Elke dag is magisch, je moet het alleen even willen zien.
Morrigan had vandaag aan het einde van de ochtend een
afspraak. En ik ben van het type dat haar afspraken nakomt. Anders hoef je geen afspraken te maken, is
mijn simpele redenatie. Maar wat gebeurt er vanmorgen?
De zon schijnt heerlijk. Ik heb nog wat dingetjes uit te
werken en ben daar braaf mee bezig. Geconcentreerd. Het gaat goed, ik ga op in mijn werkjes van de
maandagochtend. Als ik het laatste heb afgerond, gaat daar de telefoon.
“Hallo,’’ zeg ik. Vrij normaal, niets aan de hand.
“Hallo, we hadden een afspraak…’’ klinkt het.
Hè, wat? Ik kijk op de klok.
“Oh neeeee, is het al zó
laat?’’ roep ik verwilderd uit. Ik schaam mij rot. Door mijn concentratie
was de hele afspraak compleet vervaagd in mijn hoofd. Niet vergeten. Hij was uit mijn hoofd
verdwenen. Gewoon weg. Hoe akelig kan een mens zich voelen.
Dit gebeurt mij
nooit. Dat klinkt afgezaagd. Maar het is wel waar.
“Gelukkig!’’ reageert de andere kant.
Hè, wat? “Ik was al bang dat je er zou zijn, maar ik ben nog
thuis. Ik vertrek over een kwartiertje. Ik zie je later.’’
Thank you, Universe, for synchronicity.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten