Daar staat ze, betoverend en elegant aan de avondlijke herfsthemel. De opkomende maan.
Drie dagen jong en vol met makkelijke, soepele energie. Haar zachte kracht zal de komende tijd groeien. Tot ze tot volle wasdom is gekomen. Op deze heldere avond na een zachte oktoberdag waarop de zon zich volop liet zien en zijn best deed warmte te geven, kon Morrigan de verleiding niet weerstaan een klein eerbetoon aan de maangodin te geven. Omdat ze zo mooi en rustig aan de hemel schijnt.
De maan in haar jonge kracht, in haar volle kracht, in haar wijze kracht, in haar donkere kracht.
Wat voor een tijd het ook is, zij zal altijd als een zilveren sieraad aan de hemel blijven staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten