘Een gruwelijke terreurdaad’,
‘een barbaarse daad’,
‘een aanval op de democratie, de vrijheid van meningsuiting
waarop onze fundamenten rusten.’
Vooraanstaanden konden hun woordje doen over de horror die
zich voltrok, vandaag in hartje Parijs.
En nu? De beurt aan die andere achterlijke, de net zo respectloze rechts-extremist? Die zal in deze daad zijn ultieme smoes vinden om aan zijn
rottigheid te beginnen en weer slachtoffers proberen te maken 'aan de andere kant', want extremisten maken nou eenmaal geen enkel onderscheid tussen een groepje ellendelingen dat uit een bepaalde groep komt en de gewone groep. En zo houden die twee afgescheiden, extreme groepen elkaar lekker in stand. Over de ruggen van de mensen die de grote groep vormen: de onschuldigen.
De Westerse wereld kan gaan splijten, want alle woorden maken een indruk op het collectieve bewustzijn, en deze meedogenloze terroristische daden vergiftigen mensen in hun ziel. In een toch al gespannen samenleving zal het gif sneller doorsijpelen dan in een ontspannen maatschappij. Het laat bovendien een verdrietig stempel achter in het universum.
Ik hoop vurig dat de splijtzwam niet groot groeit. Daar wordt niemand gelukkig van.
Wel hoop ik dat het probleem van de splijtzwam kan worden opgelost.
Op een milde manier. Een manier waardoor emoties niet meer leiden tot walgelijke daden die op hun beurt weer leiden tot een tot op het bot verdeelde samenleving. Want dat is een rotte oogst waar niemand iets aan heeft.
