Het voelt als zomer.
Maar, als ik naar buiten kijk...
Zwiepende takken onder een grijze lucht.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Het najaar staat alweer voor de deur en ik zucht.
Maar onder die herfstige aanblik zit hij er nog steeds.
De zomer. Onzichtbaar, maar waar.
Dus voor de voorspelde buien komen, rijd ik in de morgen
nog even richting zee.
Vanaf de parkeerplaats eerst door de duinen.
Oranje besjes in duindoorns en
grote, rode rozenbottels in struiken kleuren de heuveltopjes en de valleitjes.
In de verte hoor ik de golven spelen
een onstuimig spel vandaag.
Ik steek het duin over, naar het strand.
De wind heeft vrij spel, door de lucht vliegen fijne korreltjes zand.
Met grote snelheid en met witte schuimkoppen er bovenop
rollen ze onder luid gebrul
naar de kust ('de Haagse kust' - niet 'de Zeeuwse... ').
Ze roepen luid en ze slaan
en trekken zich dan snel terug.
Ik stap een stukje langs de zee, bij de volgende strandopgang, waar op een groot bord
5 staat getekend,
loop ik de duinen weer in, terug naar de auto.
Rijd ik weg, breekt de wolk.
Maar als ik mijn wijk kom ingereden, dan is het droog.
Ik parkeer
en als ik uitstap kijk ik omhoog,
glimlach van binnen
'Bedankt voor de timing'.
Want ik moet nog een stukje lopen voordat ik thuis ben.
En droog overkomen vind ik toch wel zo fijn.
En mijn paraplu? Ja, die lag natuurlijk binnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten