Hoera voor de peuters

Het waaide, nee  het stormde buiten, de afgelopen dagen. Morrigan werd soms gewoon voortgeduwd door de storm. Om het extra spectaculair te maken, spatte er ook regen uit de lucht. Dat leverde een mooi onstuimig beeld op.

Iedereen wordt drukker van harde wind. Automobilisten gedragen zich alsof ze door de wind worden voortgejaagd, voetgangers wapperen als blaadjes over de stoep en fietsers… nee, die waren er even niet. En als ik ze had gezien weet ik zeker dat ze strak voorover gebogen over hun sturen hadden gehangen, slingerend van, links naar rechts over het fietspad om vervolgens met het zweet op de rug en buiten adem op hun plaats van bestemming aan te komen.

De meeste gezichten van de voetgangers stonden ook op storm. De meeste voorhoofden, wat verder naar beneden gebogen dan anders, werden bedekt door beschermende capuchons. En toen kwam er een moeder voorbij.

Ze had een bruine, gewatteerde winterjas aan, om haar capuchon een randje van grijs nepbont en achter haar klonk alleen maar hoog gelach. Het hield niet op. Een broertje en een zusje liepen achter haar aan, ze waren een jaar of 3. Ze konden niet ophouden met lachen om het spel van de harde wind. Ze liepen naast elkaar te dwarrelen en hun hoge gelach klonk enthousiaster als ze weer een grote windvlaag voelden die hun leek op te tillen. Ze wapperden van links naar rechts en kwamen niet meer bij van het lachen. Wat zal de wind een lol hebben gehad. 

De peuters braken de woestheid van de storm met hun heldere lach, ze bleven vrolijk doorlopen ook en staken anderen aan met hun niet kapot te krijgen vrolijke bui. Hoera voor de peuters!