De zon op zondag ging prachtig onder. Wat een geweldig
gezicht was dat, daar aan de Noordzeekust.
Terwijl we met z’n allen aan het strand zaten, zagen we aan de
horizon de zon langzaam in zee zakken. De zee die op sommige plekken glom als een pas gepoetste spiegel. En die grote, heldere oranje bal in een
lichtblauwe en goudgekleurde lucht, wat een betoverende combinatie. Op de grens tussen zee en lucht, de
horizon, kleurde de lucht na verloop van tijd donker. Het laatste stukje van de zonsondergang ging heel snel. En toen het vuur weg was, werd het donker en koud.
Een terrasbezoeker liet een foto zien die hij vorig jaar nam
op Aruba, waar hij zich liet betoveren door de ondergaande zon. Mara hij
ontdekte zondag dat hij helemaal niet ver hoefde te reizen voor een magnifieke
show van de natuur. Hier aan de Noordzee kon hij hetzelfde beleven, zei hij met
een stralende lach en maakte opnieuw een foto.
Morrigan had jammergenoeg geen camera bij zich. Maar het
beeld staat op mijn netvlies gebrand en dat is maar beter ook, want deze zonsondergang liet zich niet vangen in beeld, zag ik op andermans camera.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten