Magical Way door de Biesbosch

Een sliert auto’s rijdt achter mij over het dijkje dat een magical way vormt naar het startpunt van de wandeltocht. Ik ben nieuwsgierig naar deze hartstocht van 12 kilometer door het  natuurgebied de Biesbosch. Een wandeltocht door het prachtige deel van dit sprookjesachtige deel van Brabant. De Hartsstichting initieerde deze wandeltocht vlak voor Mabon, de herfstequinox. Dat vond mijn hart een sympathiek gegeven. Het sloeg erop aan en volgt, als ik bij het verzamelpunt aankom, de aanwijzingen van een vrijwilliger die de deelnemers naar het parkeerterrein dirigeert. De paraplu kan deze dag in de auto blijven. De zon schijnt heerlijk, maar het is niet te warm.

Wandelschoenen, stevige pas. Sommigen lopen twee aan twee, anderen in groepjes. Ik begeef me naar het kraampje waar de deelnemers geacht worden zich te melden. In ruil daarvoor krijg ik drie consumptiebonnen mee. Heel aardig. Op mijn bergschoenen met de bonnen op zak loop ik een klein stukje met twee vriendinnen mee. Zij komen uit Brabant, niet zo ver van de Biesbosch vandaan. Maar net als Morrigan zijn zij dit natuurgebied nog niet eerder in geweest. Ik ken alleen het Dordtse deel van de Biesbosch en ik vind het spannend om aan de overkant van de grote rivier de Merwede te wandelen.

Langs het Biesbosch museum, over de brug begint de schitterende route over drassige grond, langs het vele water dat de Biesbosch rijk is. Ik wandel hele einden tussen de uitbundig bloeiende en heerlijk ruikende springbalsemien.

Springbalsemien laat lange delen langs de wandelpaden paars kleuren en heel zacht geuren

Twee dames wijzen naar de overkant van een van de meren. Ze kijken naar de bomen die middenin het water staan. Als mangrovebomen. Ze hebben geen bladeren, de silhouetten tekenen zich scherp af tegen de blauwe lucht. Dit beeld is kenmerkend voor de Biesbosch. Een vrouw roept haar man die met zijn fototoestel  van het pad afwijkt. Hij loopt richting de rand van dit meer om een mooie plaat te schieten. Zijn roept dat hij wel meer kansen krijgt. Zij wil door. Ik lach als ik haar passeer. ‘Dat geeft toch niet?’ Ze lacht terug. ‘Nee, dat is ook zo, we hebben de tijd.’  

Aan het begin van een smal pad dat door het water loopt -  twee meter breed en links en rechts water – zie ik een diep gat. Vermoedelijk het hol van een bever. Want die dieren vinden hier massaal hun thuis.

Magical Way tussen de wilgen

Als het pad een kronkel maakt blijft die grote paddestoel niet onopgemerkt. Hij is groot, lang, en in grijstinten staat hij hoog op zijn stam. Een inktzwam? ‘Had jij die ook gezien?’vraagt een wandelaarster die spontaan met mij meeloopt. Ja, Morrigan kon daar werkelijk niet omheen. Wie wel? Misschien die families voor het wandeltempo schijnbaar het belangrijkste van het evenement is. Ieder zo zijn prioriteit. De vrouw die zich bij mij voegt, vindt het ook mooi om de omgeving te zien, te voelen. En zo vervolgen wij gezamenlijk de magical way door de Biesbosch. 

We worden getrakteerd op betoverende wilgenpaadjes, komen langs een lieflijk wilgenhuisje, lopen over een dijkje waar een groepje paddestoelen uit een hoop mest groeit en duiken weer terug het groen in en komen langs lange paden omgeven door springbalsemien. Het hele gebied is daarvan doortrokken en kleurt prachtig paars.

Na een stop bij een haventje en een kleine pauze op een dijkje waar de bonnen bij kraampjes konden worden ingewisseld voor een broodje, koek of koffie, is de tocht rond. De wandelaarster en ik stellen ons bij het beginpunt dat ook het eindpunt is, nog even aan elkaar voor. We zijn blij dat wij deze magical way hebben gewandeld en onderweg zoveel hebben mogen zien. Eentje om te noteren in het lijstje ‘dingen om dankbaar voor te zijn’. Het deed onze harten oplichten.