Who's playing with Full Moon?

Who is playing with Full Moon?
25 of November

She is standing on clouds

The Full Moon is her ball,
She is playing
her mysterious game
She looks relaxed, looks relaxed

Time of let go, or survive



Tonight's Moon, 
26 of November
on a beautiful sky

Moed en toewijding

Over moed en toewijding gesproken…

Net op tv gezien:

Een 18-jarig meisje uit Afghanistan dat 3 jaar in een azc in Teheran woont heeft als ambitie rapper te worden. Sterker, ze is al een rapper. Sonita’s rapteksten zijn en protest tegen het wereldwijde fenomeen kindbruiden. Zij trekt de aandacht van filmmaakster Rokhsareh Ghaem Maghami uit Teheran.

Drie jaar lang volgt Rokhsareh de Afghaanse Sonita Alizada. Sonita staat zelf op het punt te worden uitgehuwelijkt. Haar moeder vindt haar 9000 dollar waard. Bovendien, als haar dochter niet trouwt, is ook haar zoon kansloos op de huwelijksmarkt. De regisseur volgt de ontwikkelingen op de voet èn speelt zelf ook een rol in het proces. Haar documentaire geeft een levensveranderende draai aan het leven van Sonita. De film is te zien op het jaarlijkse documentairefestival Idfa.

Morrigan heeft een grote bewondering voor zowel de Iraanse regisseur als het Afghaanse meisje dat een toekomst voor zichzelf wil en haar stem durft te verheffen. Sonita blijkt overigens welkom in Amerika. Ze wil er graag gaan studeren. Amerika haalt een bright light naar het land toe.

Morrigan vindt het verhaal van Sonita een prachtig voorbeeld van een meisje dat een kans heeft gekregen en meer kansen gaat krijgen op haar magical way. En wat betreft de filmmaakster: die bewandelt al een heel aantal jaren de magical way. Ik kan niet anders dan deze twee vrouwen diep bewonderen.

Bloedmaan

De Volle Maan bouwt zich op. Steeds ronder wordt ze aan de hemel, de nacht wordt helder. Woensdag zal ze op haar volst zijn, Bloedmaan. De Maan van overleven.Het gaat nu niet om overleven van jong, teer leven, zoals aan het begin van de lente. Nu gaat het om het overleven van kwetsbaar, ouder leven. Wie deze Volle Maan overleeft, komt de winter door.

Morrigan herkent het knallende geluid dat van buitenaf komt niet.
Elke keer als ik me naar het raam begeef om te kijken wat zich buiten afspeelt, is er niets of niemand op straat. Leeg. Het geluid blijft zich traag maar gestaag herhalen. Knal, knal knal.

Nieuwsgierig open ik het raam en steek mijn hoofd de frisse najaarslucht in.
Er gebeurt... niets.
Ik wacht even. Nog niets.
Het hoofd van een buurvrouw, steekt naar buiten. 'Ah, zij is ook nieuwsgierig,' denk ik.

Haar hoofd verdwijnt, maar ik blijf nog even bij mijn geopende raam staan.
Tot mijn grote ontzetting zie ik een mannenhoofd onder een pet verschijnen.
Niet dat het mannenhoofd mij overstuur maakt, het gaat er meer om wat hij doet.
Vanaf drie hoog gooit hij om de haverklap lange, houten planken naar beneden. Door het raam, zo het voortuintje langs de straat in. De meeste komen op het gras terecht. Sommige vallen op de struiken.
Deze buren hebben besloten de vloer van hun huis niet te laten overleven.

A-sociaal 

Ik vraag me af of ik zal opmerken dat ik zijn opruimmethode nogal asociaal vind. In gedachte hoor ik het mezelf al zeggen: 'Beetje aso, vind je niet?' Ondertussen is de plankengooier alweer drie trage knallen verder.
Dan zie ik mijn autootje staan. En besluit, zoals sommige andere flatbewoners die het tafereel ongetwijfeld ook hebben aanschouwd, niets te zeggen.

Oh, wat erg. Waarom zeg ik er eigenlijk niets van?
Het enige dat ik weet van de bewoners van dit huis, is dàt ze zich van hun omgeving totaal niets aantrekken. Een kind van 3 dat regelmatig alleen thuis wordt gelaten. Datzelfde kind dat in de zomer eens om half twaalf 's avonds nog buiten liep. Een feest waarbij de muziek om half drie 's nachts nog door de hele straat was te horen. Gekrijs van de bewoonster tegen een man die bij haar thuis wilde komen. Een brief van de verhuurder waarin buren wordt gevraagd hun klachten over dit stel in te vullen en terug te sturen. Onberekenbaar spul.

