fietste ik naar 'mijn' slijter voor een rood wijntje. Op mijn stalen ros dacht ik eraan hoe leuk het zou zijn weer eens op een paard te zitten. Ik houd van paarden en heb tot een tijdje terug veel paard gereden. Kort flitste er een plaatje door mijn gedachten, zat ik even niet meer op mijn fietszadel, maar in het zadel op een paardenrug. Het beeld duurde een seconde, ik glimlachte en trapte vrolijk verder op de magical way.
Afstappen voor het zebrapad, de drukke weg oversteken met de fiets aan de hand, een klein stukje nog naar de winkel waar ik mijn fiets standaard bij een fietsbeugel neerzet. Als ik naar de fietsbeugel loop, zie ik daar...
Toevallig. Of niet. The magical way:
Hij komt net uit de supermarkt naast de slijter. Zijn boodschappentassen op de grond. Hij wil zijn fiets van het slot doen. Ik lach en spreek zijn voor- en achternaam uit. Hij kijkt op en een brede lach verschijnt op zijn gezicht. Hij laat zijn fiets en boodschappen even staan en loopt naar me toe.
Mijn oude paardrij-instructeur.
Hartelijke begroeting. Een seconde een vraag, een korte omhelzing volgt. Het mag, ik ben net dubbel gevaccineerd en gezien zijn leeftijd neem ik aan hij ook, we staan buiten en zijn geen van beiden verkouden. Ik vind het verantwoord. Daarna stappen we naar achter en we halen kort wat herinneringen op. Hij geeft nog een paar uurtjes per week les vertelt hij.
Over een paar weken zit Morrigan weer te paard.
Eerst even wat conditie opbouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten