Moed en toewijding

Over moed en toewijding gesproken…

Net op tv gezien:

Een 18-jarig meisje uit Afghanistan dat 3 jaar in een azc in Teheran woont heeft als ambitie rapper te worden. Sterker, ze is al een rapper. Sonita’s rapteksten zijn en protest tegen het wereldwijde fenomeen kindbruiden. Zij trekt de aandacht van filmmaakster Rokhsareh Ghaem Maghami uit Teheran.

Drie jaar lang volgt Rokhsareh de Afghaanse Sonita Alizada. Sonita staat zelf op het punt te worden uitgehuwelijkt. Haar moeder vindt haar 9000 dollar waard. Bovendien, als haar dochter niet trouwt, is ook haar zoon kansloos op de huwelijksmarkt. De regisseur volgt de ontwikkelingen op de voet èn speelt zelf ook een rol in het proces. Haar documentaire geeft een levensveranderende draai aan het leven van Sonita. De film is te zien op het jaarlijkse documentairefestival Idfa.

Morrigan heeft een grote bewondering voor zowel de Iraanse regisseur als het Afghaanse meisje dat een toekomst voor zichzelf wil en haar stem durft te verheffen. Sonita blijkt overigens welkom in Amerika. Ze wil er graag gaan studeren. Amerika haalt een bright light naar het land toe.

Morrigan vindt het verhaal van Sonita een prachtig voorbeeld van een meisje dat een kans heeft gekregen en meer kansen gaat krijgen op haar magical way. En wat betreft de filmmaakster: die bewandelt al een heel aantal jaren de magical way. Ik kan niet anders dan deze twee vrouwen diep bewonderen.