De vos van Dalmeny Road

Hoe sterk de natuur is. Kunnen wij als mensen wel denken dat wij de natuur controleren, beheersen en de baas zijn, dat is allemaal illusie. De natuur laat zich niet controleren.

Loopt Morrigan in de avond door de straten van Londen. Toch geen klein dorp op het platteland, zou je zo zeggen. Wel een stad vol mystiek, maar dat is een ander verhaal. 

In Londen dus, op Dalmeny Road, ontwaar ik op zo’n 15 meter afstand een schepsel op de stoep. Omdat het zo duister is, kan ik niet zo goed zien wat er staat. Het enige dat ik weet is dat er een dier staat. Het lijkt een nieuwsgierige kat.Nu ben ik in het verleden al eens op een wandeltocht in Wales de hele weg ‘begeleid’door een lange kat, dus misschien was dit er ook zo een, dacht ik. Zo'n begeleidende kat.

Het dier staat roerloos en kijkt mij indringend aan. Ik sta stil om haar te bekijken. Maar is het wel een kat die ik daar ontwaar, vraag ik mij af. Ze lijkt zo groot. Nee, dat kan geen kat zijn, bedenk ik mij. Of het moet een monsterkat zijn. En monsters, daar gelooft Morrigan niet in.

Nee, het is een kleine hond, die net om de hoek is gelopen en op zijn baasje wacht. Hij kijkt eventjes om. Rare snuit heeft hij, zo van opzij. Vreemd formaat van hond, klinkt het in mijn hoofd. Nog eens kijk ik goed. Tot mijn ontzetting kom ik erachter dat ik geen kat tegenover mij heb. Ook geen hond. Ik sta oog in oog met een vos. Een vos. Middenin nachtelijk Londen. 

Onder het vage schijnsel van de lantaarnpaal grabbel ik in mijn tas, op zoek naar mijn fotocamera. Want het is een plaatje. Maar zoals een goed wild dier betaamt, wil hij niet op de foto. 

Op het moment dat ik in mijn tas begin te grabbelen, maakt de vos aanstalten om weg te lopen. ‘Niet weglopen nu,’ denk ik. Maar de vos wacht niet op mij. En profil zie ik hem extra goed. Spitse snuit, grote oren, lang lijf, dikke staart. Hij loopt gewoon Dalmeny Road op. Snel pak ik mijn camera. De vos loopt midden op het asfalt, achter de auto’s langs. Ik stap de weg op, zie hem lopen, maar hij is alweer meters weg. Ik klik.

Hij loopt de stoep op, springt op een muur en verdwijnt een tuintje bij een leegstaand pand in.

De vos van Dalmeny Road. Daarna hoor ik vreemde kreten in de nachtelijk lucht van Londen. De vos moet eten. De natuur laat zich niet controleren. De natuur gaat zijn eigen gang. Ongeacht. Daarom houdt Morrigan er zo van.

Het is de derde vos die Morrigan in korte tijd ziet. De eerste verscheen in meditatie. De tweede op een parkeerplaats vlakbij zee, in augustus. En de derde kwam in Londen op mijn pad. Ik wist dat er iets bijzonders stond te gebeuren. Dat had de volgende dag plaats.