De wind blaast hard vanuit het westen over zee. Morrigan houdt er van om met zulke windkrachten naar de kustlijn te gaan.

Omhuld door de wind wandel ik over het pad door de duinen. Het geluid van de zee, opgestuwd door de kracht van de wind is overheersend. Er is niets anders te horen dan de zee. Alleen het geluid van de rollende golven. De uitbundige zee, die klinkt als avontuur. Luid, uitnodigend, ze haalt je over om het schip op te gaan en uit te varen, de wereld in te trekken, zoals de man uit 'Song of the Sea'. Ik wandel door het enthousiaste, vriendelijke lied van de zee en ik kan niet anders dan genieten. Na een tocht door de duinen loop ik het strand op en ik voel hoe mijn ziel opengaat bij het aanzicht van dit grote, woeste water met daarboven die grijsblauwe lucht. Spelende meeuwen boven zee. Ze laten zich heerlijk dragen door de wind.

Maar, zoals altijd: waar een heenweg is, bestaat ook een terugweg. Cliché. Toch is het de wet van het universum. Die regel laat alles in cirkels verlopen. Hoewel ik over hetzelfde pad terugkeer om mijn cirkeltje rond te maken, is deze wandeling compleet anders dan de wandeling op de heenweg. Het geluid van de zee hoor ik niet meer als ik terugwandel. De aanlokkelijke roep van de golven wordt overstemd door het geluid van de wind. Geloei. Hard. Alleen twee stemmen achter mooi doorbreken het geluid van de wind. Maar wat er precies wordt gezegd weet ik niet. Ik laat de woorden vervliegen in de wind in plaats van mijn oren te spitsen om te horen wat het geluid betekent. 

Als ik om het duin ben gelopen, kom ik bij een felgroen grasveld dat verder uit konijnen lijkt te bestaan, zoveel zitten er. Het gras in deze hoteltuin móet wel heerlijk zijn, want het is alsof alle duinkonijnen samen zijn gekomen om te eten. Even sta ik stil en tel ik ze. 21 zie ik er. 

Als ik doorloop hoor ik een meisje dat bij de omheining staat aan haar opa zeggen dat zij hetzelfde heeft gedaan als ik: ze heeft de konijnen geteld. Maar volgens haar zijn het er 18. Dat hoor ik haar aan haar opa zeggen. Hij staat op afstand, zijn hond aangelijnd. Hij reageert niet. Hij draait zich om ten teken dat ze doorlopen. En ik vraag mij af hoe zij bij 18 komt en ik bij 21. Kwestie van perceptie? Kwestie van beleving? Kwestie van precisie, kwestie van aandacht. Hm, ik had toch samen met het meisje nog een keer moeten tellen. Het meisje is al weg, met haar opa en de hond. Morrigan wandelt nog even door, bewondert de kitesurfers op de golven en cirkelt dan weer terug. Huis.