Magical Way en de Heksen van Bruegel (1)

Morrigan kende het werk van kunstschilder Pieter Bruegel van het pannenkoekenhuis waar ik in mijn jeugd kwam. Papá was dól op het pannenkoekenhuis. Het lag vlakbij een dennenbos. Na een boswandeling wilde hij ons wel eens meenemen naar dit pannenkoekenhuis.

Boerenbruiloft van Pieter Bruegel

Het liefst bestelde ik appelpannenkoeken (blijkbaar was herinnering aan Appel-eiland Avalon al daar). Een van de mooie dingen in het simpele pannenkoekenhuis vond ik de placemat. Daarop was het werk ‘De Boerenbruiloft’ van de Brabantse Bruegel geprint. 

Natuurlijk had ik geen notie van Bruegel. Maar de afbeelding op de placemat vond ik fascinerend. Hij bleef op mijn netvlies gebrand. Donkere tinten, vreemde figuren die een soort van brancards met eten droegen. In een schuur die zo in een boerderij van het dorp van het pannenkoekenhuis had kunnen staan. Het voelde als dichtbij. Zelfs de middeleeuwen voelden als dichtbij. Fascinerend vond ik het als 9-jarige. Na de uitstapjes naar  het pannenkoekenhuis heb ik in mijn leven nooit meer iets gezien van de 16^e-eeuwse kunstschilder. 

Tot op de dag van vandaag. 

Een van de deelneemsters aan Morrigans Magical Way-cirkels wees mij op de tentoonstelling ‘De Heksen van Bruegel’. Die is te zien in het Catharijne Convent in Utrecht. Het gaat om een overzicht van het beeld dat wordt geschilderd van heksen. Vandaag voelde ik een ongekende drang erheen te gaan. En ik moet zeggen: ik vind Bruegel waanzinnig! Wat bewonderenswaardig wat die man uit zijn penseel toverde. En hij blijkt de grondlegger te zijn van het beeld van de heks zoals wij dat vandaag de dag nog kennen. Nooit geweten. U wel?

Erika op de Magical Way

Koeienstal met Heksen van Roelant Savery, te zien in het Catharijne Convent in Utrecht

Terwijl ik naar het schilderij ‘Koeienstal met heksen’ van Roelant Savery kijk, doet zich een ontmoeting op de magical way voor. Een vrouw met kort grijs haar, bril en pretogen zit naast mij. We lachen om twee bezoekers die pal voor het werk gaan staan waar wij naar kijken. Ons gesprek gaat over heksen. Natuurlijk. ‘Erika,’ stelt zij zich voor. Erika blijkt ook een natuurliefhebster en houdt net als Morrigan niet van hiërarchie in een heilige cirkel. Ik vertel haar dat ik wel eens heilige cirkels organiseer die als groep worden neerzet. ‘Hier in Utrecht? Vraagt ze. ‘Nee, in Den Haag,’ antwoord ik. Erika huivert. ‘Daar krijg ik kippevel van.’

Een vraagteken zweeft boven mijn hoofd. Erika blijkt regelmatig mail te ontvangen van iemand uit Den Haag die cirkels op het strand zet, verklaart zij haar kippevel. ‘Ben de naam kwijt, Het begint met een M.’ Daar krijgt Morrigan een shock van. Maar ik weet dat de mail niet van mij afkomstig is. Frappant is het wel. We praten verder, heel gemakkelijk. Alsof we elkaar al jaren kennen. ‘We komen elkaar nog wel tegen,’ zegt Erika als ze naar haar vriendin loopt met wie ze de expositie bezoekt.   

De Wijze Kater

Nadat ik de indrukwekkende expositie heb bekeken, breng ik een bezoek aan een boekhandel in Utrecht. ‘De wijze kater’ heet deze en is, gemakkelijk gezegd, gericht op het geestelijke en spirituele leven. Terwijl ik er aandachtig de titels bestudeer en boeken opensla voor een inhoudcheck, hoor ik ineens een stem die ik net heb leren kennen. ‘We komen elkaar nog wel tegen’, werd snel concreet. Erika! We lachen. Met dezelfde zin als in het Catharijne Convent nemen wij wederom afscheid. Ik ben benieuwd wanneer ik de vrouw uit Haarlem weer tref. Dàt we elkaar gaan weerzien lijdt geen twijfel.