Onder mijn linkerarm houd ik mijn kruk tegen mijn zij geklemd. Sinds 18 juni stiefel ik de trappen in het smalle portiek zo af: voetje voor voetje. Eerst mijn rechtervoet op een betonnen traptrede. Dan trek ik mijn linkervoet met gescheurde enkelband bij. Dat gaat zo zes trappen naar beneden. Elke trap telt acht treden. ‘Langzame’ treden; ze staan extra ver uit elkaar. Vermoedelijk kostte het de bouwers minder beton.
Met mijn rechterhand houd ik mij vast aan de blauwe trapleuning. Aan de linkerkant de bruine bakstenen muur. Het zorgt voor een altijd donker portiek, of de zon nou schijnt of niet. Een leuning ontbreekt aan de muur. Met mijn pols die aan het herstellen is van een breuk, zou ik die toch niet kunnen grijpen.
Na dagen van hitte, regent het buiten zachtjes. De temperatuur is flink gedaald. Ik zet mijn capuchon van mijn groene winterjas op– lekker warm - en loop naar het trottoir. Tussen de portieken van de flats van vier lagen liggen kleine grasveldjes met een rij struiken. Die zijn blij met de regen van vandaag.
Naar links, de donkerbruine straatstenen over en dan rechts de hoek om. Links een lange, lage portiekflat die er hetzelfde uitziet als het gebouw waarin ik woon. Vier woonlagen en gebroken wit geverfd. Rechts het leegstaande, lage pand dat vroeger dienst deed als school, later als kinderopvang en daarna als opvanglocatie voor ‘probleemtieners’. Het staat al jaren te verpauperen. Het plantsoen eromheen wordt allang verwaarloosd.
Ik vrees dat ik te laat kom en zet mijn beste beentje voor. Even op tempo lopen. Het is stil in de straatjes, alleen het neerzetten van mijn kruk is hoorbaar. Tik, tik.
De weg die als een ader door dit deel van de wijk slingert, is rustig. Ik kan het asfalt zo oversteken. Langs de toko, ze zijn nog geen eten aan het opwarmen, de lucht ruikt alleen naar natte stenen, richting de Chinees en dan linksaf. Onder het donkere, overkapte deel en over de parkeerplaats tussen het winkelcentrumpje tik ik mij een weg naar de fysiotherapeut.
De praktijk is al zichtbaar, maar door de struiken en het ontbreken van een doorgangetje, moet ik om het flatgebouw heen. Tien minuten voor tijd druk ik op de bel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten