Opmaat naar Donkere Maan

Deze week is het ’s nachts Donker buiten. Logisch, zal je denken, het is oktober. Maar ik bedoel met donker echt Donker, want wie nu ’s avonds of in de nachtelijke uren buiten loopt, wordt niet bijgeschenen door het licht van een volle maan. De maan is sterk afnemend. Overmorgen, donderdag 23 oktober is het Donkere Maan,  Nieuwe Maan.

Met twee jonge rottweilers trek ik het bos in, het is zaterdag, een uurtje of half één in de nacht. Ik houd van nachtelijke wandelingen. Een nachtelijke wandeling in het bos is voor mij een wandeling op de magical way. De mystiek hangt als een deken vlak boven me in de lucht. En ik voel de natuur niet alleen, ik ga erin op. Ik word één met alles om me heen. Het bos is op die momenten een beetje van mij en de honden. We zouden wel licht krijgen van het laatste stukje maan, bedenk ik mij. Dat is per slot van rekening toch altijd zo geweest tijdens mijn nachtelijke boswandelingen.

Het eerste stukje over de laan die naar het bos leidt, profiteer ik nog van het vage kunstschijnsel van de straatlantaarn bij de ingang van het bos. Steek de weg over, het bekende bospad op en hoe verder ik loop, hoe duisterder het wordt. Een beetje verbaasd ben ik. Zo donker had ik het bos nog niet eerder meegemaakt. Dan vertrouw ik maar ietsje meer op het zicht van de honden. Dieren zien tenslotte altijd vele malen beter in het donker. En mijn ogen passen zich vanzelf ook wel aan. De sterren stralen aan de hemel, had ik wel gezien voordat we tussen de bomen verdwenen. Die zouden ook wel wat licht geven. Maar ze stonden wat veraf, dat dan weer wel.

Ik geniet van de stilte. Van het donker. Geniet van de vertrouwde, warme, donkere godinnendeken die ons omhult. De honden genieten. Ze zijn nieuwsgierig en op en top braaf. Ze snuffelen, wat, wachten op elkaar en op mij. Ze lopen geruisloos. Geen hazen waar ze achteraan willen, geen vogels die ze met een blafje opschrikken. Geen vos die ze uitdaagt. En dan begint er na verloop van tijd een in zijn nieuwsgierige speurtocht van het pad af te wandelen. Ik voel het en ik wéét dat daar ergens een slootje ligt.

‘Nee,’ zeg ik met mijn donkere Morrigan-stem. ‘Niet,’als hij niet reageert. Hij zet nog twee passen door. Gelukkig houdt zijn broer halt. En gelukkig ligt er niets in de berm waarover ik struikelen kan. Ineens schiet mij te binnen dat ik geen zaklantaarn bij me heb. Dat dàt het verschil maakt met de andere wandelingen die ook buiten Volle Maan om heb gemaakt.

Een klein zuchtje wind laat de toppen van de bomen ruisen. De godin glimlacht. ‘Wees altijd voorbereid.’ Een moment sta ik stil. Dat is ook zo. Luister naar je hart en raadpleeg daarna je intellect. We wandelen terug en ineens, met het schijnsel van de lantaarns langs de kant van de weg in het zicht , krijgen de honden er zin in. Ik ben blij dat het de tijd van Nieuwe Maan is, een tijd van soepele energie. Er komt geen unieke rottweilersprint. 

Voor Morrigan is deze wandeling een mooie opmaat naar de Nieuwe Maan. Die we in echt herfstweer gaan beleven.