De economie trekt weer aan, wordt regelmatig in het nieuws geroepen. Morrigan vraagt zich af bij wie dan. Waar zitten dan al die mensen met wie het zoveel beter zou gaan?
Hij had een garage, goedlopende garage, maar in 2008 ging het niet meer zoals voorheen. De verkopen zaten op een glijbaan en kwamen daar niet meer van af. Hij doekte de zaak op, maar wist vol goede moed een nieuw bedrijf op te zetten. Een mooie zaak, de vriendelijke vijftiger beschrijft hem deze ochtend aan mij. Moderne showroom, goed uitgeruste werkplaats. De zaken in de nieuwe garage gingen goed, zegt hij. 'En toen brak de crisis uit.' Zijn zaak veranderde van blijdschap in een molensteen om zijn nek. Drie jaar geleden werd het faillissement uitgesproken. Ook zijn persoonlijk failliet.'Dat eerste faillissement was niet eens het ergst. Het ging er juist om dat het voor de tweede keer mis ging. Ik dacht echt dat het goed zou gaan en dat was ook zo. Je begint vol goede hoop en dan gaat het niet meer.' Nu zit hij in een schuldhulpverleningstraject. De verwachting is dat hij daar in 2017 vanaf is. Nee, voor hem trekt de economie voorlopig werkelijk niet aan.
Een dertiger met eigen transportbedrijf. 'Ik had er op een eerder moment mee moeten stoppen,' zegt hij achteraf. Ook zijn zaak ging over de kop. En in de twee jaar die daarop volgden, werd hij ondanks honderden sollicitaties nergens aangenomen.
Een twintiger die na school sowieso niet aan de bak kwam en nu een aantal jaren zijn magere kostje net aan bij elkaar schrijft.
Een man van achter in de 40 die zijn eigen HR-bureau had. Failliet. De laatste drie jaar zoekt hij naar werk, maar ontvangt afwijzing op afwijzing. Morrigan kan zo nog wel een tijdje doorgaan, over welwillende mensen die jaren aan de kant staan. Ouderen, zieken, gehandicapten. Trekt voor hen de economie aan?
Verantwoordelijkheid
Tsja, iedereen zijn eigen verantwoordelijkheid. Maar de meeste ondernemingen van nu zijn niet meer te betrappen op maatschappelijke verantwoordelijkheid. Het gezegde 'Ieder voor zich en God voor allen' is niet alleen van vroeger. Alhoewel God er vandaag de dag buiten wordt gelaten.Afstand
Geen werkgever die graag werklozen aanneemt. Hoe langer je zonder baan zit, hoe groter 'de afstand tot de arbeidsmarkt'. Alsof het de schuld van de werkzoekende zelf is dat hij wordt afgewezen. Toch wijst de beschuldigende vinger naar jou. Mensen die vanuit een baan solliciteren krijgen eerder een nieuwe werkplek dan personen zonder baan. Want ja, de afstand tot de arbeidsmarkt van de solliciterende werknemer is kleiner. Zo wordt afstand gecreeërd en in stand gehouden.Wanhoop
Uiteindelijk zal langdurige werkloosheid wanhopig maken. Die wanhoop leidt ertoe dat diegene voor een habbekrats al dan niet tijdelijk aan de slag gaat. Daar was het 'de economie' precies om te doen. Degene met het meeste geld houden zo meer over: zij hoeven minder loon te betalen. En ja, dat mensen voor het absolute minimum werken, daar kiezen ze toch zelf voor? Dat is lekker gemakkelijk geredeneerd vanuit het op maat gesneden (mantel-)pak. De mantelpakjes zijn dezelfden die zelfverzekerd roepen dat je je met pakweg 1000 euro per maand best kunt redden. Moet je gewoon economisch leven.Donker
Het is een sport om rond te komen van heel erg weinig. Maar in de Westerse maatschappij die gebouwd is rond geld, is het geen sport om lang te beoefenen. Na drie maanden is het alsof je levend bent begraven.Niet iedereen zal voor een habbekrats aan de slag gaan. Let maar op wat al die mensen voor wie de economie niet aantrekt voor oplossingen bedenken. Wie jaren achtereen 'Nee, Nee, Nee,' hoort, zoekt zijn eigen uitweg. En niet iedereen bevindt zich dan nog op de magical way.
Ja, de berichten van de aantrekkende economie wekken inderdaad de gruwelijke ergernis van Morrigan op. Gewoon, omdat ze voor teveel mensen niet kloppen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten