Het toeval wil

Een huiskamer vol met gasten, want er is er één jarig, hoera, hoera. Morrigan is een van de tientallen genodigden. Hoewel het niet verstandig is voor me om te gaan, fysiek ben ik deze zaterdagavond niet sterk, besluit ik toch te gaan. Wie weet wat Arianrodh voor patronen heeft geweven.

Zo'n dertig opgetogen zielen vullen de woonkamer. Vijf zijn mij bij binnenkomst bekend: die van de jarige, zijn vrouw en hun drie dochters. De gasten blijken toegankelijke personen en praten graag. Over wat ze bezighoudt, over wat ze beleven, over de dingen die hen verbazen. Na gezellige babbels met buren van de gefêteerde raak ik in gesprek met een stel van wie de man onmiddellijk bijdehand reageert op een vrij onschuldige vraag (‘Hoe kwam je in Duitsland te werken?’). Hij corrigeert zichzelf na zijn neerbuigende reactie en weet een normaal antwoord te formuleren waarna hij naar de jarige gaat voor zeer waarschijnlijk een echt goed gesprek.

Zijn vrouw met parelketting die voor eventjes mijn achterdocht wekt, blijft in mijn buurt en blijkt na een wat stug begin redelijk ongedwongen in het gesprek. Binnen enkele seconden doet ze hilarische uitspraken over haar schoonfamilie die ze in het begin van haar relatie niet begreep en die omgekeerd niets van haar humor snapten. Ze praat over Italië waar ze graag woonde, maar waar ze niet langer dan twee jaar verbleef voordat haar echtgenoot door zijn werkgever naar Duitsland werd overgeplaatst. Ze heeft het over de wijk waarin ze woont. Op stand, precies zoals haar ketting mij al deed vermoeden.  

Morrigan kan over heel veel onderwerpen meepraten, maar niet over schoonfamilie, noch over de ervaring van wonen in deftige stadsbuurten of over het leven als een expat-vrouw. Dus stuur ik aan op muziek, waardoor je direct in contact raakt met je ziel en het goddelijke, maar dat laatste vertel ik haar er niet bij, omdat ik denk dat de parelketting met daarboven lichtblauwe ogen en lichtblond halflang haar met slag erin daar geen waarde aan hecht. Wel denk ik dat ze ook over muziek kan en wil praten. Ze blijkt inderdaad van muziek te houden en verschillende artiesten passeren de revu. En ik kan het niet nalaten Adam Ant te introduceren als mijn favoriete artiest. Prince Charming is nou eenmaal Morrigans bard voor het leven, een deel van mijn ziel, dat voelde ik al toen ik hem voor het eerste hoorde met Stand and Deliver.

En wat wil het toeval? Het gezicht van de parelketting klaarde op, het was alsof de hemel openging. ‘Adam Ant?!’roept ze enthousiast. ‘Die heb ik in Haarlem gezien!’. De herinnering laat haar stralen. ‘Die show op 9 december 2012?’vraag ik. ‘Ja,’ lacht zij. De parelketting en ik blijken al eerder samen in eenzelfde ruimte te hebben gestaan. We hebben een band.

Haar bijdehandte man is uitgepraat met de jarige en haakt in. ‘Ik was mee naar dat concert,’zegt hij. ‘Het was koud he, om daar buiten te wachten.’ Van kou kan ik mij niets herinneren. ‘Ik kende hem niet, maar ik vond het nog leuk ook,’ zegt hij met lichte verbazing in zijn stem en een ondeugende glinstering in zijn ogen die Morrigan een paar seconden eerder had ontdekt. Zijn vrouw zegt dat ze àlle muziek van Adam Ant in huis heeft. Hij zegt dat zij Adam vroeger zo mooi vond. Of ik dat ook vond? Zij kijkt op haar horloge. Hun dochter moet van vioolles worden gehaald. ‘Nee joh, die les duurt nog wel een half uur,’ zegt hij. Hij blijkt ook enthousiast over Adam Ant. Zij is onverbiddelijk. Haar Prince Charming gaat braaf met haar mee. Doet mij denken aan de ‘Boil in the bag man’. Zij zegt snel dat ze nog wel graag wil dat Adam Ant in Nederland komt optreden. Ik groet hen en ben heel blij met de korte, onverwachte wandeling die wij met z'n drieën op de magical way hebben gemaakt.