Schuldgevoel

Morrigan kiest er uiteindelijk voor om er maar niets van te zeggen. Ten eerste ben ik ervan overtuigd dat een opmerking de wegwerpactie toch niet zal stoppen. Ten tweede zie ik het stelletje ervoor aan om als respons een vernieling op mijn vehicel uit te voeren. Morrigan wil toch dat haar auto de Bloedmaan wèl normaal overleeft. Onverantwoordelijke redenatie? Misschien wel. Maar ik vind het nog onverantwoorder om de confrontatie met deze mensen op te zoeken. Bij zware energie is het sowieso onverstandig om reacties bij prikkelbare mensen uit te lokken. En zij zijn met in elk geval meer dan twee personen. Morrigan is alleen. Maar schuldig voel ik me wel. Het is erg dat ik er gewoon niets van dúrf te zeggen.

De planken zijn inmiddels uit het tuintje gehaald en door midden geknakt. De buren proppen ze nu in de ondergrondse containers. Op hun manier proberen ze de boel toch netjes achter te laten. Ieder zijn eigen manier. 

Magical Way of meeting an old friend

It’s been more than 20 years since we’ve last met

And we've only spent one year together,

In class, as teenagers  at school,

One year we’d never forget

So much joy and laughter we’d known

Then our ways split, simple as that

So when we met in a digital way

Joy was big when we discovered we picked the right moment

To get in touch,

He ‘s not living in Europe since many years

But just right now, when I reached out for contact

He happened to be on his old land for a couple of days

He liked to make some time so that we could meet

And so we did, fun was complete

When we met in this magical way

Felt like time did not exist,

We talked as if we’ve met only yesterday

Now he’s back home again, in his new land, the US of A

Magical Way van 'Bouw'

Oog in Oog met droomproject

Hij was 13 toen hij in de jaren ‘80 omver werd geblazen door een artikel in een tijdschrift over het project  ‘Africar’. Africar is een indrukwekkende, unieke auto. Een soort mega-jeep met een afwijkende bouw, afwijkende breedte, eigenlijk geheel afwijkend van welke auto dan ook en werkelijk geschikt om over extreem ruig terrein, zoals de jungle, te rijden. De constructie bestond daarbij ook nog deels uit hout ‘en de auto had zes wielen,’ zegt mijn goede kennis 'Bouw' enthousiast. De bouwer is een ingenieur uit Engeland. Hij had er veel voor over gehad om het project uit te voeren, zo las hij als kind. Hij vergat het project nooit meer.

Mijn kennis vertelt erover bij een goed glas bier. ‘Deze zomer waren we op vakantie in Bordeaux,’ zegt hij. De omgeving was schitterend en hij en zijn vriendin hadden op een afgelegen plaats een logeeradres gevonden. Ze installeerden zich in hun vakantie-onderkomen en wandelden  naar buiten om het erf eens beter te bekijken.

Genietend van de omgeving zag hij plotseling een hele aparte auto staan. Hij keek nog eens goed en kon zijn ogen bijna niet geloven. ‘Echt waar, dat was hem,’ vertelt hij met schittering in zijn ogen. ‘Het was precies die auto uit dat tijdschrift waarover ik vroeger had gelezen.’ Dus zoals hij is, begon hij erover met de eigenaar. Vol enthousiasme vertelde hij de Britse eigenaar van het onderkomen  dat hij in de jaren '80 in een magazine had gelezen over dit bijzondere project. Dat het project een diepe indruk op hem had gemaakt en dat hij het ongelooflijk vond dat hij juist deze wagen op deze afgelegen plek in Frankrijk zag.

 ‘I am the project’

‘Dat was wat hij zei. Niet te geloven, toch?’, zegt hij.

Alsof het hele universum zich had ingespannen om die jongen van 13 uiteindelijk toch bij zijn droomproject te brengen. Het universum trekt zich van tijd niets aan, dus hij heeft wel bijna 30 jaar gewacht voordat hij de unieke auto in werkelijkheid kon zien. Maar hij licht er nog net zo van op als toen hij er voor het eerst over las. ‘En ik mocht ook nog een stuk meerijden,' voegt hij toe.'Ik heb gewoon in die auto gezeten!’

Hij was 42 toen hij in 2015 omver werd geblazen door de ontmoeting met het project Africar. Africar is altijd uniek gebleven. Ondanks het vernuftige systeem is hij nooit op de markt uitgebracht. Volgens mijn kennis stond de auto er niet ‘in de gloria’ bij, maar rijden kon hij nog. Mijn kennis was weer net zo blij en onder de indruk als toen hij die jongen van 13 was. En ik weet zeker dat hij telkens als hij over Africar praat, net zo oplicht als toen hij de wagen voor het eerst zag. Het project raakte zijn ziel. Het universum was dat niet vergeten.

Magical Way van W.

De oudste vriendin van Morrigan (W. en ik kennen elkaar dit jaar 36 jaar) is gecapituleerd. Ze heeft een leesbril. Deze onthulling doet zij vandaag.

In het Mexicaanse restaurant waar oer-vriendin W. en ik twee dagen geleden bijeen kwamen om het gedenkwaardige levensevenement te vieren, viel het op. Waar W. normaalgesproken al likkebaardend de kaart doornam, vormde zich nu een ernstige frons boven de menukaart. De kaart werd wat verder van het blikveld afgehouden. Vervolgens moest het vlammetje van de kaars ook wat extra hulp bieden. ‘Ik zie het niet zo goed,’ luidde het commentaar. Ah, dan had Morrigan zich niet vergist.

