Regenboog

Even uitwaaien aan het strand. Dat was het idee. De avondzon scheen uitnodigend. Het waaide een beetje. Ideaal weer voor een wandeling langs zee. Tijdens het autoritje richting de Noordzee viel mij al op dat hoe dichter ik de kust naderde, hoe dichter de Grote, Grijze wolk ook naderde.

Bij het laatste stoplicht voordat de weg omhoog voert richting duinen, zie ik aan de vervaarlijk zwiepende bomen dat het element Lucht wel erg prominent aanwezig is. Op het moment dat ik de grote parkeerplaats tussen de duinen oprijd, is de Grote Grijze wolk boven mij. Als ik heb geparkeerd en eruit wil: Hagelstenen!

Hagelstenen in augustus.

Ik zucht. Een vriendin zei een paar maanden geleden al lachend dat het begint te regenen zodra ik naar buiten stap. Zij zei dat toen zij op mij wachtte. Zij zat heerlijk te lezen in de zon, maar vluchtte naar binnen toen ik aankwam. En het stante pede begon te regenen. ‘I’m only happy when it rains’. Het is mijn lijflied. Ik heb het geadopteerd. Het zingt te pas en te onpas door mijn hoofd. Zo ook vanavond. Maar hagelstenen? Nee, die had ik niet verwacht.

Ik wacht dus in mijn wagentje tot de bui is overgetrokken. Want hoeveel ik ook van alle elementen houd, in zo’n bui gaat ook Morrigan niet over straat. Een stel dat vlak voor mij de parkeerplaats opreed heb ik ook hun auto niet zien verlaten. Van hagel gaat de neerslag over in harde, dikke regen. Zodra ik denk dat de wolk alles heeft laten vallen wat hij wilde laten vallen, begint het nòg een keertje hard te regenen. Terugrijden wil ik niet, ‘I’m only happy when it rains’ en aan de lucht kan ik zien dat het snel zal ophouden. De zon vertoont zich al, de lucht is licht, daar boven zee.

Regenboog

Na krap een kwartiertje is de bui overgewaaid. Het druppelt nog een beetje na en ik stap uit. Ik loop een paar passen. Ik draai me om, vraag niet waarom, en zie daar een geweldig grote regenboog. Adembenemend. Hij is gigantisch, helemaal ‘af’, het is een klassieke poort van kleur. Hij laat mij even stilstaan om hem te bewonderen. Alsof Lugh lacht en plezier heeft om de hagelstenen. Hij maakt het helemaal goed met de regenboog. Verderop, dichter bij zee, bekijken meer mensen de perfecte regenboog. En de meeuwen, die zijn blij omdat ze niet hoeven te vliegen maar slechts hun vleugels hoeven te spreiden  om in de lucht te zijn. Met z’n allen laten zij zich drijven, op de harde wind die nog steeds waait.

Morrigan had alsnog een heerlijke avondwandeling, met het geluid van de wilde branding als muziek en de zoute zeelucht als geruststellend parfum. Het concert van hagelstenen in augustus was een mooie opmaat daar naar toe. Elke dag is magisch. Je moet het alleen even willen zien.