Magical Way van W.

De oudste vriendin van Morrigan (W. en ik kennen elkaar dit jaar 36 jaar) is gecapituleerd. Ze heeft een leesbril. Deze onthulling doet zij vandaag.

In het Mexicaanse restaurant waar oer-vriendin W. en ik twee dagen geleden bijeen kwamen om het gedenkwaardige levensevenement te vieren, viel het op. Waar W. normaalgesproken al likkebaardend de kaart doornam, vormde zich nu een ernstige frons boven de menukaart. De kaart werd wat verder van het blikveld afgehouden. Vervolgens moest het vlammetje van de kaars ook wat extra hulp bieden. ‘Ik zie het niet zo goed,’ luidde het commentaar. Ah, dan had Morrigan zich niet vergist.

Pret

Oer-vriendin vertelde daarna over de dolle pret van haar tienerzoon tijdens de overhoringen voor school. W. plachtte de opgegeven lesstof tot zich te nemen met behulp van een loep en een zaklantaarn. Op die manier waren de letters uitstekend te lezen. Morrigan vermoedt dat dit tot zalige buikkrampen van het lachen heeft geleid bij haar zoon. Hoe lang dit feest heeft geduurd, vergat ik echter na te vragen. Daarvoor was ik teveel afgeleid door de beelden die door mijn hoofd flitsten bij de gedachte aan de warme moeder-zoon scene. Die moest zich toch herhaaldelijk hebben afgespeeld in het huis van mijn vriendin.

Wat haar er precies toe heeft gedreven zich toch over te geven aan de leesbril, weet ik (nog) niet. Was het misschien mijn aanmoediging vooral door te gaan met de loep en de lantaarn? Mijn eigen vader weigert al decennia een leesbril aan te schaffen. Dat vertelde ik haar nadat ik weer op adem was gekomen na haar loep- en- lantaarnbiecht. De ergste hoofdpijnen konden hem er niet van weerhouden niet naar de opticiën te gaan, zei ik haar. Zijn eigen moeder die hem erop wees dat dit wellicht toch een praktisch idee was, kon hem zelfs niet overtuigen. Nu, ruim 25 jaar na de goede raad van mijn grootmoeder, draagt mijn vader nog steeds geen bril. De loep werkt prima. Dus, zo hield ik haar voor, die oplossing van de loep en de lantaarn, daar is helemaal niets mis mee.

Misschien heeft dit beeld W. naar de opticiën gebracht? Of was het uiteindelijk de waanzinnige lach van haar zoon die wellicht in de nachtelijke uren in haar hoofd nagalmde die haar deed bezwijken? Derde mogelijkheid is dat haar puberdochter-met-mening zich heeft uitgesproken.

Zolderkamer

Hoe dan ook, Morrigan is blij dat oervriendin nu weer kan lezen zoals ze gewend was. Zonder ernstige frons om de tekst te ontcijferen (trouwens, zo’n frons zou alleen maar tot een diepe rimpel leiden). En dan hoop ik dat ze snel de volgende stap op haar magical way durft te zetten: namelijk de spiksplinternieuwe leesbril onbevreesd aan de buitenwereld tonen. Want nu draagt ze hem uitsluitend op haar geheime zolderkamer. Pure zonde van zo’n mooi hulpmiddel.