Pret

Oer-vriendin vertelde daarna over de dolle pret van haar tienerzoon tijdens de overhoringen voor school. W. plachtte de opgegeven lesstof tot zich te nemen met behulp van een loep en een zaklantaarn. Op die manier waren de letters uitstekend te lezen. Morrigan vermoedt dat dit tot zalige buikkrampen van het lachen heeft geleid bij haar zoon. Hoe lang dit feest heeft geduurd, vergat ik echter na te vragen. Daarvoor was ik teveel afgeleid door de beelden die door mijn hoofd flitsten bij de gedachte aan de warme moeder-zoon scene. Die moest zich toch herhaaldelijk hebben afgespeeld in het huis van mijn vriendin.

Wat haar er precies toe heeft gedreven zich toch over te geven aan de leesbril, weet ik (nog) niet. Was het misschien mijn aanmoediging vooral door te gaan met de loep en de lantaarn? Mijn eigen vader weigert al decennia een leesbril aan te schaffen. Dat vertelde ik haar nadat ik weer op adem was gekomen na haar loep- en- lantaarnbiecht. De ergste hoofdpijnen konden hem er niet van weerhouden niet naar de opticiën te gaan, zei ik haar. Zijn eigen moeder die hem erop wees dat dit wellicht toch een praktisch idee was, kon hem zelfs niet overtuigen. Nu, ruim 25 jaar na de goede raad van mijn grootmoeder, draagt mijn vader nog steeds geen bril. De loep werkt prima. Dus, zo hield ik haar voor, die oplossing van de loep en de lantaarn, daar is helemaal niets mis mee.

Misschien heeft dit beeld W. naar de opticiën gebracht? Of was het uiteindelijk de waanzinnige lach van haar zoon die wellicht in de nachtelijke uren in haar hoofd nagalmde die haar deed bezwijken? Derde mogelijkheid is dat haar puberdochter-met-mening zich heeft uitgesproken.

Zolderkamer

Hoe dan ook, Morrigan is blij dat oervriendin nu weer kan lezen zoals ze gewend was. Zonder ernstige frons om de tekst te ontcijferen (trouwens, zo’n frons zou alleen maar tot een diepe rimpel leiden). En dan hoop ik dat ze snel de volgende stap op haar magical way durft te zetten: namelijk de spiksplinternieuwe leesbril onbevreesd aan de buitenwereld tonen. Want nu draagt ze hem uitsluitend op haar geheime zolderkamer. Pure zonde van zo’n mooi hulpmiddel.

Magical Way of the Sky

Morrigan watched the sky. Or was the sky watching Morrigan?
Deze lucht doet mij denken aan de luchten zoals William Turner ze kon schilderen.
Mystiek, er zit veel in verborgen, het licht is fabuleus.
Er gebeurt zoveel in deze hemel van zondag 15 november, rond 17 uur.

Hooguit een kwartiertje later ziet diezelfde lucht er heel anders uit. Herfstkleuren hebben plaatsgemaakt voor pastel. Warm is koud geworden. Donker is licht.
Goden en Godinnen werken snel. Ze maken snel iets en vervangen het net zo gemakkelijk weer voor iets anders. Dat is the Magical Way of the Air

Morrigan is in shock (2)

140 doden. Dat aantal wordt deze ochtend genoemd in de berichtgeving over de terroristische aanslagen in Parijs. Bij de aanslagen zouden acht daders zijn betrokken. Volgens het nieuws zijn zij alle acht vannacht omgekomen. Zeven doordat zij zichzelf opbliezen. Een is gedood door de politie.

Het omkomen van deze daders maakt het verlies voor alle nabestaanden en dierbaren van de slachtoffers niet goed. En wat hebben de daders hier nou eigenlijk bij gewonnen. Meer angst. Meer depressie. En natuurlijk meer haat. Zelf zijn ze nu omgekomen en hoeven de gevolgen van hun daden niet meer mee te maken. Daar zitten alle slachtoffers mee opgescheept. En de rest van Europa.

Morrigan zou wel willen weten wat de daders hadden gedacht met hun acties te bereiken. Wat wilden ze nou? Maar in mijn hoofd klinkt een nuchtere stem: Dit waren mensen die niets in hun hoofd hadden. Behalve haat. Hier bestaan geen excuses voor. Ook geen achtergronden, omstandigheden en wat er al aan verzachtende omstandigheden kan worden verzonnen. Zoveel mensen ombrengen die een avondje uit waren. Zonder enig geweten, gewoon beredeneerd ook. Nee, dat is alleen maar in en in slecht. Terreur. Wie zich daarmee bezighoudt, is lichtjaren verwijderd van hoe een mens is bedoeld.

Ik denk in eerste instantie aan alle slachtoffers en hun familie. Wat heb ik met hen te doen.

Morrigan is in shock (1)

Morrigan is in shock. Parijs. Aanslagen.  Alweer. Zover van de magical way vandaan.

Drie schietpartijen, twee explosies en een gijzeling in Parijs. Dat is op het nieuws. Tenminste 35 doden, er wordt ook over honderden doden gesproken, omdat de gijzeling in de theaterzaal in een bloedbad zou zijn uitgelopen. En veel gewonden. Arme mensen die dachten een vrijdagavondje uit te zijn.

Deprimerend. Hoe hatelijkheid het wint van liefde. Uitgerekend in de stad van Licht, de stad van Liefde. Opnieuw chaos in Parijs. In heel Frankrijk is de noodtoestand afgekondigd. Weer een intens zwarte bladzijde in deze vreemde tijd waarin ontwrichting het centrale thema is.

In plaats van dat de gekte in Syrie en Irak wordt ingedamd, wordt het verder uitgebreid. Zoals een enge ziekte zich in een lichaam verspreidt en het opvreet. De bacteriën móeten wel worden uitgeroeid. Ook als je weet dat bij de arrestatie van de daders er elders weer nieuwe on-mensen opstaan om het stokje over te nemen. Toch is het nodig om net als bij een agressieve ziekte te blijven bestrijden. En ervan uitgaan dat het lichaam geneest.

De daders die in Parijs bloedbaden hebben aangericht worden hopelijk snel opgepakt. Twee zouden inmiddels zijn neergeschoten. 

Magical Way van Erica

Morrigan voelde een drang om vandaag een heideplantje te kopen. Dus naar het tuincentrum. Staat daar een prachtig heideplantje dat door mij gevonden wilde worden. Ik vind haar en ze wilde graag mee. En hoe heet het plantje volgens de sticker? Erica gracilis. Toeval?

Als je de draad nu eventjes kwijt bent, lees dan nog even een paar stukjes terug, 'Magical Way en de Heksen van Bruegel', onder het kopje 'Erika op de Magical Way'.

Magical Way of Connection

Whether you like it
Or not
We are all connected

Magical Way en de Heksen van Bruegel (2)

De expositie 'de Heksen van Bruegel' in het Utrechtse Catharijne Convent leerde mij dat deze Pieter Bruegel (ja, vader van die andere beroemde kunstschilder Brueghel, maar dan met de h ertussen zoals op een straatnaambordje in de Haagsche Schilderswijk staat vermeld) dé grondlegger is van het logo van de heks.

Volgens de informatie bij de expositie die ik aandachtig heb gelezen, was het Bruegel die het huidige beeld van de heks creeërde. Voordien werden heksen gewoon 1. Verdacht 2. Gewogen
3. Te licht bevonden 4. Veroordeeld 5. Gedood. 

De bedoeling van de heren rechters van weleer was aan te tonen dat de vrouw in kwestie een heks was. Dus na te zijn gewogen en te licht bevonden, werd zij vastgebonden in het water gegooid. Als ze een heks was zou ze blijven drijven. Maar ja, dat is nooit gebeurd.

De heksen werden echter niet herkend aan een zwarte kat, een grote pot waarin ze roerde bij een brandend haardvuur waar vandaan andere heksen gezellig op bezemstelen aan hun vliegroutes begonnen. Dit logo van de heks werd gecreeërd door Bruegel. Morrigan verdenkt Bruegel van een gezonde dosis sarcasme en ongeloof in heksen. Vele andere schilders en later filmmakers gebruikten precies deze symbolen om de heks gestalte te geven. In latere jaren werd het angstaanjagende hetransformeerd tot een vrolijk heksbeeld. Maar nog steeds mèt de kookpot, rondvluchten op een bezemsteel en de zwarte kat.

Heksenvervolging

In de tentoonstelling worden vele 'heksenwerken' van andere schilders dan Bruegel getoond. De expositie geeft een helder beeld van de geschiedenis van de heksenvervolging in Europa en in Nederland. 

Mijn conclusie luidt (hoewel de laatste heksenvervolging plaats had in het 18^e eeuwse Polen):  Er is in wezen niet veel veranderd. Heksenvervolging is gebaseerd op een bijzonder vrouwonvriendelijke denkbeeld, durf ik toch wel te stellen. En alle emanciaptie golven ten spijt, dààr is nog weinig echt aan veranderd.

‘Hè?! Hoe kan je dat nou zeggen?!?!’ Denk daar maar eens diep over na. 

Aanknopingspunten vanuit de tentoonstelling:

1. Vrouwen werden de zondebok van klimaatverandering (kleine ijstijd brak aan, oogsten mislukten en het was zoals een ijstijd wil, erg koud). In een tijd van tegenspoed heeft een samenleving een zondebok nodig

2. Vrouwen waren  verleidsters en zetten mannen aan tot overspel. Ook nu wijst het kompas altijd naar het Noorden

 3. Zelf waren vrouwen ook te zwak om ‘verleidingen’ te weerstaan. Seks werd geassocieerd met de duivel, de heks was van de duvel bezeten, dus zie daar

4. Heksen werden meest afgebeeld als lelijke, oude vrouwen. Kijk naar de kansen in de samenleving van oudere vrouwen nu.  

This is man's world

Naar mijn smaak zijn er teveel voorbeelden van vrouwonvriendelijke denkbeelden van vandaag. Ik ga ze niet eens noemen, maar let maar eens goed op. Waar mannen applaus voor krijgen, worden vrouwen op afgerekend, veroordeeld of aan de kant gezet. Mannen krijgen nog altijd meer betaald voor hetzelfde werk dat vrouwen doen. Voorbeelden te over, je zult er nog van schrikken. 

