Magical Way of Art: Hemelhuisjes

Wie zich bezighoudt met pure kunst, kunst die vanuit het hart ontstaat, is bezig met magie. Je werkt nauw samen met het universum dat je leidt. Woorden, beelden, bewegingen, akkoorden, melodieën, ritmen komen gewoon naar mensen toe. Wie zijn hart volgt is bezig met magie. Zo hoorde Redbone-drummer Pete de Poe (zie hier zijn verhaal op dit blog) de roep van de drums, Adam Ant de roep van de muziek (Adams verhaal) en performing. Masja Pakvis hoort de roep van de beeldende kunst en luistert daar goed naar.

Masja houdt zich al sinds haar jeugd bezig met kunst: schilderen, objecten  maken, fotografie.  Ze verhuisde in juni 2012 naar Cagnes sur Mer in Zuid-Frankrijk. Ze ging erheen als schilder/beeldend kunstenaar en kwam dankzij haar nieuwe omgeving weer terug op haar basis: tekenen, beweging en verbinden. Ze maakt er verschillende projecten, maar haar hemelhuisjes bleken een magisch project te vormen. 

De hemelhuisjes bleken meer symboliek te bevatten dan de kunstenares van tevoren had bedacht (foto: Masja Pakvis)

Masja maakte 21 huisjes zonder onderkant van eigen geschept papier. De huisjes hangen aan een draadje die weer aan een plafond of stellage worden bevestigd.  Aan elk zwevend huisje hangt een laddertje, maar dat komt nèt niet bij de voordeur van het huisje. Wie binnen zit, kijkt vanuit het huisje op de ladder en kan de klimmer zien. Een ander kan wel naar boven klimmen, maar komt nèt niet in het huisje. Het laddertje houdt vlak voor de voordeur op.  “Als ik naar het werk kijk, is het net of ik het overlijden van mijn vader voelde aankomen,’’ zegt Pakvis. Nadat Masja haar project had afgerond, zou haar vader niet lang meer leven. Hij overleed in de herfst. Iets wat ze niet had zien aankomen. Ze wist wel dat hij ziek was, maar had nooit verwacht dat het einde van zijn leven zo snel zou komen. “We zijn met haast naar ons ouderlijk huis gekomen toen we te horen kregen dat het niet goed ging,’’ zegt de kunstenares. “We hadden niet gedacht dat het allemaal zo snel zou gaan.’’

De hemelhuisjes hebben nu een diepere betekenis gekregen voor de kunstenares. “Ik kan wel zeggen dat ze me nu veel troost bieden. Ik heb er zelfs een bij mijn vader in de kist gelegd. Mijn moeder heeft er een bij zijn foto gehangen. Voor die tijd hing er al een bij de foto van mijn opa, de vader van mijn moeder.’’

Verbondenheid

Verbondenheid in alle mogelijke vormen. Dat is het thema dat Masja als een rode draad door haar werk weeft. Letterlijk en figuurlijk. In haar kunst verbindt ze verschillende materialen met elkaar. Daarbij verbindt zij de werken ook nog eens met elkaar. “Eigenlijk ben ik weer terug naar de draadjes, naar het verbinden. Op de kunstacademie in Den Haag, die ik in 1996 afrondde, begon ik met textiel. Draadjes dus, die de verbinding vormen tussen alles wat er is.’’

De kunstenares gelooft in de verbinding tussen hemel en aarde, dat alles in het universum met elkaar is verbonden. Hoewel verbondenheid het hoofdthema vormt voor haar kunst, is vergankelijkheid een andere bron van inspiratie die wel weer samenhangt met verbondenheid. “Vergankelijkheid is een onderwerp waar iedereen mee te maken krijgt. Je kunt het van verschillende kanten belichten. Ik woon in een vissersdorpje en daar zag ik op het strand van die oude, kleine, houten vissersbootjes liggen. Ze waren aan het vergaan. Ik vond ze heel mooi, want ze benadrukten de schoonheid van het ouder worden. Mensen worden natuurlijk ook ouder. In Zuid-Frankrijk zie je veel mensen die plastische chirurgie ondergaan om jong te blijven. Helpt plastische chirurgie? Het is wel een andere manier om naar vergankelijkheid te kijken. In beide gevallen draait het wel om vergankelijkheid.’’  

Ze besloot de vergankelijkheid van het bestaan ook te belichten in een project met vissersbootjes van papier. “Een bootje heeft zelfs geen bodem meer en verliest zijn vorm als vissersbootje, maar heeft nog wel de sfeer van een vissersbootje.’’

Vergankelijkheid. Verlies van vorm betekent nog geen verlies van ziel. (foto: Masja Pakvis)

Masja wil mensen graag laten meegenieten van haar rijkdom. “En die zit in de schoonheid van het hier op aarde mogen zijn. Daar wil ik graag iets voor terugdoen.’’