Yule en Volle Maan

Het wiel keert morgen alweer. Wat heeft hij snel gerold! Voor mijn gevoel heb ik even met mijn ogen geknipperd en gaan we de periode in waarin de dagen alweer zullen lengen. Deze tijd van stilstand zal langzaam weer in beweging komen. We gaan de zware tijd uit, het licht zal na morgen weer terugkeren.

Morgen, vrijdag, beleven we eerst Yule, de winterzonnewende.
Arianrodh is straks bij ons en vol vuur weeft zij de patronen voor 2019.
We kijken vooruit, maar blijven nog even binnen.
Het nieuwe leven is er, maar moet nog goed worden beschermd in deze koude periode.

Zaterdag is het Volle Maan. De energie er naar toe bouwt zich op. Emoties zullen zaterdag sterker zijn. Als je je erop voorbereid, kan je er rekening mee houden en voorkomen dat je wordt overspoeld of wordt meegesleurd door de golven van emoties. 

Samen zorgen Yule en de Volle Maan ervoor dat het begin van een nieuw leven, de eerste stappen voor serieuze veranderingen in je leven, kunnen plaatsvinden. Het nieuwe wiel komt langzaam in beweging... met de invloed van de maan gebeurt dit met een intense energie. Wat een mooi begin van verandering: langzaam maar intens. Houd je vast in het wiel van verandering, het rolt eerst langzaam...De komende maanden zullen de nieuwe patronen steeds sterker, dieper en zichtbaarder worden. We beginnen morgen met rood, kleur van het nieuwe leven. Intens, warm en vol passie. 

Blessed Yule and Happy Full Moon!

Vlinderkusjes(3)

Ik besluit bij de dame met grijs Playmobil haar te zitten. We babbelen, we lachen, ze heeft een intens vriendelijk gezicht. Bruine ogen waar een glimlach in zit achter de brillenglazen, brede mond waaromheen geen enkele harde trek is te bespeuren en ze heeft door haar voorkomen iets aards, Zij is op verzoek van haar dochter die in het buitenland zit en daarom zelf niet kan supporten, naar de pub gekomen. De vrouw heeft zijn boek gelezen en was net als ik tot tranen geroerd.

Hij staat op het podium. Hij leest, hij kijkt, hij leest, met zachte stem. De irritante man uit de pub komt ineens het zaaltje in en begint te schreeuwen. Iemand werkt hem naar buiten. Hij leest verder, met zijn zachte stem. Af en toe kijkt hij naar zijn dochter met haar lange, sluike lichtbruine haar die achter de tafel zit waarop boeken zijn uitgestald. Zij glimlacht.

Wanneer hij klaar is, loopt hij naar zijn geliefde drumstel, trekt zijn jasje uit en gaat zitten. Concentratie. Solo. Wat een lied.

Als hij ophoudt zeg ik aan de blonde vrouw die rechts van mij is komen zitten dat hij wel meer mag spelen. Zij roept het door de zaal, maar niet luid genoeg.
Op het podium wordt hij geïnterviewd en als het over is, blijken we alweer ruim twee uur verder te zijn.

Ik loop de pub in, bestel een halve Camden Hells. Een man die ik de vorige keer had leren kennen is er deze avond ook weer. Hij geeft me onverwacht een zoen op mijn lippen als hij de pub verlaat. Ik raak in gesprek met iemand anders.

De performer heeft het druk. De halve zaal staat in een rij om hem heen om met hem te praten, zoals dat gaat. Ik wil niet wachten tot de laatste gast zijn gesprekje heeft gevoerd om hem vervolgens naar huis te zien gaan.Als mijn biertje op is, ga ik naar hem toe om gedag te zeggen.
Een man staat geanimeerd met hem te praten. Ik wil niet inbreken in het gesprek, maar hij draait zich naar me toe. Ik zeg dat ik er vandoor ga, Hij omhelst me. Vlinderkusje op mijn wang. Ik zeg hem dat ik toch nog een paar vragen had, maar ze in de zaal niet wilde stellen. Vanwege mijn accent, smoes ik. We praten, We kijken elkaar een tel diep in de ogen aan, hij omhelst me nog eens. Zacht vlinderkusje danst over mijn wang. 

Nu zit ik thuis. Ik ben blij dat we elkaar weer hebben gezien. Het was wat onwennig na zo lange tijd. Maar zijn vlinderkusjes voelen hetzelfde. Een zielenmaatje blijft een zielenmaatje. 

Vlinderkusjes (2)

Een jongen met donkerbruin, krullend haar en een bril met zwart montuur staat op van zijn bank achterin de pub.
Of hij ook voor de uitvoering van vanavond komt, vraag ik hem. Ja, dat was het geval, zegt hij. Er gebeurt nog niet veel, merkt hij op. Hoe laat ze beginnen, weet hij niet. Ik dacht dat ik half acht had begrepen, maar het is half acht zie ik op mijn horloge. We kijken door het kleine raampje in de roodgeverfde, houten deur die toegang geeft tot het donkere muziekzaaltje.

Er zijn wat contouren te zien van mensen. Op het podiumpje staan microfoons en een drumstel opgesteld. Een tafeltje met twee stoelen ook. Een paar mensen zitten, een aantal loopt rond, maar publiek is nog niet te zien. We keren ons om. De jongen met de krullen zegt dat hij wacht. Ik zeg dat ik met hem mee wacht. Daarop loopt hij naar voren, naar de bar. Ik pik zijn plekje op de bank in en kom naast een wat ouder stel te zitten. Ik weet zeker dat zij ook voor de lezing en roffels komen, daar hebben zij de leeftijd naar.

Na een tijdje ga ik de zaal in, ik zie anderen het ook doen dus het zal geen verboden terrein zijn voor niet-uitvoerders. En ja, daar zie ik hem ineens, in de donkere zaal. Energiek als altijd loopt hij heen en weer ik weet niet wat te doen. Ik ga hem niet voor de voeten lopen. Hij zal zich mentaal aan het voorbereiden zijn.

Op de stoel waar ik vlak naast sta zit een man die een enthousiast een praatje met me aanknoopt. Hij komt uit de omgeving van Dover zegt hij. Folkestone. Hij is kleiner dan ik, heeft een grappige, brutale kop, is ergens in de veertig en heeft een tatoeage in zijn nek. Gary, stelt hij zich voor. We maken een babbeltje en ik heb zin om een biertje te halen. Of ik dan wel weer terug kom? Natuurlijk, zeg ik. Ik kom immers voor de voorstelling. Gary loopt mee naar de bar. En bestelt heel elegant een pintje voor zichzelf.
Ik bestel een halve Camden Hells. Hij zegt dat hij niets aanbiedt, omdat vrouwen soms beledigd zijn als een man dat voor hen doet. Emancipatie, verzucht hij. Wat een smoes om geen geld uit te geven. Waarschijnlijk heeft hij het niet. Een echte heer zou het in elk geval aanbieden. Ik houd van die mannen. Die ouderwets galant zijn. Het type dat de deur voor je openhoudt. Je in je jas helpt. Je een drankje aanbiedt als de gelegenheid daar is. Maar hij is totaal niet van dat slag. Hij zegt dat hij naar buiten gaat om te roken, Ik zeg dat ik ben gestopt en ga terug het zaaltje in.

Tot mijn opluchting zijn al meer toeschouwers naar binnen gegaan. De man met wie ik zo'n sterke zielsconnectie voel, is in gesprek met een oudere dame met grijs haar geknipt in Playmobil kapsel. Haar winterjas is grijs. Als hij me nu wel ziet, staat hij op en loopt naar me toe, brede lach op zijn gezicht. Omhelzing. Hoe het is? Zijn volgende zin is dat hij gescheiden is. Sinds vier jaar. Ik ben verbaasd en zeg dat ik hem de vorige keer, met zijn vrouw heb gezien. Dat was toch echt drie jaar geleden. Hij is verbaasd en zegt dat het misschien een vriendin was. Ik lach. Ik weet 100 procent zeker dat hij toen twijfelde en me later toch voorstelde aan de vrouw van wie hij zei dat het zijn vrouw was. 'Wild boys always shine'.

Hij loopt van me vandaan richting een meisje achter een tafel. Dat is mijn dochter, wijst hij trots. Hij kan zich herinneren dat ik zijn andere dochter had ontmoet. 'Degene die op jou lijkt,' zegt hij. Op de een of andere manier raakt die opmerking mij. Hij had mij destijds voorgesteld aan die dochter en toen zij mij een hand gaf, riep ik dat we familie waren, waarop zij mij wat wantrouwig aankeek. Van mij uit was het een manier om te zeggen dat ik vond dat ze op mijn familie lijkt. Nu blijkt hij het ook te hebben opgemerkt. Aan deze dochter die geen lange krullen, kritische blik en getinte huid heeft, stelt hij me niet voor Ze heeft een lief, rond gezicht met lachende mond, ze draagt een bril. Een paar vriendinnen zitten bij haar.


 

Vlinderkusjes(1)

Het was alweer drie jaar geleden dat ik hem voor het laatst zag. De man die me zo diep raakt met zijn woorden en met zijn drum. Hoewel we elkaar niet zagen, voelde ik de draad die ons verbond altijd nog. En ineens zocht hij contact. 

Hij zou een lezinkje geven in de pub waar we elkaar voor het laatst ontmoetten, december 2015. Natuurlijk was hij op zoek naar publiek. Ik vond het wel heel leuk dat hij een moment aan mij had gedacht. Ego. Maar ik steun hem graag. Ik bewonder hem. Om zijn doorzettingsvermogen, zijn kracht. zijn intellect, zijn zachtheid, zijn creativiteit. Dus ik ging naar mijn geliefde Londen.

Dalmeny Road, om de hoek van het slonzige hotel met naar ontsmettingsmiddel ruikende kamers  waar altijd iets kapot is, is nu het thuis van in elk geval drie vossen, Ik zag ze op mijn avondwandeling naar de pub. Een klein vosje bleef op de stoep staan en keek mij aan. Wachtte tot ik een foto had gemaakt.
Ik loop door naar de tube, stap in en rijd naar Camden, twee stations verderop.
Veel te vroeg ben ik al in de buurt van de pub die verder erg leeg is. Ik zoek een andere pub en ga ergens naar binnen waar voetbal wordt gekeken en waar ik heel langzaam een halve pint Camden Hells drink. Ik tuur afwisselend naar het televisiescherm en naar buiten. Ik wil niet eerder in die lege pub staan dan hij.

Als ik na een half uur mijn halve pint op heb, sta ik op en loop schuin naar de overkant, waar ik Godzijdank mensen zie. Ze staan buiten te roken. Goed teken. Het betekent dat er binnen ook al volk zal zijn.
Ik loop door, kijk nog even naar de rokers en wou dat ik zoals alle keren hiervoor, toch maar een pakje sigaretten had meegenomen. Ik ben alweer tien jaar gestopt, maar tijdens tripjes weg kocht ik standaard een pakje sigaretten. Omdat ik ze toch altijd lekker vind en ze mij geruststellen als ik me wat onzeker voel. Of me het gevoel van vriendelijk gezelschap geven als ik denk dat ik een beetje alleen ben. Maar deze keer geen filtersigaretten.

Ik stap naar binnen, zie mensen aan de bar en op de banken langs de muur. Daar is nog plek. Wil ik daar wel zitten? Ik loop door naar achteren en zie dat de plek die ik op het oog had, in gebruik wordt genomen door een vervelende, oude man met zwartleren pet, dun brilletje op zijn dunne schedel. lange regenjas die om zijn magere lijf zwaait en een harde, meedogenloze stem heeft die hij luid zijn werk laat doen. Hard zingt hij liedjes mee, staat even later op om staand nog meer aandacht te trekken en begint wild met zijn armen in de lucht te zwaaien als een paar meisjes van in de 20 met hun mobieltjes breedlachend foto's beginnen te maken. Dat hadden ze wat mij betreft niet hoeven doen. Het geeft hem alleen maar het idee dat hij vooral door moet gaan met zijn irritante act.   

Reality

She taught me reality...
She let me see with clarity
How the things just are
the way they are

No fantasy
Dry reality
All kind of possibilities
But what I want? No reality

Reality is what you see, you see
Nothing more, nothing less she said

Acted on that what I saw
and nothing less, nothing more\
Reality is such a whore

I said what I felt and added some stupid sentences
and before I knew
broke the fragile thread I cherissed so much
as I thought it was a thread of gold between us

And I still don't know what it all was

My wonderful man

A thought about Time of Fire and Time of Water

Beltane,
Time of Fire and
Time of Water

We feel both of them in our bodies these days
don't we all?

Sun sets fire in  our bodies
and we heat up
Sweat cools our bodies down

We look like earth with gentle flowing rivers
Or waterfalls falling down

Like the sun shines upon the earth
and rains falls to cool it down and make the world go blooming
Feel yourself bloom these days in full Spring
Energy goes booming
Laugh like the world laughs
Because all together
we are

the world

Feels good in Beltane Time
Time of Fire and
Time of Water
Thank the Godess for the Elements we all have

Prachtige zonsondergang in mei

De zon op zondag ging prachtig onder. Wat een geweldig gezicht was dat, daar aan de Noordzeekust. 

Terwijl we met z’n allen aan het strand zaten, zagen we aan de horizon de zon langzaam in zee zakken. De zee die op sommige plekken glom als een pas gepoetste spiegel. En die grote, heldere oranje bal in een lichtblauwe en goudgekleurde lucht, wat een betoverende combinatie. Op de grens tussen zee en lucht, de horizon, kleurde de lucht na verloop van tijd donker. Het laatste stukje van de zonsondergang ging heel snel. En toen het vuur weg was, werd het donker en koud.

Een terrasbezoeker liet een foto zien die hij vorig jaar nam op Aruba, waar hij zich liet betoveren door de ondergaande zon. Mara hij ontdekte zondag dat hij helemaal niet ver hoefde te reizen voor een magnifieke show van de natuur. Hier aan de Noordzee kon hij hetzelfde beleven, zei hij met een stralende lach en maakte opnieuw een foto.

Morrigan had jammergenoeg geen camera bij zich. Maar het beeld staat op mijn netvlies gebrand en dat is maar beter ook, want deze zonsondergang liet zich niet vangen in beeld, zag ik op andermans camera.

Ontwaken op de magical way tijdens Beltane

We zitten in de Volle Maan periode: morgen valt het licht van de Maan van het Ontwaken op onze magical way. 

Deze Maan van het Ontwaken valt samen met het happy crossquarter feest van morgenavond: Beltane.  

Beltane, feest van Vruchtbaarheid, van het ontwaken van de natuur in al haar pracht. 

Na de groeiperiode van Imbolc (het prille leven) en Ostara (groei en leven dat eerst nog beschermd moet worden), is het leven nu sterk en kan het bloeien. 

Beltane is de tijd van Bloei.

De pastelkleuren uit de Ostara-tijd, tijd van het jonge kind en de Godin Blodeuewedd worden intenser. De natuur kleurt dieper groen. De zachte bloesemkleuren maken plaats voor feller getinte bloemen. 

Het opgroeiende kind transformeert naar een jonge vrouw. De Godin Rhiannon waart over de aarde. Ze rijdt op haar paard door de sluiers over de magical way tussen hemel en aarde.

Water en vuur

Beltane heeft zowel vuur als water in zich. Vuur van de oplaaiende passie en water dat emoties draagt. 

Als ik nu naar buiten kijk, zie ik dat het regent. Onophoudelijk regent. Onweer en het vuur van de bliksem worden later verwacht. De komende dagen zullen waterig zijn. Daarna wordt de warmte van de zon verwacht. Water is het vrouwelijke element en vuur het mannelijke. Samen zorgen zij voor vruchtbaarheid. Samen maken zij Beltane.

Dit is een periode van transformatie, ook in de lucht.

Rhiannon en Herne

Rhiannon en  Herne komen eraan. Vlak na de Volle Maan dalen ze via de magical way neer op aarde. Samen brengen zij vruchtbaarheid. 

Welk leven (lees ook: plan) heb je goed beschermd en is gegroeid? Welk leven kan zo met water en warmte gaan bloeien? Welk leven krijgt kleur? Zie hoe je eigen magical way bloeit. 

Dunne sluiers

De sluiers zijn dun in deze dagen rond de Volle Maan en Beltane. Deze periode maakt altijd gevoelig. Nu Volle Maan samenvalt met het water- en vuur feest, zal alles extra gevoelig zijn.

Dier van deze periode is het paard. Magisch wezen dat tussen hemel en aarde galoppeert. Gevoelig dier. Edel dier.

Omdat de lucht nu zo dichtzit, kan ik geen foto maken van de Volle Maan. Maar 31 januari heb ik een prachtige foto van haar gemaakt die ik puur als illustratie toevoeg:

Dit was de IJsmaan van januari. De maan stond in Steenbok, je ziet zijn kop in de lucht.

Voor morgenavond alvast: Happy Beltane!

Film vol symboliek

The Rider: Cowboy op zijn magical way

Als paardenliefhebber met een nieuw ontwikkelde fascinatie voor de plains van Amerika, wilde ik graag de film ‘The Rider’ zien. Gisteren vond ik een reden om mezelf permissie te geven: het was vrijdagavond en een filmavondje is een mooie afsluiting van de week. Op dus, naar The Rider van regisseuse Chloé Zhao. 

Zhao heeft een realistische film gemaakt, waarover wordt geschreven dat deze past in het genre Western. Maar bij Westerns denk ik aan verhalen die zich afspelen in vervlogen tijden waarin paarden nog als vervoersmiddelen dienden. En waar een wilde romantiek de boventoon voert. Zo niet in The Rider.

Ok, de film speelt zich af op het platteland in het midden van Amerika. Het Wilde Westen zo je wilt. Met prachtige landschappen, mooie zonsopkomsten en – ondergangen, geweldige rotspartijen die als aardemeubilair midden op het land staan. Daar houdt de vergelijking met de klassieke Western op.

Realistisch

The Rider is geen met romantiek overgoten verhaal waarin helden en slechteriken duidelijk zijn afgebakend en waarin de kogels je om de oren vliegen. Eerder schetst Zhao een realistisch beeld van het hedendaagse leven op het Amerikaanse platteland. Het leven van cowboys die rodeo’s rijden. En rodeorijders zijn stoer en sexy. Maar ook die eigenschappen neigen naar een romantisch beeld.  Zhao laat dus de kwetsbare kanten van de stoere cowboy zien. De film is gebaseerd op het verhaal van de hoofdrolspeler en is daardoor een mix tussen film en documentaire.

Rodeo

Hoofdpersoon Brady Blackburn is een stoere cowboy, een rodeo-held in het Midwesten van Amerika. Hij woont met zijn autistische zusje en zijn vader in een trailer op de prairie. Het weidse platteland waar het contact met de natuur vanzelfsprekend en echt is. Waar het leven zo echt is, dat dromen breken. “Sommige dromen zijn niet bedoeld om uit te komen.’’

Geen scene uit de film, wel een rodeorijder

Brady Blackburn maakt paarden zadelmak en beleert ze. Hij is een held in de stoere mannenwereld die bij de rodeowereld hoort. Totdat hij een ongeluk krijgt waarbij hij van geluk mag spreken dat hij dit overleeft. Na een val van een paard, krijgt hij een hoef op zijn hoofd die zijn schedel doet breken.

Daarmee is zijn droom letterlijk kapot getrapt. Een leven als rodeorijder is aan diggelen.

Worsteling

Deze film gaat over de worsteling van een jonge man die na een ongeluk vrede moet zien te krijgen met het feit dat hij nooit meer kan toegeven aan zijn passie, zijn lust om te leven:  rodeo’s rijden. Zelfs paardrijden moet hij opgeven als hij wil blijven leven. En dat is behoorlijk lastig, helemaal wanneer de wereld om je heen aan je blijft vragen wanneer je weer op een paard stapt. Dat hij ernstig gewond raakte aan zijn hoofd, maakt hen niet veel uit.

Hoofd

De eerste scene laat zien hoe Brady de nietjes met een mes uit zijn hoofdverband haalt. Een enorm litteken op de rechterhelft van zijn voor de operatie kaalgeschoren schedel wordt zichtbaar. Hij windt plastic folie om zijn hoofd voordat hij onder de douche stapt.

Hoewel hij nog herstellende is van zijn operatie, kunnen zijn vrienden niet wachten tot hij de ring opnieuw ingaat. Brady zelf droomt er ook van. Zelfs zijn vriend Lane, die na een ernstige blessure na een wilde bull ride zwaar gehandicapt in een verzorgingshuis woont en wie Brady trouw bezoekt, droomt nog van paardrijden op de prairie.

Bull ride

Doorzetten

De personages geven aan hoe een Amerikaanse cowboy in elkaar steekt: Doorbijten. Kwetsbaarheid toon je niet. Doorzetten, ook op momenten dat je weet dat het niet meer goed is voor jezelf. Opgeven is geen optie, toegeven een woord dat niet in hun woordenboek voorkomt.

Brady doet er na zijn ongeluk alles aan om weer te kunnen paardrijden. Als zijn paard Apollo gewond raakt aan een been, verlost zijn vader het paard uit zijn lijden. Brady vertelt zijn zusje over het verlies van zijn paard en merkt op dat als hij een paard was geweest, hij vanwege al zijn verwondingen al was afgemaakt. Maar omdat hij een mens is, is hij veroordeeld te blijven leven.

Symbolisch is hoe Brady dankzij zijn vader toch vrede kan sluiten met zijn lot, waarmee zijn vader de zoon ook uit zijn lijden verlost. En door die verlossing, het loslaten, kan de zoon een nieuw leven beginnen. Dit is nauw verweven met de belangrijke rol die religie inneemt bij iedereen die dichtbij de natuur staat en ermee leeft. Althans, zo heb ik de gebeurtenis opgevat. 

Zhao heeft ieder personage in de film zichzelf laten spelen. En nee, het zijn geen opgeleide acteurs, zo heb ik gelezen. Misschien komen ze juist daardoor zo echt over.  

Voor mij is The Rider een prachtige film die barst van de symboliek en waarin ik bijzonder veel herkenning had. Ik heb er veel boodschappen uit gehaald. Bovendien is het een film vol prachtige landschappen en dito hoofdrolspelerJ.  Maar vooral de symbolen in de film hebben mij verrast ( er zitten er heel veel in).

Kuikens

Blies de wind vorige week nog Siberisch koud over het land en werd die vreselijke Friese slogan weer te pas en vaker te onpas van stal gehaald, cliché's als ijzers uit het vet (wie bewaart zijn schaatsen nog echt in het vet?) hoeven we nu gelukkig niet meer te horen. De winter is weg.

De zon won al aan kracht en uit de wind was dat al te voelen. Maar gisteren zag ik de eerste kuikens! Wat een schattig gezicht. Een stuk of tien donzen bolletjes zaten aan de waterkant, vader en moeder aan weerszijden. Nijlganzen in bruinen en gele veertjes. Wat was dat een vrolijk gezicht.

De lente is aangebroken, belofte van het leven. Bij Imbolc, 1 februari, werd dat al ingeluid. Krokusjes en sneeuwklokjes staken hun kopjes al boven de grond uit. Het leven wordt steeds zichtbaarder. Periode van groei is aangebroken. Elke dag is weer een feestje, het leven neemt toe. De komende weken zullen nog vele kuikentjes zich laten zien in  het gras langs de waterkant.
Hoera voor de lente!