Morrigan vindt niet dat alle vrouwen maar als mannen moeten worden gezien ( het is prachtig om vrouw te zijn). Wel vind ik dat iedereen gelijk moet worden behandeld. Voor mannen is dat natuurlijk de trigger. Wat je als mens hebt verworven, is moeilijk om later te delen. 

Maar zolang mannen het werkelijk voor het zeggen hebben  - en de (vrouw) onvriendelijke James Brown onderkende dit met 'This is a man's world' - , zal die gelijke behandeling nog wel op zich laten wachten. En kunnen we de Heksen van Bruegel gemakkelijk herkennen in de dag van vandaag.

Magical Way en de Heksen van Bruegel (1)

Morrigan kende het werk van kunstschilder Pieter Bruegel van het pannenkoekenhuis waar ik in mijn jeugd kwam. Papá was dól op het pannenkoekenhuis. Het lag vlakbij een dennenbos. Na een boswandeling wilde hij ons wel eens meenemen naar dit pannenkoekenhuis.

Boerenbruiloft van Pieter Bruegel

Het liefst bestelde ik appelpannenkoeken (blijkbaar was herinnering aan Appel-eiland Avalon al daar). Een van de mooie dingen in het simpele pannenkoekenhuis vond ik de placemat. Daarop was het werk ‘De Boerenbruiloft’ van de Brabantse Bruegel geprint. 

Natuurlijk had ik geen notie van Bruegel. Maar de afbeelding op de placemat vond ik fascinerend. Hij bleef op mijn netvlies gebrand. Donkere tinten, vreemde figuren die een soort van brancards met eten droegen. In een schuur die zo in een boerderij van het dorp van het pannenkoekenhuis had kunnen staan. Het voelde als dichtbij. Zelfs de middeleeuwen voelden als dichtbij. Fascinerend vond ik het als 9-jarige. Na de uitstapjes naar  het pannenkoekenhuis heb ik in mijn leven nooit meer iets gezien van de 16^e-eeuwse kunstschilder. 

Tot op de dag van vandaag. 

Een van de deelneemsters aan Morrigans Magical Way-cirkels wees mij op de tentoonstelling ‘De Heksen van Bruegel’. Die is te zien in het Catharijne Convent in Utrecht. Het gaat om een overzicht van het beeld dat wordt geschilderd van heksen. Vandaag voelde ik een ongekende drang erheen te gaan. En ik moet zeggen: ik vind Bruegel waanzinnig! Wat bewonderenswaardig wat die man uit zijn penseel toverde. En hij blijkt de grondlegger te zijn van het beeld van de heks zoals wij dat vandaag de dag nog kennen. Nooit geweten. U wel?

Erika op de Magical Way

Koeienstal met Heksen van Roelant Savery, te zien in het Catharijne Convent in Utrecht

Terwijl ik naar het schilderij ‘Koeienstal met heksen’ van Roelant Savery kijk, doet zich een ontmoeting op de magical way voor. Een vrouw met kort grijs haar, bril en pretogen zit naast mij. We lachen om twee bezoekers die pal voor het werk gaan staan waar wij naar kijken. Ons gesprek gaat over heksen. Natuurlijk. ‘Erika,’ stelt zij zich voor. Erika blijkt ook een natuurliefhebster en houdt net als Morrigan niet van hiërarchie in een heilige cirkel. Ik vertel haar dat ik wel eens heilige cirkels organiseer die als groep worden neerzet. ‘Hier in Utrecht? Vraagt ze. ‘Nee, in Den Haag,’ antwoord ik. Erika huivert. ‘Daar krijg ik kippevel van.’

Een vraagteken zweeft boven mijn hoofd. Erika blijkt regelmatig mail te ontvangen van iemand uit Den Haag die cirkels op het strand zet, verklaart zij haar kippevel. ‘Ben de naam kwijt, Het begint met een M.’ Daar krijgt Morrigan een shock van. Maar ik weet dat de mail niet van mij afkomstig is. Frappant is het wel. We praten verder, heel gemakkelijk. Alsof we elkaar al jaren kennen. ‘We komen elkaar nog wel tegen,’ zegt Erika als ze naar haar vriendin loopt met wie ze de expositie bezoekt.   

De Wijze Kater

Nadat ik de indrukwekkende expositie heb bekeken, breng ik een bezoek aan een boekhandel in Utrecht. ‘De wijze kater’ heet deze en is, gemakkelijk gezegd, gericht op het geestelijke en spirituele leven. Terwijl ik er aandachtig de titels bestudeer en boeken opensla voor een inhoudcheck, hoor ik ineens een stem die ik net heb leren kennen. ‘We komen elkaar nog wel tegen’, werd snel concreet. Erika! We lachen. Met dezelfde zin als in het Catharijne Convent nemen wij wederom afscheid. Ik ben benieuwd wanneer ik de vrouw uit Haarlem weer tref. Dàt we elkaar gaan weerzien lijdt geen twijfel.

Natuurlijke hygiëne

Geen mens hoeft te douchen.

Morrigan wist dat een paard zich doucht als hij in het zand rolt.
Dat legde een buitenmens pur sang eens uit.
Ineens begreep ik ook waarom de paarden èn pony's die ik borstelde direct in het zand gingen rollen zodra ik ze weer in de wei liet na de grondige poetsbeurt. Ik had ze ontdaan van alle vuiligheid, vond ik. De edele viervoeters dachten daar duidelijk anders over. Het werkelijke douchen begon voor hen pas ná mijn boenbeurt. Dit probeerden ze mij keer op keer weer duidelijk te maken. Maar ik snapte er niets van. Ik dacht dat het rollen na mijn harde werken pure paardenhumor was. Een echte misvatting dus.

David Whitlock

Eigenlijk zouden wij na een douchebeurt met water en zeep ook beter in het zand kunnen rollen. Beter nog: ga helemaal niet meer met zeep onder een lauwwarme douchestraal staan.
Voor wie het artikel nog niet had gelezen:

http://www.dailymail.co.uk/news/article-2646748/Hogwash-Yes-Meet-man-showered-12-years-instead-sprays-bacteria-hes-collected-pigsty-cowshed-chicken-coop-clean.html

Dit is echt leven volgens Moeder Natuur.

En ritueel baden voor een ceremonie?
Dan zou je je kruiden in het zand moeten leggen en er doorheen rollen.

Ik vind het heel mooi dat douchen overbodig is. Als ik ooit in het wild ga leven, dan kweek ik vanzelf de juiste bacterieën op mijn huid, zoals ik ze vast in vorige levens heb gehad.

Voorlopig blijf ik toch maar hechten aan deze tijd en gewoonten. Dat wil zeggen mèt water en met welriekende zeep/schuim/olie. Ben er blijkbaar aan gehecht.

Water, Lucht en vergeten eten

Vroeger leerde ik een lied op school:

'Duizend kilo bladeren op een hoop'

'Herfst, herfst, wat heb je te koop?
Duizend kilo bladeren op een hoop.
Zakken vol met wind,
ja mijn kind,
ik weet niet of jij dat a-a- aardig vindt.'








Het spookt door mijn hoofd als ik de 5 kilometer vanuit de stad naar huis fiets èn de regen maar aanhoudt èn de wind uit alle macht probeert mij tegen te houden. Water staat voor Emotie en die voel ik na enige tijd inderdaad opkomen. Automobilisten rijden zo dicht mogelijk langs de stoep waardoor je als geplaagde fietser óf moet stoppen voor de pasja's in hun warme wagens, óf het trottoir maar op moet om vooruit te komen. Lucht geeft je intellect en die behoedt mij voor impulsieve actie.

Na een tijdje door de nattigheid te hebben gefietst, voelt het alsof ik met kleren onder de douche sta. Dichtbij huis komt er minder hemelwater naar beneden (uiteraard) en blaast de krachtige kustwind mij zo goed en zo kwaad als het kan, droog. Dankjewel mijn vriend de Wind. De poging is goed, maar niet helemaal gelukt. Mijn doorweekte sjaal ligt op de kachel te drogen, mij drijfnatte jas moet aan de kapstok weer zichzelf worden.

En toen was ik vergeten dat ik nog warm eten moest halen...

Nieuwe Maan

Morgen is het nieuwe maan, ofwel donkere maan.
Tijd van soepele energie, die je een zetje in de juiste richting op je magical way geeft.

Wie met prangende vragen zit, kan morgen helderheid krijgen.

Advies: stel je open voor de intense (want Samhain) nieuwe maan-energie van morgen en wees alert.
De kans bestaat dat je zomaar op je magical way vooruit wordt geblazen.

Samhain-bloemen nog steeds mooi

Na een volle week zijn de bloemen voor Samhain nog steeds mooi.

Morrigan viert alle Keltische feesten in het jaarwiel. Als ik ze binnen en in een groep vier, leggen we als groep samen een buitencirkel van bloemen. Ik vraag de deelnemers bloemen van het seizoen mee te nemen.
Het is leuk als iedereen zich daaraan houdt, maar wie een andere impuls heeft, ik houd ze niet tegen.

Na afloop van de ceremonie krijgt ieder een deel van de bloemenpracht mee.
Morrigan koos zeven steeltjes en is blij dat de bloemen er nog steeds staan.

Thank the Godess for the flowers

Evening in Samhaintime

Yesterday-evening:

Sky as dark as batskin
Wind blows fallen leaves in a whirl
Rain is sweeping evening streets
Lonely and forgotten
I am walking down the pavement
Where I am the only girl

Lights are shining in warm houses
Comforting families and friends
Morrigan is checking town
Watching men in pubs who're seeking
company to talk to, people who'll comprehend
Their stories 'bout whatever

I am going home
And light my candles,
burn my dear incense-sticks
My house is full of spirit
Spirit of Samhain
Calling me inwards, deep in  my soul
And give me delightful winterspiced beer

Untill Yule I'll be inside most
After solsticetime I'll pop up
like in that story of the bottle and the ghost

In your eyes the Milky Way

Thank the Godess for my Anam Cara

He is the Universe to me
In his eyes the Milky Way
The whole earth in his body
His soul is one big Sun
shining 
His heart is full of fire

I 've known him from forever
I could feel it, he did, too
He recognized me at once

When I'm not feeling that magical
as I normally do
He'll always lift me up
And takes me dancing
Dances the cosmic dance
Of kindness and of love

Our spirits dance in magical way
Like only Anam Cara does

Mitch

De Rijksrecherche concludeert dat Mitch Henriquez door politiegeweld om het leven is gekomen. Dat bracht het Journaal vanavond. Morrigan was in juni overstuur door het politiegeweld. Want van de politie verwacht ik bescherming. Geen buitensporig geweld.

Mitch kwam uit Aruba en was in juni op vakantie in Den Haag. Een gezellig uitje naar het muziekfestival Parkpop in het Haagse Zuiderpark liep voor hem fataal af. Oorzaak: een nekklem (een soort wurggreep) door de politie.

De nekklem mag kort worden toegepast, zo werd in het nieuwsitem uitgelegd. Zit een mens te lang in een dergelijke greep, dan stikt hij. Als agenten een nekklem toepassen, moeten collega's opletten om verstikking te voorkomen. De agenten die moesten controleren of de actie juist werd toegepast, grepen echter niet in toen Mitch begon te spartelen. Spartelen is een natuurlijke reactie als je wordt verstikt. Het signaal waarop de agenten hadden moeten aanslaan en hun collega's moesten laten stoppen, werd uitgelegd als tegenstand. In plaats van Mitch te helpen, doken de andere agenten samen met de twee die al op hem zaten, ook op Mitch die bezig was met zijn doodstrijd.

Het openbaar ministerie bekijkt nog of de betrokken agenten, de verslaggever had het over vijf, voor doodslag of moord worden vervolgd. Het Journaal baseert zich op een rapport van de Rijksrecherche.

Nu wordt ook overwogen de nekklem helemaal niet meer toe te passen.
Met agenten die hun verantwoordelijkheid niet kennen èn geen grenzen herkennen van wat een mens hebben kan, is dat geen gek idee.

Morrigan schreef eerder dit over Mitch Henriquez.
http://magical-way.blogspot.nl/2015/06/aanfluiting-met-fatale-gevolgen.html

Aardse ergernis

Even een aardse ergernis. 
De economie trekt weer aan, wordt regelmatig in het nieuws geroepen. Morrigan vraagt zich af bij wie dan. Waar zitten dan al die mensen met wie het zoveel beter zou gaan? 

Hij had een garage, goedlopende garage, maar in 2008 ging het niet meer zoals voorheen. De verkopen zaten op een glijbaan en kwamen daar niet meer van af. Hij doekte de zaak op, maar wist vol goede moed een nieuw bedrijf op te zetten. Een mooie zaak, de vriendelijke vijftiger beschrijft hem deze ochtend aan mij. Moderne showroom, goed uitgeruste werkplaats. De zaken in de nieuwe garage gingen goed, zegt hij. 'En toen brak de crisis uit.' Zijn zaak veranderde van blijdschap in een molensteen om zijn nek. Drie jaar geleden werd het faillissement uitgesproken. Ook zijn persoonlijk failliet.'Dat eerste faillissement was niet eens het ergst. Het ging er juist om dat het voor de tweede keer mis ging. Ik dacht echt dat het goed zou gaan en dat was ook zo. Je begint vol goede hoop en dan gaat het niet meer.' Nu zit hij in een schuldhulpverleningstraject. De verwachting is dat hij daar in 2017 vanaf is. Nee, voor hem trekt de economie voorlopig werkelijk niet aan.

Een dertiger met eigen transportbedrijf. 'Ik had er op een eerder moment mee moeten stoppen,' zegt hij achteraf. Ook zijn zaak ging over de kop. En in de twee jaar die daarop volgden, werd hij ondanks honderden sollicitaties nergens aangenomen.

Een twintiger die na school sowieso niet aan de bak kwam en nu een aantal jaren zijn magere kostje net aan bij elkaar schrijft.

Een man van achter in de 40 die zijn eigen HR-bureau had. Failliet. De laatste drie jaar zoekt hij naar werk, maar ontvangt afwijzing op afwijzing. Morrigan kan zo nog wel een tijdje doorgaan, over welwillende mensen die jaren aan de kant staan.  Ouderen, zieken, gehandicapten. Trekt voor hen de economie aan?

