Transformatie

Transformatie verloopt altijd geleidelijk en is niet altijd erg zichtbaar. Behalve als je naar kinderen kijkt.

'Kijk, dat moet je zo doen.' Het bijna 4-jarige dochtertje van vriendin N. doet voor hoe ik het beste een stukje gekleurde klei kan uitrollen. Naar haar smaak deed ik het veel te zacht. 'Het kan best hard,' en met woeste inspanning rolt ze op haar eigen magical way met een kabouter-deegroller over het groene stukje klei. In een mal en ze heeft een prachtige ster gecreeërd.

Het meisje met engelachtige blonde krullen, heeft zich in een jaar tijd ontwikkeld tot een heus leidertje. Vol enthousiasme geeft ze aan wat wij gaan doen. En wat wij daarna gaan doen. En hoe we het doen. Haar moeder legt om de zoveel tijd even uit dat zij en ik even aan het praten zijn. Meestal toont de kleine daar begrip voor. Maar een kindergeheugen werkt anders. Net zoals tijd anders werkt. Dus op gezette tijden komt er een nieuw initiatief. Voor een spel, een kijkje op haar kamer, een ander spel. Ze blijft in elk geval goed proberen contact te houden. En wij worden gedwongen met creatieve oplossingen te komen om haar aandacht naar iets anders te doen uitgaan dan naar ons. Dat gaat goed.

Haar gedrag maakt een enorm verschil met een jaar geleden toen het meisje bang leek te zijn voor mij. Ze klemde haar lipjes toen opeen, keek me starend aan, maar sprak geen woord. Ze probeerde de aandacht van haar moeder te vangen en te behouden raakte wat overstuur toen dat niet ging. Voordat ik vandaag naar mijn vriendin toe ging, vroeg ik mij af hoe haar dochtertje op mij zou reageren.
Maar van het schuchtere gedrag van een jaar geleden is niets meer over. Ik hoor hoe haar stem is veranderd. Lager. Duidelijker. Het eenkennige gedrag is weg. Ze vertelt, ze vertelt nog meer en ze wil nog meer vertellen. Zoveel dat haar moeder moet ingrijpen.
Hetzelfde meisje? Ja en nee. Ze is hetzelfde meisje als vorig jaar, maar toch: heel anders.