Negatieve energie

Het is weer Volle Maan geweest, gisteravond heb ik er nog even op gezeten. De energie is weer zwaar en voor mij nog steeds voelbaar. En vreselijk maar waar, Morrigan heeft werkelijk de smoor in. Nee, dit is geen leuk stukje, dus als je er geen zin hebt, klik je hem maar snel weg. 

Er is een negatieve energie waarvan ik hoop dat die mij snel zal verlaten. Waar gaat het om?

De vreselijke benedenburen die eerder al aangaven boos en beledigd te zijn nadat ik aanbelde voor hulp - de Nigeriaanse buurvrouw vertelde mij dat ik nooit had mogen aanbellen om hulp aan haar man te vragen, want dat zou in Afrika not done zijn -, zetten sinds afgelopen week de kinderfietsjes van hun zoon en dochter in de kleine gemeenschappelijke ruimte onder de brievenbussen van het portiek. Wie een fiets of iets anders groots uit de kelder naar boven wil brengen, kan er niet of amper langs, afhankelijk van hoe de fietsjes staan opgesteld. De fietsjes staan pal onder het bord waarop onder meer is aangegeven dat het niet de bedoeling is dat er allerlei eigendommen van bewoners in gemeenschappelijke ruimten worden uitgestald.

Omdat ik niet meer on speaking terms met het gezin ben - zij hebben duidelijk aangegeven geen contact meer te willen, omdat ik aangaf mij niet te willen aanpassen aan hun Afrikaanse gewoonte - kan ik niet aanbellen. Tenzij ik ruzie wil. De rest van de bewoners heeft blijkbaar ook moeite hen aan te spreken. Niemand doet het. Of het interesseert ze niet, dat kan natuurlijk ook. Eenmaal heeft een andere buurvrouw de betreffende buren trouwens wel aangesproken, op aanhoudende harde muziek. Ook zij kwam ontdaan weer thuis, vertelde zij mij later.

Praten met deze mensen heeft dus geen zin.

Dus dan maar naar de conciërge die vier dagen per week spreekuur houdt. Hij zou wel op verschillende tijdstippen komen kijken, beloofde hij mij. Ik vertrouw de man, maar het akelige is dat de fietsjes er tijdens werkuren nooit staan. Door de weeks gaan de kinderen erop naar school en na schooltijd spelen ze buiten, rond vijven versperren de fietsjes de doorgang pas.

Ik vraag mij toch echt af waarom mensen niet gewoon kunnen doen. Ze hoeven niet met mij te praten. Ik laat hen met rust. Zij passen zich niet aan aan de gewoonten van hier en ik pas mij niet aan aan de gewoonten uit hun Afrikaanse land. Er wordt niets van hen verlangd.
Maar waarom kiezen ze er nou voor om hun spullen in de weg te zetten, in ruimten die voor iedereen gemakkelijk toegankelijk moeten zijn? De fietsjes zijn bovendien zo licht dat je ze zonder moeite even in de kelder kunt neerzetten.

Maar dat zal in Afrika ook wel niet de gewoonte zijn. Daar zullen ze vast alles met elkaar delen. Behalve hulp bieden dan. Voor hulp mag een (alleenstaande?) vrouw alleen een vrouw aanspreken. Want een vrouw die een man om hulp vraagt, tast hem in zijn eer aan. Ja, het is iets waar Morrigan gewoon de smoor over in heeft.