Verantwoordelijkheid

Tsja, iedereen zijn eigen verantwoordelijkheid. Maar de meeste ondernemingen van nu zijn niet meer te betrappen op maatschappelijke verantwoordelijkheid. Het gezegde 'Ieder voor zich en God voor allen' is niet alleen van vroeger. Alhoewel God er vandaag de dag buiten wordt gelaten.

Afstand 

Geen werkgever die graag werklozen aanneemt. Hoe langer je zonder baan zit, hoe groter 'de afstand tot de arbeidsmarkt'. Alsof het de schuld van de werkzoekende zelf is dat hij wordt afgewezen. Toch wijst de beschuldigende vinger naar jou. Mensen die vanuit een baan solliciteren krijgen eerder een nieuwe werkplek dan personen zonder baan. Want ja, de afstand tot de arbeidsmarkt van de solliciterende werknemer is kleiner. Zo wordt afstand gecreeërd en in stand gehouden.

Wanhoop

Uiteindelijk zal langdurige werkloosheid wanhopig maken. Die wanhoop leidt ertoe dat diegene voor een habbekrats al dan niet tijdelijk aan de slag gaat. Daar was het 'de economie' precies om te doen. Degene met het meeste geld houden zo meer over: zij hoeven minder loon te betalen. En ja, dat mensen voor het absolute minimum werken, daar kiezen ze toch zelf voor? Dat is lekker gemakkelijk geredeneerd vanuit het op maat gesneden (mantel-)pak. De mantelpakjes zijn dezelfden die zelfverzekerd roepen dat je je met pakweg 1000 euro per maand best kunt redden. Moet je gewoon economisch leven.

Donker

Het is een sport om rond te komen van heel erg weinig. Maar in de Westerse maatschappij die gebouwd is rond geld, is het geen sport om lang te beoefenen. Na drie maanden is het alsof je levend bent begraven.
Niet iedereen zal voor een habbekrats aan de slag gaan. Let maar op wat al die mensen voor wie de economie niet aantrekt voor oplossingen bedenken. Wie jaren achtereen 'Nee, Nee, Nee,' hoort, zoekt zijn eigen uitweg. En niet iedereen bevindt zich dan nog op de magical way.
Ja, de berichten van de aantrekkende economie wekken inderdaad de gruwelijke ergernis van Morrigan op. Gewoon, omdat ze voor teveel mensen niet kloppen.

Magical Way of Autumn

These are the days of falling leaves, leaving branches of  trees on a magical way

Withdrawing Sun, drawing out night

Autumn colours orange, brown, red and yellow, now still bright

They’ll soften, become vague, vaguer every day  and at the end they’ll fade away

Last harvest has been, open the hunt, the hunt, deer hunt, dear hunt,

run dear, on your magical way, run deer, on your magical way ‘but we need to survive’, ‘We need to survive’, take your knife to survive, Godess will decide about life, cold and dark time of the year, seek for the light, that will help you survive, Gloria Gaynor knew how to, be you, be yourself, know yourself first how can you be yourself if you don’t have a clue who you are, you are a little house of clay remember, Earth, Earth, this time is Time of Earth, Earth who gave birth to you and all the life, the life that likes to survive, even in these days of Falling Leaves, the leaves are falling, who is calling, who is calling on the magical way? Listen, listen very carefully, whether you’re in Avalon or in the land of Hilly Billy, or even in the flat flat lands of Pays Bas, listen to the whisper, the whisper in the air, deep within you, in the universe, in this dark time of year, go inward, go inward, these are the days of Falling Leaves, leave behind what you don’t need, burn it and burn it well and the firing light will give you new sight in these short days and long long nights

Thank the Universe

Elke dag is magisch, je moet het alleen even willen zien.

Morrigan had vandaag aan het einde van de ochtend een afspraak. En ik ben van het type dat haar afspraken nakomt. Anders hoef je geen afspraken te maken, is mijn simpele redenatie. Maar wat gebeurt er vanmorgen?

De zon schijnt heerlijk. Ik heb nog wat dingetjes uit te werken en ben daar braaf mee bezig. Geconcentreerd.  Het gaat goed, ik ga op in mijn werkjes van de maandagochtend. Als ik het laatste heb afgerond, gaat daar de telefoon.

“Hallo,’’ zeg ik. Vrij normaal, niets aan de hand.

“Hallo, we hadden een afspraak…’’ klinkt het.

Hè, wat? Ik kijk op de klok. 

“Oh neeeee, is het al zó laat?’’ roep ik verwilderd uit. Ik schaam mij rot. Door mijn concentratie was de hele afspraak compleet vervaagd in mijn hoofd. Niet vergeten. Hij was uit mijn hoofd verdwenen. Gewoon weg. Hoe akelig kan een mens zich voelen. 

Dit gebeurt mij nooit. Dat klinkt afgezaagd. Maar het is wel waar.

“Gelukkig!’’ reageert de andere kant.

Hè, wat? “Ik was al bang dat je er zou zijn, maar ik ben nog thuis. Ik vertrek over een kwartiertje. Ik zie je later.’’

Thank you, Universe, for synchronicity.