Bloedmaan

De Volle Maan bouwt zich op. Steeds ronder wordt ze aan de hemel, de nacht wordt helder. Woensdag zal ze op haar volst zijn, Bloedmaan. De Maan van overleven.Het gaat nu niet om overleven van jong, teer leven, zoals aan het begin van de lente. Nu gaat het om het overleven van kwetsbaar, ouder leven. Wie deze Volle Maan overleeft, komt de winter door.

Morrigan herkent het knallende geluid dat van buitenaf komt niet.
Elke keer als ik me naar het raam begeef om te kijken wat zich buiten afspeelt, is er niets of niemand op straat. Leeg. Het geluid blijft zich traag maar gestaag herhalen. Knal, knal knal.

Nieuwsgierig open ik het raam en steek mijn hoofd de frisse najaarslucht in.
Er gebeurt... niets.
Ik wacht even. Nog niets.
Het hoofd van een buurvrouw, steekt naar buiten. 'Ah, zij is ook nieuwsgierig,' denk ik.

Haar hoofd verdwijnt, maar ik blijf nog even bij mijn geopende raam staan.
Tot mijn grote ontzetting zie ik een mannenhoofd onder een pet verschijnen.
Niet dat het mannenhoofd mij overstuur maakt, het gaat er meer om wat hij doet.
Vanaf drie hoog gooit hij om de haverklap lange, houten planken naar beneden. Door het raam, zo het voortuintje langs de straat in. De meeste komen op het gras terecht. Sommige vallen op de struiken.
Deze buren hebben besloten de vloer van hun huis niet te laten overleven.

A-sociaal 

Ik vraag me af of ik zal opmerken dat ik zijn opruimmethode nogal asociaal vind. In gedachte hoor ik het mezelf al zeggen: 'Beetje aso, vind je niet?' Ondertussen is de plankengooier alweer drie trage knallen verder.
Dan zie ik mijn autootje staan. En besluit, zoals sommige andere flatbewoners die het tafereel ongetwijfeld ook hebben aanschouwd, niets te zeggen.

Oh, wat erg. Waarom zeg ik er eigenlijk niets van?
Het enige dat ik weet van de bewoners van dit huis, is dàt ze zich van hun omgeving totaal niets aantrekken. Een kind van 3 dat regelmatig alleen thuis wordt gelaten. Datzelfde kind dat in de zomer eens om half twaalf 's avonds nog buiten liep. Een feest waarbij de muziek om half drie 's nachts nog door de hele straat was te horen. Gekrijs van de bewoonster tegen een man die bij haar thuis wilde komen. Een brief van de verhuurder waarin buren wordt gevraagd hun klachten over dit stel in te vullen en terug te sturen. Onberekenbaar spul.

Schuldgevoel

Morrigan kiest er uiteindelijk voor om er maar niets van te zeggen. Ten eerste ben ik ervan overtuigd dat een opmerking de wegwerpactie toch niet zal stoppen. Ten tweede zie ik het stelletje ervoor aan om als respons een vernieling op mijn vehicel uit te voeren. Morrigan wil toch dat haar auto de Bloedmaan wèl normaal overleeft. Onverantwoordelijke redenatie? Misschien wel. Maar ik vind het nog onverantwoorder om de confrontatie met deze mensen op te zoeken. Bij zware energie is het sowieso onverstandig om reacties bij prikkelbare mensen uit te lokken. En zij zijn met in elk geval meer dan twee personen. Morrigan is alleen. Maar schuldig voel ik me wel. Het is erg dat ik er gewoon niets van dúrf te zeggen.

De planken zijn inmiddels uit het tuintje gehaald en door midden geknakt. De buren proppen ze nu in de ondergrondse containers. Op hun manier proberen ze de boel toch netjes achter te laten. Ieder zijn eigen manier.