Decemberwind raast over het land. Ze gilt en giert erover. Af en toe laat ze een hagelbui vallen.
Morrigans buurvrouw hoest zich de longen uit haar lijf, alsof ze staat te
kokhalzen soms, zo erg. We gaan nu echt naar midwinter toe. Na tot nu toe een milde
herfst – 9 november was het zelfs nog terrassenweer – laat de natuur nu blijken
dat we toch echt in de donkere tijd zitten. Een tijd van ‘naar binnen’. Van
naar binnen gekeerd, van inkeer, van rust, overdenking. De buurvrouw blijft in
elk geval zoveel mogelijk binnen.
Morrigan moet er even op uit. De grote, digitale thermometer
op de muur van een winkelpand geeft 7 graden aan. Eigenlijk valt die temperatuur nog wel mee.
Maar de wind snijdt.
Een jongetje in dunne trainingsbroek en shirt – wel met
lange mouwen – en vestje, voetbalt op een pleintje. Aan de overkant loopt een
man met een dikke winterjas aan. Verschil moet er wezen. Maar dan...
In de winkelstraat ziet Morrigan iets wat met dit
weer buiten op straat echt niet valt te verwachten. Een ijsje! Een Cornetto-achtig ijsje! Echt
waar. Morrigan ziet eerst het ijsje voorbijkomen en daarna de mens. Verbazingwekkend, huiveringwekkend om een mens een ijsje te zien eten met dit weer.
Ze is een jaar of 48, draagt een donkerblauwe, gewatteerde winterjas. Sjaal om haar keel en ze heeft sluik, blond haar tot ongeveer schouderhoogte. Bij
haar gezicht is het haar in een pony geknipt. Als bij een jong meisje. Met ferme
pas loopt ze door de winkelstraat. En ze is uniek. Want:
Ze eet een ijsje
Een ijskoud ijsje
Terwijl een ijzige decemberwind
in hoge tonen naargeestig door de straten zingt.
Een ijskoud meisje,
met dat ijsje,
dat met blote handen
een hoorntje omvat
En met haar tanden
In dat ijsje bijt, de schat.
Is zij nou een heethoofd, of een ijskonijn? Het is in elk geval niet helemaal natuurlijk, een ijsje op straat eten terwijl er een hagelbui op komst is. Het is zoiets als hete chocolademelk drinken op
een tropische zomerdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten